Vraag
Mijn ouders maken zich zorgen omdat de moeder van mijn vriendin contacten mijdt. Op verjaardagen komt ze niet of -als ze er is- houdt ze zich afzijdig. Kennismaken met mijn familie houdt ze bijvoorbeeld op een afstand. Mijn ouders zijn bang dat mijn vriendin ook zo wordt. Ik vind dat heel vervelend, want ik weet dat zij echt heel anders is dan haar moeder en eronder lijdt dat haar moeder zo is. Ze had het graag anders gewild, maar ouders kies je nu eenmaal niet uit. (mijn ouders erkennen overigens dat zij niet op haar moeder lijkt wat dat betreft, "maar je weet nooit hoe het zich gaat ontwikkelen..."). Zij kan daar toch niets aan doen en ik weet ook dat zij heel anders is dan haar moeder. Mijn ouders beginnen er wel telkens over, vinden het raar dat ze zo is en doet en dat vind ik niet fijn. Ik heb ook aangegeven dat mijn vriendin er ook onder lijdt dat haar moeder zo is en er ook niets aan kan doen. Hoe kan ik (volwassen man) het beste reageren naar mijn ouders? Stilzwijgend aanhoren, ja/nee zeggen, boos worden, er tegenin gaan, weglopen etc. Op een gegeven moment is er genoeg over gepraat, vind ik. Ik houd enorm van haar met mijn hele hart en als ze negatief doen over mijn vriendin, voel ik me aangevallen.
Antwoord
Beste vraagsteller,
Het is maar goed dat je vermeldt dat je een volwassen man bent, want ik las je brief heel anders tot ik die mededeling tegen kwam (ik dacht dat het om twee vriendinnen ging). Maar goed, juist als volwassen man moet het toch niet zo moeilijk zijn om aan je ouders duidelijk te maken dat genoeg genóég is! Er zal ongetwijfeld een reden zijn voor het gedrag van de moeder van je vriendin wanneer zij afstand houdt van jouw familie. Dat haar dochter, waar jij een relatie mee hebt, anders is mag intussen duidelijk zijn. Hoe je vriendin gaat wórden... dat weet niemand, maar wanneer jouw ouders 'vervelend' blijven reageren zou het maar zo kunnen zijn dat vriendinlief zich gaat terugtrekken en/of afstand némen!
Hoe zeg je een en ander tegen je ouders? Ik ga even jouw eigen woorden aanhalen. Stilzwijgend aanhoren: lost niets op, dus geen optie. Ja/nee zeggen: wat bedoel je daar precies mee? Boos worden: denk je, dat dat helpt? Er tegen in gaan: de kans op escalatie neemt alleen maar toe! Weglopen is iets voor iemand die een conflict uit de weg gaat terwijl het conflict er wél is en dús blijft bestaan. Op een gegeven moment is er genoeg over gepraat: ja, en die grens moet jij duidelijk aangeven. Zonder boosheid, teleurstelling, verwijt, enzovoort. Maar met een krachtige, lage stem die gezag uitstraalt: "Vader en moeder (of hoe spreek je je ouders aan?), ik houd van dat meisje en wil met haar verder. Dat er familie bij hoort is nu eenmaal zo. Misschien moeten we haar moeder meer met rust laten, voorlopig niet uitnodigen, want om de een of andere reden vindt zij het blijkbaar moeilijk om bij ons te zijn. Wellicht kunnen we elkaar op een andere, ontspannen en ongedwongen manier, eerst wat beter leren kennen. Vriendinlief komt graag bij ons, en dat zou ik zo willen houden. Het gesprek over haar moeder is dus voorlopig taboe, wat mij betreft!" Woorden van gelijke strekking... die bij jou passen, je hoeft de mijne niet te gebruiken!
Sterkte ermee,
Marijke Rots
Dit artikel is beantwoord door
C. M. Chr. Rots - de Weger
- Geboortedatum:18-02-1947
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Aalten
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Marijke leverde op 25-05-2017 haar 1000ste antwoord in de vragenrubriek af.
Lees hier het jubileuminterview.
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Ik zou bijna zeggen: het is ook nooit goed.
Wat ik mis in jouw verhaal, hoe de vrouw is. Is ze lief, aardig, hartelijk, enz enz.
In plaats daarvan kijken ze bijna minachtend naar je schoonmoeder en denken in haar te zien dat je vriendin zo
wordt.
Ik kan me voorstellen dat dat gemengde gevoelens bij je oproept.
Je ouders komen op mij over als mensen die overal het negatieve achter zoeken.
-Het is nu wel leuk, maar kan straks tegenvallen.
-Die schoonmoeder is niet zoals wij zijn en wat wij verwachten, dus die deugt niet.
Misschien zit er wel de angst achter, dat ze je kwijtraken, als je vriendin ook zo wordt.
Zoals mevr. Rots al zei, je zult je ouders duidelijk moeten maken dat je het niet leuk vind, dat ze zo over je schoonmoeder en je vriendin praten.
En vragen of die angst er inderdaad achter zit.
Wat vervelend voor jou en je vriendin.
Ik ben het helemaal met Mevr Rots eens.
Misschien dat dit ook nog een optie is.
In dat gesprekje waar mevr Rots op doelt, kun je misschien nog aan koppelen...........
"Misschien is het leuk mams om haar( de moeder van je vriendin) eens op de koffie te vragen."
(1 op 1 )
Dan leer je elkaar beter kennen en loopt het gesprek vast heel anders.
Laat ze proberen het positieve in haar naar boven te halen.
Aan iedereen mankeert wel wat.
Je hoeft toch niet met je schoonmoeder te trouwen?
Je vriendin hoeft helemaal niet op haar moeder te lijken.
Ieder heeft zo zijn eigen karakter.
Je houd van haar zoals ze is.
Natuurlijk kom je voor je vriendin op, je zegt dat je met heel je hart van haar houdt.
Heel erg mooi.
Succes ermee.
