Vraag
Aan ds. Vreugdenhil. Ik worstel al enkele maanden (of jaren) met het volgende probleem. Ik heb eigenlijk al sinds mijn kindertijd het verlangen om voor God te leven. Het probleem is dat dit vooral verstandelijk is. Ik miste een echt zondebesef. In mijn tienerjaren heb ik erg met dit probleem gezeten. Juist omdat ik altijd uiterlijk netjes geleefd had, kwam ik niet verder dan de conclusie dat ik mijn eigen afgod was. Erg genoeg, maar het grootste probleem is dat ik me maar niet schaam voor God. Later in mijn tienerjaren heeft God mij wel geleerd (o.a. vanuit uw boek: “Bekering, ook voor jou?”) dat zondekennis geen “stap 1” hoeft te zijn. Dit heeft het verlangen sterker gemaakt. In oktober dit jaar heb ik op een conferentie zekerheid van het geloof mogen krijgen (vals of niet). Mijn zaligheid hing niet af van mijn mate van berouw of zondekennis. Dit ben ik echter weer grotendeels kwijtgeraakt. Ik ben er namelijk achtergekomen dat mijn motieven om voor God te leven verkeerd zijn; ik wil het (vooral) om rust en vrede te krijgen en niet om God te eer te geven. Ik ga dolgraag naar jongerenavonden, Bijbelstudies, conferenties etc., maar dat gaat mij (denk ik) vooral om de sfeer, het goede gevoel. Dus zelfs op die momenten gaat het vaak (gelukkig ook niet altijd) om mijzelf. Nu durf ik echt niet meer te zeggen of ik Zijn kind ben of niet. Helaas heb ik daar in uw boek niet echt antwoord op kunnen vinden. Ik herkende mij bijvoorbeeld erg in het stukje over mensen die de HEERE al van jongs af vrezen (pag. 72-74), maar ook wel weer in de beschouwelijke kennis (pag. 148). Bovendien heb ik heel veel moeite om vruchten bij mijzelf te ontdekken. Als ik, in reactie daarop, weer extra goede werken wil doen (als ik dat al wil), doe ik dat om zekerheid en rust te krijgen en niet uit dankbaarheid! Maar mijn grootste probleem is dat ik dit met droge ogen kon tikken. Ik voel me geestelijk dood. Ik weet dat God mij levend kan (en wil) maken, maar ik bid er al zo vaak om en er gebeurt niks. Ik weet wel dat het dan aan mij moet liggen. Misschien is het voor u verwarrend geworden, maar zelf snap ik het ook niet. Een jongere. Bid voor me a.u.b.
Antwoord
Dag jongere,
Ik vind je verhaal echt niet verwarrend hoor! Soms zijn er tijden in je leven dat alles bruist van liefde en leven. Er kunnen ook andere tijden zijn waarin alles opgedroogd lijkt te zijn. Veel van je argumenten gaan over gevoel, sfeer, vrede e.d. Daar is toch niets verkeerd mee?! Luther vroeg ook hoe hij een genadig God kon krijgen. Hij zocht God om in de hemel te komen. En pas later, toen hij de Heere had leren kennen kwamen die andere zaken aan de orde, namelijk de eer van God, goede werken uit dankbaarheid enz.
Ik zit zo vaak met droge ogen mijn preken voor te bereiden. Tranen zijn geen bewijs van geloof. Zeker, van tijd tot tijd gaat je gevoel in de pas lopen van het geloof en dan kunnen er wel tranen in je ogen staan. Doe maar net als Jacob, die zei: Heere, ik laat u niet los tenzij dat Gij mij zegent. Ik kan wel een lang en pastoraal verhaal schrijven, maar je zult gewoon in afhankelijkheid van de Heere je hand moeten leggen op het Woord en geloven wat Hij zegt. Droge ogen of niet. Eigenbelang of niet. Je kunt aan zoveel voorwaarden proberen te voldoen, maar het geloof werpt zich op God en op Zijn betrouwbare belofte. Wie tot God komt, moet geloven dat Hij is en een beloner is van degenen die Hem zoeken.
