In het weekend altijd naar een café

Ik ben een meisje van zestien jaar en ik ga in het weekend altijd  naar een café. Ik weet dat dat eigenlijk niet kan. Ik probeer me wel af te sluiten voor de muziek. Ik ga er alleen heen voor de gezelligheid en om m'n vrienden te zien. Is dat dan verkeerd?

Ik weet heel best dat steeds meer mensen voor wat ontspanning naar een café gaan. Daar ontmoet men vrienden en bekenden. Wat moeten we er van zeggen? Wel, ik dacht een aantal dingen, want in de vraag zelf zitten ook een aantal zaken opgesloten:

Eerst maar iets over de hang naar gezelligheid! Die is heel sterk onder jongeren van deze tijd. Wat wil dat zeggen? Dat er in het 'gewone' leven blijkbaar weinig gezelligheid te vinden is. En dat laatste kan kloppen! Het leven van ouderen en jongeren is nogal eens sterk gericht op geld verdienen. Ouders zijn tweeverdieners, dus is er niemand thuis wanneer je uit school komt. Kinderen klussen er naast school bij, zodat het hen niet aan geld ontbreekt. Maar aan levensvreugde ontbreekt er blijkbaar toch het nodige. Waar we nog aan toe moeten voegen, dat er betrekkelijk "weinig" kinderen zijn! Vergelijk de situatie vandaag eens met mijn jeugdjaren! Zelf behoor ik namelijk tot de geboortegolf van na de oorlog! Aan speelkameraden nooit enig gebrek! Om te voetballen waren er eerder te veel dan te weinig kinderen aanwezig!

Nu het tweede deel van de vraag: het café. Vanouds hebben onze vaderen niet staan juichen bij cafés. Niet dat men helemaal afkerig was van horecagelegenheden. Veehandelaren uit onze kringen, beurtschippers, etc. kwamen regelmatig in diverse 'uitspanningen'. Maar cafés, die veelal gericht zijn op het behalen van grote alcoholomzetten, nee. Alcohol kan slechts met mate genuttigd worden, zo stelden de reformatoren. Juist de RK-traditie laat een goedkeuren van overmatig alcoholgebruik zien. Matigheid behoort voluit tot reformatorisch denken! En voeg daarbij de gedachte, dat we overal bereid moeten zijn God te ontmoeten...!

Dan de muziek in cafés: Doorgaans geen variaties op de Psalmen. Maar popmuziek. In mijn jonge jaren kwam dit soort muziek net op. De jeugd was er wild op! Langzamerhand is die muziek verhard. Het gaat niet zozeer om de muziek, maar om het ritme. Waar nog iets heel belangrijks aan toe te voegen is. Uit eigen waarneming ontkom ik steeds minder aan de indruk, dat er in de moderne popmuziek en dergelijke iets duivels zit. Kerkelijke jongeren raken in de ban van deze muziek en wat zie je langzaam maar zeker gebeuren? De dingen van de Bijbel en de kerk schuiven weg uit het centrum van de belangstelling. Even later keert begint men kritische vragen te stellen. En nog even later keert men zich af van de kerk. Hebben allerlei stichtingen gelijk, die stellen dat de makers van de moderne muziek onder invloed van drugs hun ziel verkocht hebben aan de duivel en met niets anders bezig zijn dan om de jeugd ook tegen God op te zetten? Ik mis de kennis om dit zo te zeggen. Maar aan de andere kant krijg ik inderdaad steeds meer de indruk, dat er iets dergelijks aan de hand is.

Conclusie? Laat een ieder eens eerlijk (dus voor Gods aangezicht) bij zichzelf nagaan, waarom hij of zij naar zijn vrienden in een café gaat!

Met een hartelijke groet, ds. M. Baan

Dit artikel is beantwoord door

Ds. M. Baan

• Geboortedatum:
  16-02-1946
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Veenendaal
• Status:
  Actief

114 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven