Onbekeerde familieleden

Ik ben opgegroeid in een christelijk gezin en daar ben ik dankbaar voor. Maar in mijn tienerjaren wilde ik niet meer mee naar de kerk. Ik had geen boodschap aan Gods woorden en aan Zijn geboden. Ik leefde erop los. Ruim drie jaar geleden was het dat God mij riep, dat Hij mij weer in de kerk bracht, zelfs bij belijdeniscatechisatie. Wat heeft Zijn grote alles te boven gaande liefde mij geraakt en veranderd. God heeft mij opgezocht, terwijl ik daar helemaal niet om vroeg. Wat een wonder. Gods genade is groot voor een verachtelijke zondaar. Met vreugde mag ik op zondag Zijn huis binnen gaan en Zijn woorden horen. Maar wat een strijd kan ik soms ook hebben in mijn binnenste... Ik maak me ook zo'n grote zorgen om de mensen om mij heen. Mijn man, kinderen, familieleden en vrienden. Kennen zij de Zaligmaker al of liggen ze nog verloren? Bij sommigen is het zo duidelijk, ze zijn verbitterd, kennen geen liefde, zitten vol boosheid en wrok. Dat zijn geen vruchten van het geloof. Niet dat ik nooit zonde doe, ik heb elke dag nog last van de zonde. Maar wat nu als iemand zegt dat hij bekeerd is, maar dat nergens aan te merken is? En wat nu als dat mijn moeder betreft? Ik heb er verdriet om en zou zo graag willen dat zij ook de liefde van Christus mag ervaren in haar leven. En dat ze ook met vreugde naar de kerk mag gaan. (Mijn ouders gaan al een paar jaar niet meer, en daar verzinnen ze dan allemaal redenen voor.) Ik wil graag met mijn moeder in gesprek gaan, maar dat lijkt me zo moeilijk. Wat moet ik zeggen?

Beste vragensteller,

Wat een genade als de Heere een verloren zoon of dochter thuis brengt. Wat een wonder als de Heere onze zonden vergeeft en wij uit de ketens van de zonde verlost worden tot Zijn liefdedienst. Zijn Naam is wonderlijk! Dat punt in ons leven dat we Zijn stem horen en wij op Christus mogen zien, dat is een punt waar we nooit meer achter terug kunnen. Híj zocht, Híj riep, Híj overtuigde, Híj sprak vrij! En als God werkt wie zal dat keren?

Uit dit werk van God komen vruchten voort. Geestelijke vruchten, inwendig in het hart en ook concrete, praktische vruchten in onze levenswandel. Want als Christus ons dierbaar werd, dan is het onze blijdschap als Hij verheerlijkt wordt. Dan ben je een nieuwe schepping.
Maar naast de vrede, de blijdschap in Christus, krijg je ook een diepe pijn in je hart. Vrucht van genade. Omdat genade lijdt onder het oude zondige bestaan dat je bij jezelf nog tegenkomt én om je heen zo veelvuldig ziet. Hoe kan het toch dat niet allen Hem liefhebben? Hoe bestaat het dat Zijn Naam zo weinig geacht wordt, Zijn bloed onrein geacht? Hij is het toch waard dat ik en allen om me heen Hem ons hele leven wijden?! Dat geeft smart. Vooral over die oude mens van binnen, maar ook over het leven van gezinsleden, familieleden, buren, collega’s die Hem niet kennen.

Maar groot is het verdriet en groter nog jouw onbegrip als familieleden wél belijden Hem te kennen, maar in hun leven niets zichtbaar en hoorbaar is van genade. Want aan de vruchten ken je de boom. Dus als familieleden belijden Christus te kennen, maar in hun leven komt niets openbaar van het vrezen en liefhebben van God, van het schuwen van de zonde, van het zoeken van de gemeenschap met God... dan is de genade of nooit geschonken of heel ingezonken. Daar mag je je moeder gerust op bevragen. Zeg haar maar eerlijk dat je zo weinig ziet in haar leven en of er dan een tijd is geweest van eerste liefde.

