Emoties bij kinderloosheid

J. Boeijenga / 6 reacties

01-10-2014, 10:19

Vraag

Sinds anderhalf jaar weten mijn man en ik dat kinderen krijgen voor ons via een natuurlijke weg bijna onmogelijk is. We zijn langer dan 3,5 jaren getrouwd en zitten nu in een proces waarbij we een keuze moeten maken voor IVF. Een heftig onderwerp en daar komen allerlei emoties bij kijken. Wat ik echter daarnaast ook lastig vind is hoe om te gaan met mijn directe omgeving. Mijn ouders -die een beetje weten van onze situatie- krijgen weleens de vraag of 'er al wat groeit' en 'er iets op komst is' bij mij. Dat vind ik pijnlijk om te horen. Alsof ik een kindje gratis krijg bij het kopen van een pak wasmiddel. Het is al zo moeilijk om te zien hoe broers/zussen in verwachting raken van soms hun vijfde kindje. Een groot geschenk, maar daardoor wel verdrietige gevoelens aan mijn kant. Ik was toch aan de beurt, denk ik dan. Verder merk ik dat er toch nog een behoorlijke taboe op het onderwerp ligt. In onze kerk worden kinderloze echtparen niet in het gebed opgedragen, ook niet tijdens een doopdienst. En dat terwijl de Bijbel wel openlijk spreekt over het onderwerp kinderloosheid en dat God duidelijk kenbaar maakt in Zijn woord dat kinderen een geschenk zijn van Hem en niet iets is wat wij nemen. Hoe met al deze gevoelens om te gaan?

 

ADVERTORIAL

Geeft u Egyptische christenen een Pasen om nooit te vergeten?

In Egypte is het steeds lastiger om rond te komen. Voedselprijzen rijzen de pan uit. U kunt het verschil maken door een voedselpakket voor een gezin van Egyptische christenen te kopen, die wij uitdelen ter plaatse. Heel praktisch willen we hiermee handen en voeten geven aan de opdracht van God om de armen te voeden. 

Doet u mee?

Geeft u Egyptische christenen een Pasen om nooit te vergeten?

Antwoord

Beste vraagstelster,

Het onderwerp “kinderen krijgen” is een zaak waarover iemand uitsluitend met grote schroom en voorzichtigheid kan spreken. Het is tenslotte een tere zaak. Maar wel een zaak die elk (getrouwd) stel aangaat. Ik ga er van uit dat jullie hier onderling al veel over gesproken hebben en dat er een oprechte kinderwens is. Want hoewel de omgevingsreacties erg suggestief overkomen, is het natuurlijk niet zo dat er een kinderwens is omdat “dat nu eenmaal zo hoort.” Je vraag kent diverse aspecten, ik zal proberen zo goed mogelijk daar op in te gaan maar pretendeer niet volledig te zijn.

Als je geen geboortebeperkende middelen of technieken toepast, zou het inderdaad ‘normaal’ zijn dat je binnen een paar jaar zwanger bent. Indien dat niet gebeurt, bestaat het gevaar dat er een zekere verkramptheid ontstaat rond het kinderen krijgen. Die verkramptheid kun je gerust zowel letterlijk als figuurlijk opvatten. Het kan zo ver gaan dat je, in de meest vruchtbare periode van je cyclus, vindt dat je ‘moet’ vrijen. Dan draait de seksualiteit voornamelijk om het verwekken van kinderen en dat is toch een wat verwrongen motief.

Ideaal gesproken ontstaat seksuele begeerte uit liefde tot elkaar en is een mooi gevolg hiervan dat er een zwangerschap uit kan volgen. Die zwangerschap is dan het gevolg, niet het doel. Naarmate die zwangerschap echter langer uitblijft, dreigt het echter een doel op zich te worden. De seksuele daad wordt dan een techniek, een ‘kunstje’, om (menselijkerwijze gesproken) een kind te verwekken. En forceren, zeker ook op dit gebied, leidt vaak tot mislukken. De lichamelijke verkramping die hierbij bij een vrouw kan optreden, maakt de seksuele daad ook nog eens tot iets pijnlijks. Dat staat dan wel in schril contrast tot het oorspronkelijke liefdesspel en zal er toe leiden dat het steeds meer een ‘actie’ wordt waar met name de vrouw tegenop ziet. Het hoeft geen verwondering te wekken dat in zo’n context het krijgen van kinderen zijn doel voorbij schiet.

