Vraag
Aan ds. Van Binnendijk. Mijn man en ik denken erover om een kindje te adopteren. We proberen een zo goed mogelijke afweging te maken en praten en denken hier veel over. We zoeken naar wat Gods wil hierin is. Ik zal proberen om wat van onze vragen aan u voor te leggen, hopelijk helpt uw antwoord ons weer wat verder. We hebben een dochter van 9 jaar waar we erg gelukkig mee en dankbaar voor zijn. We verlangen naar nog een kindje, maar helaas ben ik (na allerlei behandelingen) niet zwanger geworden. Voor ik zwanger raakte van onze dochter hadden we ons aangemeld voor adoptie, maar door de zwangerschap en geboorte hebben we de procedure stopgezet. Nu zouden we alsnog graag een kindje adopteren, maar vragen ons af hoe het voor het te adopteren kindje zal zijn om met een biologisch eigen kindje op te groeien. Er zal ook een behoorlijk leeftijdsverschil zijn. Zal dit nadelig zijn? Of misschien juist positief, want als ouders heb je dan misschien meer tijd en aandacht voor je adoptiekindje? Voelt het voor het geadopteerde kindje misschien later ook als een 'tweede keus' zijn: zwanger worden lukte niet meer, dus daarom maar adopteren? We zijn echt heel gelukkig met ons kleine gezinnetje, moeten we het daarom niet zo laten? Is het ook niet heel erg ondankbaar en ontevreden om dan nog steeds 'meer' te willen? Er zijn zoveel echtparen die helemaal geen kinderen kunnen krijgen, wij hebben er al een... Maar ondanks al deze gedachten blijft het verlangen naar nog een kindje sterk aanwezig. Het maakt me vaak toch verdrietig, al vind ik dat ik geen reden tot klagen heb! Voor onze dochter zouden we het ook zo mooi vinden als ze nog een broertje of zusje zou krijgen, ze vraagt dat ook regelmatig aan ons. We denken er al lang over na, misschien vragen we ons teveel af, maken we ons teveel zorgen over dingen die mis kunnen gaan. Moeten we niet meer vertrouwen op Gods leiding in ons leven en deze stap nemen en erop vertrouwen dat de Heere ons de weg zal wijzen?
Antwoord
Jullie vraag bevat een veelheid aan vragen en gedachten die op zich al de moeite waard zijn één voor één te bespreken. In een eerder antwoord heb ik trouwens op de meeste vragen al antwoord gegeven.
Laat ik voorop stellen dat mijn antwoord niet doorslaggevend hoeft te zijn voor jullie keuze maar dat ik met jullie meedenk in dit proces. De keuze is persoonlijk en die moet je zelf afwegen. Neemt niet weg dat het altijd goed is om je besluit mede te laten vormen door anderen te raadplegen.
1. Adopteren is vandaag de dag een langduriger proces geworden. Was de wachttijd vijftien jaar geleden nog om en nabij één tot twee jaar (jullie waren toen ook met de procedure bezig voor jullie dochter kwam), vandaag moet je niet opkijken van een wachttijd van minstens vier tot zes jaar of nog langer (uitzonderingen daar gelaten).
2. Adopteren naast een eigen biologisch kind is een bijzondere situatie. Dat kan (zoals je zelf ook aangeeft) inderdaad invloed hebben op de beleving van het adoptiefkind, maar niet minder op jullie dochter. Houd daar altijd rekening mee. Daarbij zal het leeftijdsverschil ook meespelen: een gat van zo’n 13 tot 18 jaar tussen je kindje en jullie dochter is niet gering. Denk niet dat je daardoor méér tijd hebt te besteden voor je adoptiefkind. Want een puber vraagt (terecht) op deze leeftijd ongekend veel aandacht. Het zou (hoeft niet, maar toch!) ook juist bij jullie dochter iets kunnen losmaken ten nadele van haar beleving naar jullie en haar zusje/broertje toe. Altijd enig kind te zijn geweest om vervolgens die aandacht te moeten verdelen is een enorme omslag en heeft altijd een zekere weerslag.
3. Wees je bewust van wat jullie diepste behoefte is om -na het ontvangen van een dochter- alsnog een kindje te willen adopteren. Zijn je verlangens zuiver? Praktisch? Eigen behoefte? Moeder/vadergevoel? Waar komt je verdriet vandaan en hoe ga je daar persoonlijk en samen mee om? Wees eerlijk naar jezelf toe in dit alles. Dat maakt het makkelijker in het nemen van jullie besluit.