Of er ruimte is voor zulke directe vragen en open gesprekken ligt aan de relatie die je met je moeder hebt. Het is misschien voor jou eenvoudiger en het is zeker zo vruchtbaar als direct te vragen, om maar eenvoudig te gaan vertellen wie de Heere voor jou is. Om te getuigen hoe Christus je alles geworden is. Hoe Hij je geopenbaard werd en je vrede ontving toen je op Hem mocht zien. Hoe je nu zeker bent dat God jou God is in Christus en hoe rijk het leven uit Hem is. Vertel haar ook maar dat jij niet zo trouw bent, dat jij niet een beter mens bent, maar dat de Heere goed en onuitsprekelijk trouw is voor slechte mensen.

Als je zo Hem en Zijn werk aanwijst, dan komen anderen er wel achter dat zij de Heere niet zo kennen. En dat geeft te denken. Als je eenvoudig vertelt wat het genadeleven wél is, raken zij in hun geweten wel overtuigd Hem niet te kennen. Of ze Hem dan ook gaan missen en zoeken, is een andere vraag. Dat kun jij niet bewerken. En daarom moet je getuigenis ook altijd omringd worden door gebed. Alleen de Heilige Geest kan zondaren tot Christus trekken. Zeker diegenen die overtuigd zijn bekeerd te zijn en het niet zijn, zijn alleen door een wonder van almachtige genade nog te redden van hun zelfbedrog. Maar zo machtig en zo genadig is de Heere, dat Hij ook dat doet.

Volhard voor hen in het gebed. Al zie je misschien jaren niets veranderen. Volhard, ook al ontmoet je misschien alleen maar meer vijandschap. Breng ze dagelijks bij de Heere. Zucht om hun zonden. Laat Hem je smart zien om hun ongeloof. Maak hen voor Gods aangezicht nat met je tranen. De Heere doet grote wonderen op volhardend en gelovig gebed. Denk niet klein van Hem, bij Hem is genade genoeg voor al je kinderen en voor heel je familie.

De Heere doet wonderen. Maar niet altijd. Het kan ook zijn dat de vijandschap van je familie groter wordt en er geen omkeer komt. Het kan uitlopen op een breuk. De Heere Jezus waarschuwt er voor. Ook voor het gevaar om dan Christus vaarwel te zeggen om je familie te kunnen vasthouden. Wees op de vijandschap voorbereid in je hart, in de worsteling in het gebed om wie de hoogste plaats toekomt in je hart.

Soms bekeert de Heere er maar één uit een geslacht. Dat is Zijn vrijmacht. Dat is pijnlijk voor het vlees. Een weg van alles achterlaten om Hem te volgen. Mag Hij dat van je vragen? Hij geeft er ook een belofte bij, Markus 10:29-30. En deze belofte maakt Hij waar, dat heb ik ondervonden.

Hoe Hij het ook zal doen in de toekomst, of Hij je gezinsleden tot Christus brengt of niet, Hij doet het zodat Zijn genade daarin schittert en verheerlijkt wordt. Het wonder blijft over. “Heere waarom hebt U mij opgezocht? Ik was niet beter dan mijn zussen, ouders, kinderen... ik heb U evenmin gezocht, ik ben verder weggelopen dan zij allen... Heere, waarom was het op mij gemunt?”

Ik bid je toe dat in de weg die de Heere met je gaat, je steeds weer zo in de verwondering mag komen. Door U, door U alleen om het eeuwig welbehagen. Dat blijft over. Want Zijn doen is enkel majesteit, aanbiddelijke heerlijkheid en Zijn gerechtigheid oneindig!

Ontvang een hartelijke groet van,
Kand. R. J. Jansen

Dit artikel is beantwoord door

R. J. Jansen

• Geboortedatum:
  04-02-1987
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Scherpenisse
• Status:
  Inactief

25 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven