Grenzen aangeven bij dochter

Ik heb een vraag over onze dochter die waarschijnlijk een narcistische persoonlijkheidsstoornis heeft. Zij hoopt aan het eind van het jaar te gaan trouwen met haar vriend en is 20 jaar. Ze praat niet meer dan nodig met ons. Dat is al zo sinds zij verkering heeft, zo'n drie jaar geleden. Mijn schoonmoeder heeft ook diezelfde stoornis, dus vandaar dat het ons allemaal bekend voorkomt. Nu hebben zij een huis gekocht. Moet ik nu gaan helpen met verven en behangen? Aan de ene kant zou ik ze wel willen helpen. Tegelijk is het zo dat we niet kunnen samenwerken. Dat is nog nooit gelukt. Ze gaat dan schelden en daar kan ik dan niet zo goed tegen. Wat is wijsheid? Hoe ver ga je met alles over je heen laten komen? En wat is de bijbelse weg? Ik vind het ook altijd moeilijk om grenzen aan te geven, maar besef dat dat nodig is, ook als ze getrouwd zijn. Verder hopen wij ze zo veel mogelijk met rust te laten als ze getrouwd zijn. We zijn er moe van. Hopelijk laten ze ons dan ook met rust.

Beste moeder,

Om te beginnen plakt u een etiket op uw dochter, waar ik nogal moeite mee heb. Misschien hebt u gelijk, maar dat kan ik niet ‘meebeleven’ in uw korte brief die ook nog eens anoniem is. Waar uw vraag eigenlijk over gaat is mijns inziens over úzelf. Over de grenzen die u mogelijk naar uw dochter zou kunnen aangeven. Er is niets mis mee, als u voor uzelf bepaalt wat u wilt en vooral ook kúnt geven. Geen zin in behangen …. waarom zou u het moeten doen? Ja, als de sfeer goed is, kan het een heel samenbindende bezigheid zijn. Maar als u van te voren al weet, dat het niets gaat worden... wie ‘verplicht’ u dan? Bent u dat niet voornamelijk zelf? Misschien kunt u een heel andere bijdrage leveren. Die juist heel goed bij u past, zónder dat u uzelf en uw dochter in de weg hoeft te lopen. Ik noem maar wat verschillende voorbeelden: na het klussen gaan schoonmaken (uiteraard in overleg met het jonge paar, maar desnoods álleen -zonder haar- in huis). U bakt de bruidstaart. U neemt het op u om de verlanglijst te beheren. Alles met het respect dat volwassenen tegenover elkaar horen te hebben.

Bijbels is het daarbij dat u uw dochter de erkenning en de waardering geeft die zij verdíént als dóchter. Dat u respect opbrengt voor háár beslissingen, die wellicht heel anders zijn de uwe. Dat respect mag u ook van haar verwachten: u laten uitschelden lijkt mij niet passend. En dat mag u ook laten weten. Jazeker, op een rustige en waardige manier! Gepaste afstand van een getrouwde dochter is ook prima, maar ouderliefde wil zich tegelijk ook laten voelen. Misschien is een gesprek daarover wel verstandig. Nu. Of later. “Hopelijk laat ze ons dan ook met rust”, getuigt naar mijn idee  niet van veel respect naar haar... hoewel ik kan begrijpen dat uw dochter het u niet altijd gemakkelijk heeft gemaakt! Uit huis gaan, zelfstandig wonen, trouwen... gaan over de verandering van de situatie, maar zeggen nog niet veel over ‘loslaten’ in de bijbelse zin van het woord. Dát heeft met gevoelens van liefde, waardering, erkenning en respect te maken die een levenslang meegaan! 

Leest u eens het boek “Grenzen” van Henry Cloud en John Townsend. Dit boek heb ik al vaker aangeraden. Het blijft actueel en geeft duidelijke richtlijnen.

Marijke Rots

Dit artikel is beantwoord door

C. M. Chr. Rots - de Weger

• Geboortedatum:
  18-02-1947
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Aalten
• Status:
  Actief

1502 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven