Vraag
Ik ben van mijn 12e tot en met mijn 14e seksueel misbruikt door mijn opa. Ik ben nu 19 jaar. Met uitzondering van mijn vriend weet niemand hier iets van af. Ik ben een tijd lang erg depressief geweest, maar nu gaat het steeds beter! Toch vind ik het moeilijk om mijn opa te zien of in zijn buurt te zijn.
Het seksueel misbruik is gestopt omdat ik er nooit meer alleen heen ga/ik er voor zorg nooit alleen in zijn buurt te zijn. Soms komen alle emoties en gevoelens weer heel heftig terug. Dit gebeurt met name als mijn opa weer onderzoeken heeft gehad in het ziekenhuis. Hij heeft namelijk prostaatkanker wat uitgezaaid is. De dokters denken dat hij nog twee jaar te leven heeft. Elke keer als hij naar het ziekenhuis gaat voor controle denk ik: “Wat nu als hij overlijdt? Wil en kan ik dan verder?” Ik heb er namelijk nooit met hem over gesproken. Hij heeft mij namelijk in die tijd verboden het aan iemand te vertellen, wat ik dan ook beloofd heb.
Deze belofte heb ik echter gebroken door het aan mijn vriend te vertellen, waar ik achteraf heel blij mee ben! Mijn vriend is in moeilijke tijden mijn lieve steun en toeverlaat. Daarnaast laat mijn opa nooit iets merken naar mij toe dat er iets tussen ons is gebeurd. Hij doet gewoon zo tegen mij als tegen mijn zussen. Wel vindt hij mijn vriend niet aardig en laat dit soms ook merken. Dit komt naar mijn idee omdat hij altijd zei dat ik geen vriend mocht nemen omdat ik van hem was. Maar naar mijn familie toe zegt hij dat hij mijn vriend te druk vindt en dat niet fijn vindt. Ik ben bang dat ik er spijt van krijg als mijn opa is overleden, dat ik er nooit met hem over heb gehad. Nooit de vraag heb gesteld waarom hij het heeft gedaan. En of hij het alleen bij mij heeft gedaan of ook bij andere (familieleden).
Mijn vraag is nu: denkt u dat het verstandig is als ik (samen met mijn vriend) de confrontatie aan ga? Ik ben er heel bang voor, ik weet niet hoe hij gaat reageren. Maar ik ben ook bang dat ik er spijt van krijg als ik het niet doe. Ik wil door met mijn leven en het allemaal achter mij laten... Het verleden vergeten en er nooit meer aandenken! Ik heb het mijn ouders nooit verteld omdat ik hen en mijn oma geen verdriet wil doen. Mijn leven heeft hij kapot gemaakt, daar hoeven niet nog meer slachtoffers te vallen. Ik hoop dat mijn verhaal en mijn vraag een beetje duidelijk en overzichtelijk zijn/is.
Antwoord
Wat een moeilijke tijd moet jij hebben doorgemaakt, misbruikt en het niemand kunnen vertellen. Het is niet vreemd dat je een tijd depressief bent geweest. Wat fijn dat je een vriend hebt met wie je het hebt kunnen delen.
Je vraagt je nu af of je je opa er mee moet confronteren. Temeer omdat je nu nog de kans hebt het te doen, menselijkerwijs gesproken heb je die kans niet meer zo lang. Wat belangrijk is, is dat je je afvraagt wat je er mee wilt bereiken het gesprek met je opa aan te gaan. Veel slachtoffers van seksueel misbruik willen erkenning van de dader, een antwoord op hun vragen als waarom hij hen heeft misbruikt. Dat antwoord komt bijna nooit. Veel daders ontkennen het misbruik, bagataliseren het of leggen de schuld bij het slachtoffer. Wees daarop voorbereid als je het gesprek aangaat! En blijf bij je eigen overtuiging, hoe moeilijk dat misschien ook is.
Maar ook al krijg je mogelijk niet de antwoorden van je opa die je zou willen krijgen, dat wil nog niet zeggen dat je hem niet met het misbruik mag confronteren. Een zondaar mag/moet met zijn daden geconfronteerd worden (waarbij voor mij als behandelaar wel belangrijk is dat het slachtoffer dat wil en aankan). De meeste slachtoffers van misbruik voelen zich uiteindelijk opgelucht als ze het gesprek zijn aangaan, hoe moeilijk het ook is.
Bedenk dat de kans aanwezig is dat het verhaal nadat je met je opa hebt gepraat, ook bij andere familieleden bekend kan worden. Houdt je opa zijn mond, kun je het gesprek met hem alleen aan gaan zonder dat je oma er bij is? Je schrijft dat je het verhaal niet aan je ouders hebt verteld om hen geen verdriet te doen. Maar doe je hen geen verdriet door het niet te vertellen? Hoe zou het voor hen zijn misschien ooit te horen dat hun dochter jarenlang met dit geheim heeft rondgelopen zonder het met hen te delen?
Als zo'n familiegeheim opengelegd wordt, krijg je gegarandeerd familieproblemen. De familie kan bijvoorbeeld zich verdelen in twee kampen: zij die jou geloven en zij die achter je opa blijven staan. Dat is heel moeilijk, maar bedenk wel: jou treft geen schuld. Die schuld ligt volledig bij je opa!
Nog een punt van overweging: ben jij het enige slachtoffer in de familie? Mogelijk denk je nu van wel, maar veel daders blijken meerdere slachtoffers te hebben gemaakt. Het kan voor anderen helpend en belangrijk zijn dat iemand de eerste stap zet in het confronteren van de dader met zijn daden.
Ik geef zo een aantal punten ter overweging. Ik kan je niet zeggen of je wel of niet het gesprek met je opa aan moet gaan, die beslissing kun je alleen zelf nemen. Als je het gesprek aangaat, neem vooral iemand mee, bijvoorbeeld je vriend. Bereid het gesprek voor, schrijf eventueel op wat je wilt zeggen en lees het voor. En probeer in een gesprek je vooral niet te laten afschepen door je opa, blijf bij je eigen standpunt en overtuiging!
Mocht je opa schuld bekennen en om vergeving vragen, dan hoef en kun je dat niet meteen schenken. Ik heb regelmatig slachtoffers gesproken die te snel vergaven. Vergeven is een proces, daar moet niet alleen je verstand, maar ook je hart achterstaan. En dat kost tijd. Neem die tijd ook.
Ik wens je veel wijsheid en sterkte toe!
Drs. Joke Ronner-Wattel
Dit artikel is beantwoord door
drs. J(oke) Ronner-Wattel
- Geboortedatum:26-06-1960
- Kerkelijke gezindte:Gereformeerd Vrijgemaakt
- Woon/standplaats:-
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Joke Ronner is GZ-Psycholoog
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
in de ideale wereld zou je aangifte doen en de dader wordt gestraft.
Helaas is het in de werkelijkheid zo, dat het een heel lang proces is, waar je als "slachtoffer" je verhaal niet alleen moet vertellen maar ook onderbouwen/bewijzen.
De dader krijgt dan vaak een belachelijk lage straf.
Ik ben helemaal voor het straffen van de dader, maar iedereen die zoiets heeft meegemaakt, moet zelf beslissen of hij aangifte wil doen in zijn of haar persoonlijke situatie.
De voordelen zijn in het gunstigste geval erkenning van wat er gebeurd is en gerechtigheid. De nadelen kunnen zijn, dat je een periode lang steeds weer aan de gebeurtenissen moet denken, omdat je er door aangifte, hoor en wederhoor, rechtzaak enz. weer aan wordt herinnerd.
De raad van de deskundige vind ik heel goed.
Een gesprek aangaan met een persoon die zo wreed, egoistisch en zelfzuchtig is als de opa (kleindochter misbruiken, jij bent van mij, je vriend is niet goed genoeg) zal waarschijnlijk op een teleurstelling uitlopen. Iemand die zo met zijn kleindochter omgaat is gewetenloos en manipulatief.
In het gesprek wordt dan de spies omgedraaid en krijgt het slachtoffer nog eens de wind van voren, of opa is opeens zielig/weet van niks/heeft recht op instant vergeving/vul maar in.
Ik wens de vraagstelster veel sterkte en wijsheid toe.
P.S. Soms is de biologische oplossing van dit probleem een zegen voor de hele familie en hopelijk het begin van een verwerkingsproces van het slachtoffer, of slachtoffers.
Ik zou hem confronteren en erbij zeggen dat als hij het niet toe wil geven, je naar de politie gaat.
Sterkte.
Je zegt "Ik zou hem confronteren en erbij zeggen dat als hij het niet toe wil geven, je naar de politie gaat."
Dan blijf je afhankelijk van zijn gedrag. Je moet je losmaken van die man (die je opa noemt) omdat hij nog steeds, in je gedachten, over je heerst. Wat zou het helpen als die man het toe wil geven?
Afgifte doen is dé manier om je van die man los te maken.
Hoe goed bedoeld ook, aangifte is echt niet de oplossing, er is geen bewijs materiaal, er zijn geen getuigen en opa's ja staat tegenover de vragenstelsters nee. Het zou op een grote teleurstelling kunnen uitlopen.
Ik spreek uit ervaring.
Lieve vragenstelster, je opa heeft je laten beloven tegen niemand iets te zeggen, dat is een belofte die je niet hoeft te houden, het was vals van je opa, ga hulp zoeken, leg het open voor je ouders en als niemand je geloofd, wat ook zou kunnen, weet dan dat je God wel achter je hebt staan, Hij weet alles, ook van jou moeite en verdriet, ook van het kwaad wat je opa je aangedaan hebt.
Heel veel zegen toegewenst
Verder zou ik zeker aanraden opa te confronteren... en ook te vertellen aan je ouders... heel moeilijk allemaal. Wat kan een mens een ander mens aandoen. afschuwelijk
niet zo heel lang, drie jaar, de politie moest het hebben van de tijd dat zij nog 14 was, want 15 a 16 jarige tja die kunnen het zelf willen.
Tja het lijkt mij dat er meestal niemand bij is en de bewijsstukken er niet meer zijn na zoveel jaar, bovendien zullen ze ook niet meer bekennen als ze al die jaren ontkend hebben.
Veel sterkte!
Wel heb ik besloten om de confrontatie aan te gaan. Of ik daarna mn familie op de hoogte stel weet ik nog niet!
Nogmaals, iedereen hartelijk bedankt!!
Ik zal voor je bidden
Ik wens je sterkte toe als jij je opa gaat confronteren... Neem je alsjeblieft iemand mee als je dit gaat doen?! Ik vind jou heel moedig!
Groetjes