Je ziet hierbij nogal eens gebeuren dat, wanneer een stel deze ‘pogingen’ heeft opgegeven en de kinderloosheid heeft geaccepteerd, soms zelfs een adoptieprocedure is gestart of heeft doorlopen, de vrouw opeens toch zwanger wordt. Een illustratie van de ‘onvruchtbare pogingen’ die blokkerend hebben gewerkt op een spontane zwangerschap. Ik wil hiermee trouwens niet suggereren dat dit bij jullie het geval is, daarvoor ken ik jullie situatie onvoldoende.

Je schrijft er al over en het is een zaak die zeker niet onderschat moet worden: de druk van de omgeving die veroorzaakt wordt door een al te duidelijk uitgesproken verwachtingspatroon. Ik kan met je meevoelen dat hier een ongewenste invloed van uitgaat. Ik denk dat het beter zou zijn dat je ouders de vragen die hen bereiken omtrent jullie kinderloosheid, bewust niet met jullie delen. “De wijze spreekt een woord ter rechter tijd” en dat houdt soms ook het niet-spreken in, hoe moeilijk voor hen misschien ook. Het is logisch dat zij willen delen in jullie zorgen en wellicht vragen naar het stadium waarin jullie je bevinden (onderzoeken, alternatieven). Dat is mee-leven. Het doorgeven van suggestieve vragen van anderen doet jullie geen goed en als ouders streef je toch het welzijn van je kinderen na. Maar dan moet je dit in alle voorzichtigheid wel aankaarten.

Je schrijft: “We zitten nu in een proces waarin we een keuze moeten maken voor IVF.” Misschien ben ik een beetje naïef, maar hoezo “moeten”? Dat suggereert dat er geen andere keuze is. Allereerst is een periode van 3,5 jaar getrouwd zijn zonder zwangerschap wel een behoorlijke tijd, maar ook weer niet extreem lang. Ik begrijp dat jullie het één en ander op het gebied van vruchtbaarheid al hebben laten onderzoeken en er zo’n beetje zeker van zijn dat een spontane zwangerschap onwaarschijnlijk is. Maar aan de andere kant weten jullie dat laatste ‘pas’ anderhalf jaar.

Het gebruik van het begrip “moeten” doet daarom een paar dingen vermoeden:

-jullie zijn wellicht op latere leeftijd getrouwd, en denken: “een slimme meid krijgt haar kinderen op tijd”; kortom: er rest nog maar weinig tijd waarin je (op welke wijze dan ook) bevrucht zou kunnen (of willen) worden;

-het geeft in elk geval aan dat je je ergens toe gedrongen voelt; misschien voel je je wel achterblijven bij de ‘trend’ van kind krijgen zoals die in de naaste familie-omgeving speelt;

-het lijkt alsof IVF de enige keuze is; adoptie of het accepteren van kinderloosheid zijn ook alternatieven. Ik heb de indruk dat, juist door de geforceerdheid die uit je vraag speelt, het hele denk- en beslissingsproces bij jullie samen en/of bij jou persoonlijk nog onvoldoende is uitgekristalliseerd;

-jullie situatie is al zoverre gedetailleerd in kaart dat er geen andere mogelijkheden zijn om bevrucht te worden dan via IVF? Soms kan bijvoorbeeld met een eenvoudige ingreep (via een kijkoperatie) de doorgankelijkheid van de eileiders bevorderd worden...  (hierbij ga ik er even van uit dat de ‘haper’ bij jou zit; het is ook maar één van de alternatieven).

Je schrijft dat het krijgen van kinderen via de natuurlijke weg voor jullie zo goed als onmogelijk is. Dat was dus, als ik het wel heb, reeds na twee jaren van jullie huwelijk duidelijk. Ik ga er van uit dat het hier een anatomisch aspect betreft (dat lijkt me het meest voor de hand liggend, maar hoeft natuurlijk niet zo te zijn).

