Vraag
Beste Anja, Hartelijk bedankt voor je antwoord op onze vorige vraag! Nu is het zo dat de 'buien', zo noem ik het maar even, steeds vaker terugkomen. Was het eerst alleen na bijv. een familiedag/verjaardag. Nu is het zelfs al als we onverwachts even ergens koffiedrinken (in een kleine setting dus) of 's avonds even nog een boodschap gaan halen. Ook dingen als eten/koffiedrinken worden best lastig. We zitten gerust een uur aan tafel en nog is haar bord niet leeg. Continue van stoel af lopen, heel veel kletsen en daar ook echt niet mee kunnen stoppen. Ook al probeert ze op haar stoel te blijven zitten, dan stampen haar voeten op het blad van haar stoel of slaat ze met de handen op tafel. Tijdens fysio valt op dat ze erg sterk reageert op prikkels en dingen snel niet meer overziet. Ze doet dan maar een beetje zonder echt te weten wat ze moet doen. Zou je dit niet doorhebben, dan heb je echt het idee dat ze de boel zit te ‘verzieken’. Dit vind ik met het oog op naar school gaan ook erg lastig. Ben bang dat ze bijvoorbeeld tijdens de werklessen en gymlessen hier echt tegenaan gaat lopen en daardoor veel correcties gaat krijgen, waar ze weer heel onzeker van wordt. En die onzekerheid verstopt ze weer prima achter een masker van “o, dat kan ik wel”. Dus net alsof ze heel zekertjes van zichzelf is. Hier zijn we met fysio ook tegenaan gelopen. Heel sneu! Wanneer er dingen anders gaan dan hoe ze 't in haar hoofd had, kan ze heel boos/koppig reageren d.m.v. hard huilen en op de grond gaan liggen en schoppen. Eigenlijk moet alles volgens vaste rituelen gaan, dat werkt 't beste, maar ja, dat gaat nu eenmaal niet altijd en papa doet dingen ook wel eens anders dan mama... We hebben niet het idee dat ze alles echt bewust doet, dat veel haar ook overkomt. Wanneer ze bijvoorbeeld na een time-out in de gang terug komt of na een waarschuwing vraagt ze regelmatig, “maar wat deed ik dan?” Het klinkt allemaal best negatief, maar we zien ook nog veel leuke kanten van haar! Ze is bijvoorbeeld heel zorgzaam voor haar zusje en kan ze heel lief complimentjes geven enz. Hopelijk kunt u ons wat tips geven hoe hier op een positieve manier mee om te gaan en haar te helpen om meer vat te krijgen op de wereld om haar heen. Alvast hartelijk dank! Vriendelijke groet, jonge ouders.
Antwoord
Beste ouders,
Dank voor de verdere aanvullingen en de update over hoe het met jullie gaat. Helaas lijkt jullie dochtertje vaker en sneller overprikkeld te raken. Ook bij de fysiotherapeut valt dit op. Een kinderfysiothererapeut is soms ook gespecialiseerd in prikkelverwerking of kan jullie hiervoor doorverwijzen. Misschien is het goed om hem of haar daar nog eens gericht naar te vragen of richt de therapie zich al op de prikkelverwerking?
Voor een gezonde ontwikkeling zijn bepaalde mijlpalen van belang zoals bijvoorbeeld belangstelling hebben voor je omgeving, gehecht raken, leren communiceren, je gedrag aanpassen en initiatief nemen. De manier waarop een kind zintuiglijke en emotionele prikkels verwerkt heeft invloed op deze ontwikkeling. Dat unieke profiel van jullie dochter heeft hele sterke en nog zwakke kanten en is volop in ontwikkeling. Dat maakt het dus ook heel lastig om deze vraag vanaf papier te beantwoorden. Het liefst zou ik in gesprek met jullie gaan om wat situaties uit te vragen en zo meer zicht te krijgen of ze zich op die gebieden voldoende ontwikkeld. Jullie kunnen deze vraag echter wel stellen bij het Centrum voor Jeugd en Gezin (CJG) in jullie gemeente, op het consultatiebureau of bij de huisarts. Je hoeft niet direct een heel traject in, maar een gesprek en de ontwikkeling gericht volgen kan al helpend zijn.
U vraagt tips zodat jullie haar kunnen helpen om meer vat te krijgen op de wereld om haar heen. U noemt zelf al positief blijven, absoluut. Deze staat bovenaan en gaat niet vanzelf. Het helpt daarvoor om zelf realistische verwachtingen te hebben en ook omgaan met eigen onzekerheden. Het helpt om goed te kijken op welk stukje je zelf invloed kunt hebben en waar duidelijk niet. Het helpt om als ouders hierover in gesprek te blijven en samen na te denken over wat helpt en wat juist averechts werkt. Wat algemene adviezen:
-Geef veel positieve bevestiging. Een positieve bevestiging is vele malen effectiever dan een correctie.
-Houd het praten over “wat deed ik dan” heel kort. Benoem zelf vooral wat je wil dat ze doet bijv. je was boos, jij wilde graag... mama wil dat je...”
-Rituelen zijn een goede houvast en voor kinderen van belang. Varieer ook en ga er luchtig mee om “mama doet het zo en papa doet het zo.”
-Bereid voor op belangrijke gebeurtenissen, een goede tip hiervoor las ik bij de reacties op de eerste vraag.
-Beperk het tafelritueel. Kinderen kunnen de strijd om eten heel lang vol houden en voor ouders is deze heel lastig te winnen.
-Wissel momenten van inspanning en ontspanning af en laat haar voldoende bewegen.
-Als veel dingen haar overkomen, benoem ze dan op tijd. Probeer alert te zijn en alvast te benoemen als je iets aan ziet komen, maar laat haar ook zelf ontdekken.
Alle goeds gewenst bij de opvoeding van de kinderen,
Vriendelijke groet,
Anja Diepeveen-van der Marel
Dit artikel is beantwoord door
drs. A. Diepeveen- van der Marel
- Geboortedatum:19-10-1976
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Veenendaal
- Status:Inactief
Bijzonderheden:
Functie: Orthopedagoog
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Had over mijn/ons kind kunnen gaan.
Die zit inmiddels in groep 4.
Gaat rede;ijk goed op school maar heeft daar wel de handen vol aan.
Er gebeurt zo veel op school!
Gelukkig staat school naast ons en begrijpen ze ons kind heel goed.
Wij hebben een periode hulp gehad via KARAKTER.
Maar bijzonderheden (positief/negatief) blijven lastig.
Met alle moeilijkheden die daar omheen komen.
Maar ik weet zeker dat het voor ons kind nog moeilijker is dan voor ons als ouders.
Wij doen ons best om betrouwbare, voorspelbare, structurerende maar vooral liefdevolle ouders te zijn.
Het belangrijkste wat wij kunnen doen is ze een veilig nestje geven.
Heel veel Sterkte!
https://www.facebook.com/pinkkindercoaching/posts/625511297571141?fref=nf
Ik heb dat zelf 1 keer geprobeerd, dat werd een drama, dus ik vond het geen straf die bij mij paste.
En als ik het zo lees is dit een onzeker kindje, dat misschien door zo'n time out, nog onzekerder wordt. Ook omdat ze dan vraagt: "maar wat deed ik dan?".
Ik heb een zoon die als jong kind heel snel overprikkeld was.
Niet onverwachts een dagje naar het strand, maar de dag ervoor al voorzichtig in gaan leiden.
Bezoekje aan tandarts en dokter vergde ook enige voorbereiding.
De kunst is om als ouder rustig te blijven en je niet mee te laten trekken.
Maar o, dat valt echt niet altijd mee!
Mijn zoon is inmiddels volwassen en kan nog steeds niet tegen erge drukte, menigtes, onverwachte gebeurtenissen. Een strak dagritme, waarin alles overzichtelijk is, moet hij nog steeds hebben.
Voorbeeld: afscheid nemen van een activiteit (speeltuin, spelen, bezoek aan oma, etc.etc.) was moeilijk (lees: driftbui). En hij heeft het weken, maanden nodig gehad om nog even (alleen) in de auto te blijven. Dan wilde hij even achter het stuur, even op de bijrijdersstoel, zelf even de auto doorklauteren en minuten later was het dan ok. Wij hadden daar niet altijd zin in, ik wilde gewoon naar binnen en niet in de regen staan wachten op een koppige peuter. En de keren dat we hem meenamen (beeld je in: vader/moeder met een krijsend kind onder de arm, lopend van parkeerplaats naar appartementencomplex, trappenhuis door, gallerij over, naar binnen) duurde de driftbui laaaaaang. We hadden al snel door dat dát niet de weg was. Ofwel: we bleven bij hem, gaven aan dat hij nog even in de auto mocht zitten en dat we daarna naar huis gingen. Een van ons ging al wel vast. Na een tijd werden deze momenten steeds korter. Op den duur was het een paar seconden achter het stuur en gelijk meerennen naar huis.
Lang verhaal kort: ik sluit me aan bij Tischa Neve (hierboven genoemd). Een Time-out brengt een kind niet bij, wat je een kind bij wil brengen. Kijk maar naar je dochter: na de time-out weet ze nóg niet wat ze (verkeerd) deed. Daar hebben kinderen hulp bij nodig.
Ik weet dat een reactie geven niet in strijd mag zijn met het antwoord op de deskundige. Toch wil ik wel een tegengeluid laten horen. Ik ging dus wél gesprekjes aanknopen met mijn zoon. Over wat er gebeurde, wat ik denk dat hij dacht en daarna met een uitleg-in-kindertaal over waarom wij bepaalde/redelijke dingen willen (gelijk naar huis, bijvoorbeeld). Zodat het kind kan leren reflecteren. Ik wil namelijk niet dat een kind maar doet wat ik wil dat het doet. Ik wil dat het kind begrijpt waarom ik iets vraag, waarom dingen nodig zijn. Zodat we met elkaar in gesprek kunnen gaan over wat iets met ons doet.
Wij geven dus geen time-out, maar een time-in. Driftbui? Niet hopsa op de gang. Maar hopsa op schoot. Niet met een zoetsappig verhaaltje of een zouthouder of een susser. Wel met een duidelijke uitleg over het hoe-en-wat en hoe sommige dingen gaan. In een veilige omgeving van mijn armen en of schoot. En tot op de dag van vandaag ben ik blij met deze aanpak.
Wijsheid!
Heerlijk hé, die herkenning?!
We zitten niet als enige in zo'n schuitje...
