Denkbeeldige gesprekken

Vanaf mijn dertiende (tenminste vanaf toen viel het mij op) heb ik allerlei gesprekken in mijn hoofd. Dit is met iemand (ong. 40 jaar) uit mijn omgeving die ik vaag ken maar waar ik eigenlijk nooit meer praat. Wanneer ik blij of boos ben, ik nieuwe dingen heb meegemaakt of als ik me verveel, praat ik in mijn hoofd tegen hem. Ik beeld mij soms in dat diegene bij mij is. Het voelt veilig en fijn om daaraan te denken. Vaak doe ik het onbewust, ik zie achteraf dat ik dingen in gedachten weer bij hem heb gebracht. Soms heb ik gesprekken in mijn hoofd met anderen, maar altijd kom ik weer bij die ene persoon terug.

Eerst dacht ik dat het vanzelf wel zou overgaan, maar het is nu al zeven jaar zo. Ik heb een tijd geprobeerd ervan af te komen, maar dit lukt niet. Ik denk dat dat komt doordat het vaak onbewust gaat en het een patroon geworden is. Ik heb geprobeerd hem te ontlopen en hem een half jaar niet gezien, maar dat werkt allemaal niet. Ik herken mij in de beschrijving van overdracht (verschijnsel dat mensen gevoelens, wensen en ervaringen uit het verleden projecteren op een ander persoon, vaak hun therapeut). Is het dit of kan het wat anders zijn? Wat kan ik eraan doen? Ik heb geen idee hoe ik eraf kom.

Of het hier om overdracht gaat is voor mij niet helemaal duidelijk. In therapeutische relaties speelt overdracht vaak een rol: patronen uit eerdere relaties worden herhaald. Bijvoorbeeld iemand kwam regelmatig in opstand tegen zijn strenge vader, als vervolgens de therapeut een opdracht geeft, komen de gevoelens van opstandigheid terug.

Wat jij hebt lijkt wel wat op een fantasievriendje. Jonge kinderen hebben vaak een fantasievriendje, iemand met wie ze allerlei dingen bespreken. Meestal verdwijnt zo’n vriendje bij het ouder worden. Uit onderzoek is gebleken dat kinderen die eenzaam zijn (bijvoorbeeld enig kind zijn) vaker een fantasievriendje hebben dan andere kinderen.  

Het lijkt er bij jou op dat je op zoek bent naar een bepaalde veiligheid, iemand met wie je allerlei dingen uit je leven bespreekt, iemand die altijd luistert en voor je klaar staat. Bij mij komt de vraag dan op: heb je niemand in je omgeving met wie je zulke dingen kunt delen? Of heb je in je jeugd de ervaring opgedaan dat je je gevoelens niet met anderen kunt delen? Dat dat niet veilig was? Ik zou me kunnen voorstellen dat dan die iemand voor jou die functie heeft gekregen. Maar omdat je niets over je persoonlijke omstandigheden schrijft, blijft het voor mij gissen waarom jij die ander nodig hebt.
 
Drs. Joke Ronner-Wattel