Je noemt het zelf terecht een heftig onderwerp, waar allerlei emoties bij komen kijken.
Inderdaad, want al snel lijkt het voor de hand te liggen: als het niet via de natuurlijke weg kan, dan moet(!) het maar via IVF. Als een bijna vanzelfsprekende tweede keus. Maar is dat wel zo vanzelfsprekend? Hier komen allerlei morele en pastorale aspecten bij kijken. Ik noem er, wellicht ten overvloede, enige:

-Moeten wij onze kinderloosheid zien als door God gewild, of mogen wij ook middelen of technieken gebruiken om op een andere manier tot een zwangerschap te komen?

-Hoe ver mogen wij gaan als we besluiten om toch op een ‘minder natuurlijke’ manier een zwangerschap proberen te bewerkstelligen?

-Om eicellen te krijgen moet eerst het eirijpingsproces hormonaal geforceerd worden. Als je bijv. het standpunt hebt dat je jezelf niet ziek mag maken (denk aan het argument dat gebruikt wordt tegen inenten) dan verkeer je hierbij in een spanningsveld. Dat geldt dan ook voor het met hormonen rijp maken van het baarmoederslijmvlies om een goede innestelingsconditie voor de bevruchte eicel te creëren.

-Vaak wordt bij IVF een veelvoud aan eicellen ‘geoogst’ en bevrucht, om daaruit dan een selectie van 1 of 2 bevruchte eicellen te maken. De ‘rest’ wordt ingevroren of weggegooid. Die ‘rest’ betreft dan wel een aantal prille levende wezentjes! Ik neem aan dat je dat principieel onverteerbaar vindt. Het alternatief is om direct bij aanvang van het IVF-traject duidelijk te maken dat je wilt dat er maar 1 of 2 eicellen worden geoogst en dat die dan ook alleen worden bevrucht en geïmplanteerd in de baarmoeder.
 
-De bevruchting vindt plaats in een ‘reageerbuis’ onder het wakend oog van een laborant; het kan zijn dat je dat toch wel vindt wringen met de passage uit psalm 139 waarin alleen God onze ongevormde klomp aanschouwd heeft. Anderzijds moeten we oppassen voor een al te letterlijke verband tussen een duizenden jaren geleden opgeschreven geloofsuiting en een moderne techniek... Hoe dan ook, het kan wellicht ook wel zo geregeld worden dat er wel menging van eicellen en zaadcellen plaatsvindt zonder dat de resultaten hiervan worden gecontroleerd. De kans op een succesvolle procedure zal dan waarschijnlijk wel kleiner zijn.

-Om aan zaadcellen te komen, moet er wel een zaadlozing buiten jullie lichamelijke vereniging plaatsvinden. Ook dat kan een ongemakkelijk (schuld)gevoel geven...

Bovenstaande aspecten noem ik niet om jullie te ontmoedigen, maar ik denk wel dat je in alle eerlijkheid de knelpunten onder ogen moet zien en voor jezelf, elkaar, maar vooral ook voor de Heere, de genomen besluiten moet kunnen verantwoorden.

Je ervaart dat er nog een behoorlijk taboe op het onderwerp rust. Dat is wellicht sterk afhankelijk van de (kerkelijke) omgeving waarin je verkeert. Helaas wordt het onvruchtbaar-zijn nog wel eens als straf van God gezien. Hierbij lijkt er een parallel getrokken te worden tussen een bepaalde zonde en de straf die tijdens het leven opgelegd wordt. Vooral in het Oude Testament was deze gedachte gangbaar. In het Nieuwe Testament zie je dat de Heere Jezus duidelijk afrekent met deze gedachtegang. Bijvoorbeeld bij mensen die blindgeboren of verlamd zijn, laat Hij duidelijk merken dat “noch hij, noch zijn ouders hebben gezondigd...”

Taboes, zijn die er alleen in jullie omgeving, of heb je zelf ook moeite om er over te spreken? Tegenwoordig zijn predikanten en wijkouderlingen doorgaans laagdrempelig bereikbaar via email. Het is misschien een idee om het gebrek aan medeleven met ongewild kinderloze echtparen op deze wijze eens aan te kaarten. Beter is het om dit in een rechtstreeks gesprek te doen, maar omdat het blijkbaar moeilijk bespreekbaar is, zou dit een begin kunnen zijn. Huisbezoek lijkt me een uitgelezen gelegenheid om hierover in alle teerheid te beginnen. Of het moet zijn dat zelfs dan die geborgenheid er niet is. Het feit dat je met je probleem naar Refoweb gaat, kan een veeg teken zijn.

Zoals je merkt: het geven van adviezen en denkrichtingen blijft moeilijk, zowel in het geven als in het ontvangen, als je elkaar niet kent. Misschien heb ik aan bepaalde woorden of uitdrukkingen van jou een verkeerde lading gegeven.Toch hoop ik dat je iets hebt gehad aan dit uitgebreide antwoord. Als er nog aanvullende informatie of advies nodig is, hoor ik dat graag.

Johan Boeijenga

 

J. Boeijenga

J. Boeijenga

  • Geboortedatum:
    26-05-1958
  • Kerkelijke gezindte:
    Hersteld Hervormd
  • Woon/standplaats:
    Nunspeet
  • Status:
    Actief
  • Bijzonderheden:

    -Sedationist in ziekenhuis St. Jansdal

    Bekijk ook:

Tags in dit artikel:

isci en ivfkinderloos
6 reacties
M71
01-10-2014 / 21:11
Een uitgebreid antwoord, en zelfs meer antwoorden dan er gevraagd zijn. Er werd gevraagd hoe met de gevoelens omgegaan moet worden, vervolgens wordt er zeer uitgebreid op IVF ingegaan. Ik begrijp de ethische dilemma's, maar ik begrijp niet dat er geantwoord wordt: er zijn nog andere mogelijkheden zoals een operatie. Zelf ben ik werkzaam op een fertiliteitspoli, er wordt echt geen IVF poging gedaan als er eerst zo'n operatie kan plaats vinden, de vraagsteller is dit stadium al helemaal voorbij. Bovendien maak je iemand ook ziek door deze operatie, en loop je, evenals bij elke operatie, ook risico's, maar dat mag wel? (Hiermee doel ik op het feit dat je bezwaren kunt hebben bij IVF ivm met het bewust ziek maken ivm hormoonbehandeling).
Ik heb in m'n werk en omgeving gezien dat dit zó persoonlijk is, hier moet je samen met de Heere uitkomen. En ik denk dat als een echtpaar in een traject zit dat je al zoveel gepraat, gelezen en ook gebeden is, dit heb ik ook echt bij mensen gezien, dat ik nu niet meer durf te oordelen!
Vragensteller, veel sterkte toegewenst, probeer open te staan naar anderen, probeer ook met anderen te praten over jullie kinderloosheid. Want niet weten dat het pijn doet bij de ander, is niet meeleven maar ook niet mee bidden! Het kan je zoveel ruimte geven door het open te "gooien"!
denkna
01-10-2014 / 21:48
Herkenbare problematiek, die voor ons gelukkig al weer wat jaren achter ons ligt.

Ik raakte tijdens een medische keuring over dit thema in gesprek met een arts. ('toeval', want het had niets met de keurig zelf te maken) Deze arts gaf mij het advies om -na grondige voorlichting - !vooraf! je grens te bepalen. En dit zo nodig samen op te schrijven. Zijn waarschuwing was dat, eenmaal in het proces, er steeds weer een stapje van je gevraagd wordt: we kunnen dit nog proberen, of dat.... Dat maakt het dubbel zwaar, en het gevaar dat er uiteindelijk verwijten naar elkaar gemaakt worden ligt op de loer. Ik was toen ontzettend blij met dat advies, en we hebben ons er aan gehouden. Dat bleek ook nodig omdat zijn voorspelling klopte. En de verleiding is dan zo groot!

