Nare opmerkingen tijdens ruzies

Wij zijn een jong echtpaar van begin twintig. Ontzettend dol op elkaar en op onze twee kleine kindjes. We zeggen dagelijks tegen elkaar hoeveel we van elkaar houden. Genoeg meegemaakt, maar de liefde voor elkaar heeft de overhand. Natuurlijk is het niet altijd rozengeur en manenschijn. We kunnen ook onzinnige ruzies hebben. En wat me zo tegen de borst stuit is dat we elkaar dan voor allerlei lelijks uitmaken. Ik durf niet te herhalen wat er dan gezegd wordt. Maar het lijkt wel of we elkaar willen overtreffen in het maken van kwetsende opmerkingen. We praten hier ook over. En achteraf hebben we veel spijt, beloven we beterschap. Maar wat is het moeilijk. Ik (vrouw) weet dat ik er de grootste oorzaak van ben. Ik kan erg moeilijk doen over kleine dingen. Doordrammen en arrogant/vernederend doen als iets niet gaat zoals ik het wil. Ja, wat een slechte eigenschap. En ook, wat onbijbels. Helemaal als je het huwelijksformulier leest en weet hoe je je als christenvrouw moet gedragen in een huwelijk. Het zet ons huwelijk niet onder druk omdat de ruzies niet de overhand hebben. Maar ik schaam me ervoor en vind dat mijn lieve, zorgzame man dit niet verdient. Heeft u tips waardoor wij ons beter kunnen beheersen en waardoor ik ervoor kan zorgen dat ik niet uitlok tot nare opmerkingen? Zelf zie ik het zo, dat mijn opvliegende en ongeduldige karakter vraagt om felle en verdedigende opmerkingen. Maar het mag niet zo zijn dat we elkaar zoveel lelijks toesnauwen. Hoe kunnen we dat voor elkaar krijgen en ons beter leren te beheersen? Alvast bedankt voor uw antwoord.

Beste mevrouw,

Met een heel kort antwoord zou ik kunnen volstaan: vóór een uitbarsting eerst tot tien tellen! Want nee, het mag inderdaad niet zo zijn dat u elkaar veel lelijks toesnauwt! Zeker niet wanneer u ook nog een voorbeeld bent voor uw kinderen. En dat voorbeeld bént u, of u dat nu wilt of niet! Kinderen kijken ‘levenskunst’ namelijk af van hun ouders: zij kopiëren gedrag. 

Vraag uzelf af waar de ruzie(tje)s vandaan komen. Is er sprake van teleurgestelde verwachtingen? Denk er diep over na, want hoogst waarschijnlijk liggen daar aanknopingspunten. In plaats van te schelden kunt u dan beter op een daartoe geschikt moment met uw echtgenoot práten over wat uw gedachten met bijbehorende gevoelens zijn.
 
U zegt, dat uw huwelijk niet lijdt onder uw beider gedrag. Dat zou zomaar eens kunnen veranderen als u uzelf niet aanpakt! Op een kwaad moment helpen dagelijkse lieve woordjes niet meer...
 
Wélke communicatie komt recht uit het hart? Niet allebei, dat geloof ik niet! Uw opvliegende en ongeduldige karakter, daar bent u geen sláchtoffer van! Daar kunt u regie over voeren. Niet door om felle en verdedigende opmerkingen te vragen (lees: verwachten!), maar door proactief een ‘wacht’ voor uw lippen te plaatsen.

Nou, dit is allemaal nogal confronterend, denk ik. Maar goed, zachte heelmeesters maken stinkende wonden, nietwaar. Zoek een gesprekspartner met wie u, na oefenen, nieuw aangeleerd gedrag kunt bespreken. Of schrijf nog eens.

Ik wens u alle goeds en heel veel wijsheid om toe te groeien naar een ‘volwassen houding’ tegenover man en kinderen!

Marijke Rots