Ds. C. G. Vreugdenhil
Dit artikel is beantwoord door
Ds. C.G. Vreugdenhil
- Geboortedatum:02-04-1946
- Kerkelijke gezindte:Gereformeerde Gemeenten
- Woon/standplaats:Houten
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Emeritus-predikant
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
<i>Reageren op een antwoord is mogelijk mits de reactie iets toevoegt en niet in strijd is met het antwoord van de deskundige. Vraagstellers zijn niet gebaat bij tegenstrijdige reacties en bovendien vinden we het ongepast ten opzichte van de deskundige die zijn/haar vrije tijd ter beschikking stelt om onze bezoekers te helpen. Voor discussies is er het forum.</i>
Jak. 4: 17 Wie dan weet goed te doen, en het niet doet, voor hem is het zonde.
Deze tekst laat zien dat zonde niet alleen is als je iets slechts doet, maar zonde is ook als je het goede dat je zou kunnen doen niet doet. Zijn er dingen die je niet deed, die je had moeten doen?
Als je namelijk bij God wilt horen moet je alles achterlaten. Als je dat niet doet is dat ook zonde.
Mat. 13: 44 Het Koninkrijk der hemelen is ook gelijk aan een schat, in de akker verborgen, die iemand vond en verborg; en van blijdschap daarover gaat hij heen en verkoopt alles wat hij heeft, en koopt die akker.
Als je de schat (de relatie met God) wilt vinden, moet je alles verkopen. Wat betekent dat voor jouw leven? Wat moet je nog achterlaten, wat er in de weg staat om Jezus te volgen? Hoe kan je Jezus in het leven van elke dag volgen? Ik denk dat het belangrijk is om over zulke vragen na te denken.
Want je moet leren begrijpen hoe je elke dag dichtbij God kunt leven. Zoals je nu leeft, leef je op als je bij een conferentie of samenkomst bent en dan is dat weer weg, misschien tot de volgende samenkomst. Bij de christenen in de bijbel was dat niet zo (Hand. 2: 40-47).
Je bidt veel en er gebeurt niks? Het klopt dat het niet aan God kan liggen. Dus moet je ontdekken waaraan het dan wel ligt. Dat is belangrijk.
Bij de gelijkenis van de verloren zoon staat de Vader al te wachten als de zoon komt. God wacht ook op jou. Zou het kunnen dat er dingen zijn die je nog niet los wilt laten? Zoals bij de rijke jongeling? (Markus 10: 17-31)
God wil namelijk snel naar gebeden luisteren.
Ik weet dat het niet eenvoudig is. Blijf zoeken. God wil je zeker helpen. Hij wil je zijn weg laten zien. Die is dan niet ingewikkeld. Je moet er alles voor over hebben!
Reageer gerust als je vragen/gedachten hebt: emaildfj1@gmail.com
Twijfel niet aan de getrouwe beloften van God! Laat je niet in de weg staan door je gevoelens, want die zijn bedrieglijk. Vertrouw er maar op dat Hij je de volkomen genoegdoening, heiliging en gerechtigheid schenkt, voor zoverre je dat met een gelovig hart aanneemt (zondag 23 v/d HC). Je schrijft dat je je geestelijk dood voelt, maar hét kenmerk van geestelijk dood zijn is juist dat je God niet wil behagen, en dat de vreze Gods je niet voor ogen staat. (Romeinen 3). Uit alles merk ik dat dat voor jou anders ligt, want in je tweede regel al schrijf je dat je al lange tijd God hebt willen behagen. Dát is de gewisse verzekering van het werk wat Zijn Geest in jou is begonnen! Zó getuigt Hij met onze geest, dat wij kinderen Gods zijn. Weetje, ik begrijp je twijfels best. Immers, ieder mens, en in het bijzonder de gelovigen, wordt verzocht, en wij struikelen allen in veel opzichten (Jak. 3:2). Laat het echter geen struikelblok voor je vormen. Weet dat Hij getrouw blijft, zélfs als wij ontrouw zijn. Hij kan zichzelf niet verloochenen! (2 Tim. 2:13)
en oor iedereen die hiermee worstelt:
heel mooi liedje hierover van Christiaan Verwoerd
http://www.youtube.com/watch?v=RpDxjXqdcaU
joh 1:12
