Vijanden liefhebben

Ik kom oorspronkelijk uit de Hervormde Kerk (PKN) en ik kerk nu al een tijdje in de NGK. Het valt mij op dat er verschillend gedacht wordt over vergeving, zo lijkt het althans. In de NGK werd tijdens een dienst de nadruk gelegd op Gods vergeving voor onze zonden en dat wij dat ook naar onze medemens mogen (of misschien moeten) doen. ''Heb uw vijanden lief'', werd er gezegd. Alsof vergeving iets is dat altijd mogelijk is. Ik heb hier moeite mee, omdat ik opgegroeid ben met het idee van een rechtvaardig God en het bestaan van de hel. Als iemand geen berouw toont vind ik vergeving een moeilijk punt vanwege de hel. Immers, als er geen berouw is dan is God toch ook niet genadig? Waarom zou ik dat dan wel moeten zijn? Ik voel mij door het verhaal van dienst in de NGK in verwarring gebracht omdat ik het idee heb dat van mij verwacht wordt dat ik anderen altijd vergeven mag/moet, ook als er geen berouw is. Tot zover mijn uitleg over hoe ik tot mijn vraag kom en waarom er verwarring is. Ik hoop dat het een beetje helder is. Mijn vraag is eigenlijk: hoe is het te verklaren dat God zegt ''heb uw vijanden lief'' en tegelijkertijd dit Zelf dit niet lijkt te doen. Hij stuurt toch immers de 'slechte' mensen naar de hel?

Beste vriend(in),

Je stelt een niet gemakkelijke vraag, omdat het me niet helemaal duidelijk is wat je aan verschil hebt opgemerkt tussen de prediking in de Hervormde gemeente en die van de NGK. Ik hoop dat in beide kerken gepreekt wordt wat de Heere Jezus ons leert in het “Onze Vader”, namelijk “vergeef ons onze schulden gelijk ook wij vergeven onze schuldenaren.” Onze Heidelbergse Catechismus zegt dan dat wij in deze bede in de eerste plaats bidden om de vergeving van onze misdaden en de boosheid die ons altijd aankleeft. En dat de ervaring van die vergevende liefde in ons hart een bereidheid wekt om ook onze naaste van harte te vergeven.

Nu heb je daarbij denk ik twee vragen. In de eerste plaats: Kan je altijd vergeven? Ik denk dat het verlangen er moet zijn om anderen te vergeven, wanneer je zelf van vergeving mag leven. Maar iemand iets echt vergeven, kan alleen wanneer die persoon ook daadwerkelijk tekenen van schuld en berouw toont en ook daadwerkelijk in oprechtheid om schuldvergeving vraagt. Wanneer een ander dat niet doet, kunnen wij het hem ook niet hartelijk vergeven. Wel kan er in ons hart een gevoel van vergeving zijn, waardoor ons verdriet of  boosheid over wat ons is aangedaan, wordt weggenomen. En dat is een hele zegen! Want juist als een ander geen berouw en vergeving vraagt over wat hij je heeft aangedaan, kan er zo gemakkelijk bitterheid in ons hart komen. Dan is het een voorrecht wanneer wij in ons hart dat iemand toch vergeven hebben.

Je laatste opmerking heeft me, ik zeg het je eerlijk, wel wat bevreemd. Want was het niet de Heere Jezus Die bad, toen Hem de nagels door de handen geslagen werden, “Vader, vergeeft het hun.” Hij heeft juist gebeden voor Zijn vijanden. Hij kwam naar deze aarde en gaf Zijn leven om Zijn vijanden hun zonden te kunnen vergeven. Wij gaan verloren, niet omdat wij slechte mensen zijn, maar omdat wij Zijn vergevende liefde afwijzen. De Heere Jezus zal zeggen: “Gij hebt niet gewild, dat Ik Koning over u zijn zou.” Hij vergeeft gaarne, ja zelfs een moordenaar aan het kruis. Leef jij ook uit de vergevende liefde?

Met een hartelijke groet en Gode bevolen,
Je ds. A. A. Egas

Dit artikel is beantwoord door

Ds. A.A. Egas

• Geboortedatum:
  30-05-1957
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Damwoude
• Status:
  Actief

85 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven