Vraag
Ik als vrouw van 30 heb een vraag hoe om te gaan met mijn schoonmoeder. De laatste tijd merk ik dat er wrijving ontstaat tussen ons. Eigenlijk is dit al ontstaan toen onze dochter net geboren was en zij negatief reageerde op de naamgeving van onze dochter, die overigens een gewone Bijbelse naam heeft. Het kwetste me op dat moment heel erg, maar je bent ook net ouders geworden, dus dan laat je het voor wat het is. Toch blijft haar uitspraak (“hoe kom je daar nu bij”) in mijn hoofd rondzingen, zeker nu er steeds meer steken onder water worden gegeven over de opvoeding en onze manier van leven en geloof. We zijn best afhankelijk van haar vanwege oppas als ik werk.
Onlangs kreeg ik nadat ik net goed en wel aan de koffie zat een hele preek over me heen vanwege een verschil in geloof. Op dat moment had ik het liefst opgestaan, maar uit goed fatsoen blijf je de tijd uitzitten. Het werd erg ongemakkelijk. Ik vind het jammer hoe het nu gaat, maar ik laat me ook niet de les lezen. Ik weet niet zo goed hoe ik hier op moet reageren, ook via de app kan ze fel reageren. Via de app kan ik haar nog wel de mond snoeren, maar zo in een gesprek is dat veel lastiger zeker omdat het mijn schoonmoeder is en niet mijn moeder. Ik heb voor nu besloten om haar te negeren, ook al is dit heel kinderachtig.
Antwoord
Beste mevrouw,
Zal ik maar beginnen met uw laatste zin over het kinderachtige negeren? Nee, dat is inderdaad geen oplossing en waarschijnlijk daarom ook niet lang vol te houden. En ik citeer de regels die u daarvoor schreef met de opmerking dat deze eveneens zeer zeker níét werken. Voor een moment misschien, maar in ieder geval niet blijvend: “Via de app kan ik haar nog wel de mond snoeren, maar zo in een gesprek is dat veel lastiger zeker omdat het mijn schoonmoeder is en niet mijn moeder.” Eerlijk gezegd schrok ik nogal van deze woorden. Want behalve dat het zo niet werkt, wat betekent dit: u snoert uw eigen moeder de mond als u het niet eens bent? Wat betekent dit voor de omgang met uw schoonfamilie? Kijk om te beginnen eens kritisch naar uzèlf en naar uw eigen woorden (die u naar Refoweb hebt geschreven, want dát is de informatie waar we het mee moeten doen!).
Vervolgens: wat ‘werkt’ wèl? Wat dacht u van een rustig, eerlijk en open gesprek tussen twee, drie of wellicht vier volwassen mensen? Dat lijkt míj een goed voornemen! Niet gemakkelijk misschien, maar met een goede voorbereiding van u en uw echtgenoot moet dat lukken, toch? U en uw schoonmoeder hebben -naar uw ervaring- een probleem. Weet uw echtgenoot wel van ùw irritaties? Zoniet, praat dan eerst met hem. In ik-vorm, over úw gevoelens en gedachten! En eventueel uw schoonvader, weet hij van de strubbelingen? De mannen staan misschien iets meer af van ‘vrouwen-onder-elkaaar’ en kunnen wellicht helder en nuchter de zaken relativeren. Tenminste, dat hoop ik voor u. Vandaar een gesprek met drie of mogelijk vier mensen, over de zelfstandigheid van júllie nieuwe gezinnetje.
Ú en uw man vormen samen een nieuw gezin met eigen gewoonten, regels, geloofsvorm c.q. geloofsbeleving én naamgeving aan de kinderen die uit jullie verbintenis geboren zijn en/of nog worden. Ook voeden júllie op! Opa en oma dienen een stap terug te doen en mogen raad geven als daarom wordt gevráágd. Niet óngevraagd, want dat heet al snel ‘bemoeien-met’!
Nu begon uw irritatie al zo’n vier jaar geleden met de naamgeving van uw toen pasgeboren dochtertje, schrijft u. Tóén een kleine ‘steek’ (hoe kwetsend ook ervaren!), maar die wordt in de loop van de tijd niet klèiner en verdwijnt vanzelf, maar wordt juist groter en groter doordat er op meerdere terreinen commentaar komt (of liever gezegd: dat is uw beleving!). Een klein onkruidplantje dat niet wordt gewied groeit langzaam tot het een enorme klus gaat worden om weg te schoffelen. Snapt u? Aan het werk dus...
Nu kunt u uw schoonmoeder níét veranderen, maar wél uw houding tegenover haar. Het zou kunnen zijn dat zij heel teleurgesteld was over de ‘eigen’ naam die u uw dochtertje kreeg, zonder vernoeming. Misschien is uw schoonmoeder wel gehecht aan een bepaalde familienaam of traditie, die zij niet terug vindt in welke mooie Bijbelse naam dan ook. Bijvoorbeeld. Feit blijft dat u en uw echtgenoot kiezen (gekozen hebben), maar enige erkenning voor oma is meer verbindend dan welke -al dan niet gevoelde- afwijzing dan ook!
Hetzelfde geldt ten aanzien van het “de les lezen.” Erken dat haar manier van geloven voor haar goed is, maar dat u ánders kiest. Het is goed om over verschillen te praten, maar niet vanuit een óórdelend standpunt. Dat verhardt, in plaats van dat het verbindt! Liefdevol, erkennend kunt u reageren, mét verschil van inzicht. Dan blijft ieder in haar waarde, zonder dat u de neiging krijgt om weg te lopen, wat fatsoenshalve dan weer niet kan. Met van mijn kant de vraag: waarom eigenlijk niet? Ja, heus dit is úw perceptie! Niets mis mee, maar vraag u af waar die gedachte vandaan komt. Misschien maakt weglopen ineens zaken duidelijk, toch? Alhoewel, bedenk: wie wegloopt moet ook weer terugkomen! Zeker als u van de oppasdienst van oma gebruik wilt blijven maken.
Probeer zaken te scheiden, waarbij u uzelf steeds twee vragen stelt: wat is het probleem en wie heeft het probleem? Want heus waar: er zijn meer oppasmogelijkheden te vinden als u niet ‘afhankelijk’ wilt zijn c.q. blijven. Andere oppas kost wellicht moeite om te vinden en eventueel geld, maar de keuze maakt ú samen met uw echtgenoot en hoeft niet van omstandigheden -waar u geen invloed op hebt- af te hangen. Zo kan oma ‘oma’ blijven, met alle respect die daarbij hoort! Zo kunt u samen met uw man de regie houden over úw leven.
Marijke Rots
Dit artikel is beantwoord door
C. M. Chr. Rots - de Weger
- Geboortedatum:18-02-1947
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Aalten
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Marijke leverde op 25-05-2017 haar 1000ste antwoord in de vragenrubriek af.
Lees hier het jubileuminterview.
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Het is denk ik belangrijk om toch te gaan praten over wat je dwars zit, hoe moeilijk dat ook is. Ik denk dat het je nader tot elkaar kan brengen. Het leren praten ergens over is ook een vaardigheid om te leren/verbeteren. Je kan een serieus gesprek voeren, en het ook wel luchtig proberen te houden door een grapje te maken.
Hoe meer je je eigen grenzen leert kennen en gaat aangeven, hoe makkelijker het je af zal gaan en dan wordt het ook natuurlijker.
Als je schoonmoeder er niet positief op reageert, laat het dan even bezinken. Misschien komt ze er dan een paar dagen later nog op terug als ze er even over heeft kunnen nadenken. Als het echt negatief blijft, mag je jezelf ook wel serieus nemen en dan zou ik bijvoorbeeld andere oppas gaan zoeken.
Probeer wel echt te blijven luisteren. Wat zegt je schoonmoeder nu echt? Je kan ook om verduidelijking vragen. Wat bedoelt u met.....
Sterkte!
Voordat je een gesprek voert SAMEN gaan bidden en je je samen klein maken voor God. Als dit oprecht is kan het niet anders dan dat ego s geen rol gaan spelen in het gesprek.
Bereid het gesprek voor, schrijf dingen op en zorg dat je voorbeelden hebt..
Sterkte.
Verder kan ik je vertellen dat mijn moeder aan de andere kant heeft gestaan, namelijk de kant van de vervelende niet geïnteresseerde schoonmoeder. Vriendinnen van mij waren buitengewoon verbaasd, ze vroegen zich af "hoe kan je nu ruzie krijgen met jouw moeder?"
Ja dat vraag ik me ook af, nog steeds.
Tussen mijn schoonzus en mijn ouders ( met name mijn moeder ) was er sprake van; "ik denk dat jij denkt dat" Zowel van de kant van mijn schoonzus als van de kant van mijn ouders. Als je eenmaal in die "modus" zit is het lastig er uit te komen. Verder was er aan de kant van mijn schoonzus onbegrip over de opvoeding van mijn ouders... ook onbegrijpelijk voor mij en mijn andere broer. Het gezin waar zij uit kwam was veel meer gericht op prestaties, je mag op sport maar dan moeten er wel wedstrijden worden gewonnen als dat mogelijk is. Overal je uiterste best voor doen etc. Dat is op zich niet altijd verkeerd maar iets doen voor de gezelligheid of je best doen is goed maar wees ook wat lief voor anderen of jezelf kan ook.
Dat is niet gelijk ongeïnteresseerd zijn of slap gedrag.
Het heeft jaren fout gezeten tussen haar onze broer en mijn ouders. Heel heel erg verdrietig. En we zijn gewoon uit elkaar gegroeid. Ook weinig band gekregen met de kinderen van mijn broer. Nogmaals dat wil je niet.
Dus houdt de communicatie open. Mijn schoonzus is bijvoorbeeld jaren(!) boos geweest omdat ze dacht dat mijn ouders iets voor mij hadden betaald en dat vond ze oneerlijk want mijn ouders betaalden niets voor hen. Maar mijn ouders hadden dat helemaal niet gedaan... ben je dus jaren boos op iets wat niet eens waar bleek.
Laat het zo ver niet komen.
Het kan best zijn dat ze bepaalde keuzes niet begrijpt, of ze is nogal recht voor zijn raap en heeft helemaal niet het idee dat dingen jou kwetsen.
Natuurlijk zijn er ook dramatische schoonmoeders... maar ik ga na mijn eigen ervaringen niet meer mee met dat soort verhalen. Ik word er iebelig van eerlijk gezegd na de andere kant te hebben meegemaak. Zeker weten dat mijn schoonzus ook dramatische verhalen heeft opgehangen over mijn moeder.