4. Ik ben blij dat jullie in jullie overweging ook meenemen dat er in Nederland vele jonge echtparen zijn die (nog steeds) geen kind hebben en heel graag zouden willen adopteren. Voor hen is de weg even moeizaam en lang als die voor jullie zal zijn, maar zij zien uit naar hun eerste kindje.
Leg jullie verlangen voortdurend neer voor de Heere God en stel je hart open voor wat antwoord Hij jullie geeft. Een verkeerde keuze bestaat in deze niet.
Ds. M. F. van Binnendijk
Dit artikel is beantwoord door
Ds. M.F. van Binnendijk
- Geboortedatum:30-11-1963
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Stadskanaal
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Lees ook: het weblog 'Dominee in de bajes'
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
In de vraag klinkt vooral jullie eigen verlangen door, maar er is zeker een keerzijde van de medaille...
Het tweedekeus gevoel van een geadopteerd kind is heel goed denkbaar. Stel je zelf het kind voor: welk kind zal echt blij zijn met vervangende ouders. We kunnen denken heel goed bezig te zijn, maar het gaat uiteindelijk om het belang en de beleving van een kinderziel, wat niet ten volle in te schatten is, ook al is een kind nog maar heel jong. Later zal het toch weten: jullie zijn niet mijn echte papa en mama. Een kind zal mogelijk willen weten, waar het vandaan komt, wie de eigen familie is. Denk ook na over de mogelijkheid dat de eigen ouders nog leven, hoe zou het voor jou voelen om je eigen kind te moeten afstaan aan een ander. Al zal het noodgedwongen zijn, hoe verdrietig kunnen die ouders er door zijn? Moeilijk hoor!
Ik kan je twee (christelijke) boeken hierover adviseren: Bijbels licht op pleegzorg, en: Herbergzaamheid.
Zelf zijn wij ook pleegouders. Het is lang niet altijd makkelijk, maar toch ook erg mooi om te doen.
Jezus kwam op aarde om te dienen. We kunnen Zijn voorbeeld volgen in veel dingen, waarvan pleegzorg er mogelijk één is voor jullie. Gods zegen gewenst!
Ik ben zelf moeder van twee prachtige adoptie dochters met een special-need(handicap)bewust voor gekozen.
De oudste komt uit China en de jongste uit Nederland.
Het is tegenwoordig dat de wachttijden inderdaad zijn opgelopen maar dat verschild ook per land. Ik weet niet waar Ds.Binnendijk het vandaan heeft dat het leeftijdsverschil kan oplopen met een gat tussen de 13 en 18 jaar? maar dat is zeker niet waar.
Waarom zou je naast je eigen biologische dochter niet nog een kindje mogen verlangen?
Ik ken heel veel gezinnen(ook christelijke)die buiten hun eigen biologische kinderen nog 1 of meerder kinderen hebben geadopteerd! En het gaat ook heel goed met die kinderen en met die gezinnen.
Leg jullie verlangens in de handen van God en bid om wijsheid hierin. Wij hebben onze tweede dochter op een heel bijzondere manier ontvangen als je hier meer over wilt weten mag je mij gerust hierover mailen. Mijn mail adres is: anke.wubs@quicknet.nl
Gods Zegen en wijsheid toegewenst hierin!
Pleeggezinnen zijn er altijd tekort, dus dat is wel het overwegen waard. Vrienden van ons hebben ook pleegkinderen. Sommige kinderen komen tijdelijk, anderen blijken uiteindelijk niet meer naar de ouders terug te mogen! Dan kun je eventueel vragen of ze definitief bij jullie mogen blijven.
Sterkte en wijsheid toegewenst!
De meesten van jullie hebben terecht geproefd en aangegeven hoe voorzichtig en delicaat adoptie is, zowel bij kinderloze echtparen als bij adoptie na één of meer biologisch eigen kinderen. Als adoptief vader van twee heerlijke pubers heb ik redelijk kijk op deze materie en weer hoe elke nieuwe levensfase zijn uitdagingen kent.
Hechting blijft altijd een tere aangelegenheid, met daarnaast de oerpijn van het afgestaan zijn door zijn/haar biologisch eigen moeder (de vader blijft doorgaans meer buiten beeld).
Onderhuids (subconscient) zullen er altijd in meer of mindere mate gevoelens sluimeren van verlatenheid, in de steek gelaten zijn, niet geaccepteerd zijn, enz. Zulke gevoelens zijn ook sommige biologisch eigen kinderen niet vreemd, maar zullen bij een adoptiefkind altijd van een bijzondere dimensie zijn. Ze zijn nu eenmaal afgestaan door hun bloedeigen moeder, om wat voor reden dan ook. Extra zorg en aandacht blijft geboden.
M.F. van Binnendijk
(mét Van)