Heel vaak aan de beste man terug gedacht. Gelukkig is de kinderzegen ons niet onthouden...
Herman
02-10-2014 / 21:21
Een uitgebreid en mooi antwoord,
Wij zijn al bijna 17 jaar getrouwd en ons huwelijk is ook kinderloos gebleven.
Kan je maar 1 advies geven ga op je knieeen en vraag aan de Heere welke weg Hij met jullie voor heb. En je mag zeker tot op zekere hoogte de middelen gebruiken
Wilde wij ook doen maar op zekere hoogte werden we tegengehouden dat strekt tever om het hier te vertellen
Maar wij zagen dat als de hand van de Heere om niet verder te gaan en we hebben daar op de dag van vandaag nog geen spijt van.
Wij mogen voor heel veel gezinnen klaar staan en we hebben regelmatig jeugd over de vloer waar wij van kunnen en mogen genieten.
En dan kan ik maar 1 ding zeggen de Heere is goed.
Je mag zeker contact zoeken met ons geen enkel probleem
juni
04-10-2014 / 16:59
vragensteller
toch bij de Heere is alles mogelijk
[ik doe niks van het antw. af van Boeijenga]

vrienden,konden volgens de gynaecoloog geen kinderen krijgen,was uitgesloten,beide onvruchtbaar.

na 23 jaar hebben ze drie dochters gekregen,door en wonder van Boven.
iemand moest van de Heere hen gaan vertellen,dat zij zwanger zal raken,tot 3keer zei de man,ik ga niet.
durfde niet, wist dat ze beide onvruchtbaar waren.
maar hij moest!
de Heere heeft mij bekend gemaakt dat....zei de man

en...ze werd zwanger,en...kreeg een miskraam
daarna drie dochters.
de miskraam was een beproeving zei de gelukkige vader.


dwars door de onmogelijkheid kan de Heere wonderen doen,wil ik hier mee zeggen.
hoop ik ook voor u,vragensteller
helmuthoorn
07-10-2014 / 12:15
Ken een echtpaar dat twee kleine Somalische jongetjes heeft geadopteerd (intussen al grote kerels geworden en zo Nederlands/boers als wat), waarvan de vrouw, 2 jaar na deze adoptie, toch nog in verwachting raakte en een blom van een dochter hebben gekregen.
Misschien dat adoptie ook voor jullie een optie kan zijn.
En verder het mooie antwoord van @juni...
zokanhetook
31-10-2014 / 13:23
Volgens mij worden hier allemaal antwoorden gegeven waar de vragensteller niet om vraagt. De vraag is hoe hij/zij moet omgaan met alle emoties en gevoelens. Het helpt niet zoveel om allerlei medische handelingen uit de doeken te doen, of van alles te veronderstellen, zoals in het hoofdantwoord gebeurt.
En het helpt ook niet om te zeggen dat je mensen kent die uiteindelijk wel kinderen hebben gekregen. Ik weet uit eigen ervaring dat dat soort succesverhalen je alleen maar moedelozer maken. Want jij hebt die kinderen immers nog steeds niet!
En ja, God verhoort. Maar vaker niet dan wel (in elk geval niet op de manier zoals wij dat hadden bedacht). De kunst van het geloven is om te ontdekken hoe we daarmee leren leven.
Ik wil de vragensteller heel veel sterkte wensen! Houd de lijn met God open, ook als je boos, verdrietig of teleurgesteld bent, en zoek contact met mensen die in hetzelfde schuitje zitten. En erken dat de gevoelens die je hebt, er zijn en dat ze er mogen zijn. Geef jezelf de tijd om hier een weg in te vinden.
Tot slot: kijk eens op www.beschuitzondermuisjes.nl en op www.theoblogie.nl/author/marijevermaas

Terug in de tijd

Moet je eerst God als rechter kennen voordat je kunt geloven dat Jezus je gered heeft? Ik was verwonderd door de liefde van Jezus, maar las later dat het niet bij Jezus begint.
11 reacties
01-10-2011
Hoe ga ik om met zelfdoding?
Geen reacties
01-10-2001
In het prachtige boek "Levend geloof" van ds. Vreugdenhil wordt aan het einde van hoofdstuk 2 de vraag gesteld: "Heeft Saulus van Tarsen Christus leren kennen als zijn Zaligmaker in die ontmoeting op ...
Geen reacties
01-10-2001
website-ontwikkeling door webdevelopment by Accendis
design website door design website by Mooimerk
hosting website door hosting website by STH Automatisering