Vraag
Onlangs is door het CBS berekend dat het behalen van een universitair masterdiploma 133.000-148.000 euro kost. Het gaat om uitgaven van de overheid, bedrijven en huishoudens aan onderwijsinstellingen, salarissen en begeleidingskosten van leerbedrijven, aldus het CBS. In de reformatorische gezindte blijven veel vrouwen (ook met een universitair masterdiploma) thuis zodra er kinderen komen. Ik heb hier gemengde gevoelens bij. Enerzijds begrijp ik de notie van er volledig voor je kinderen zijn, anderzijds zie ik ook dat de maatschappij ontzettend veel geld in je opleiding heeft geïnvesteerd, waarmee je vervolgens niets doet. Is dat wel verantwoord? Hoe zou je hier mee om moeten gaan? Vooral in geval van universitaire opleidingen is het niet mogelijk om pas na een aantal jaar (als de kinderen groot zijn) er wat mee te gaan doen omdat je kennis dan verouderd is. Alvast dank voor het antwoord!
Antwoord
Beste vragensteller,
Ik betwijfel of je bij mij aan het goede adres bent om een afdoende antwoord op je vraag te krijgen. Ik ben theoloog van professie, maar mijns inziens is hetgeen je vraagt niet zo zeer theologisch van aard maar politiek.
Ik heb op dit gebied geen deskundigheid maar dat wil niet zeggen dat ik er geen mening over heb zoals je die zelf, als ik je vraag goed begrijp, ook hebt. Ik stel dus nadrukkelijk dat het volgende mijn eigen mening over deze kwestie betreft. Ik geef enkele punten ter overweging, voor wat het waard is.
Iedereen in Nederland heeft het recht om te kunnen studeren en daarmee zijn of haar van God gegeven talenten te gebruiken. Niemand die als jongere studeert weet of hij/zij ooit komt tot een trouwdag en of er dan ook kinderen komen, tenzij je een besluit neemt om geen kinderen te ‘nemen’ en te kiezen voor een carrière.
Persoonlijk kijk ik bepaald niet neer op vrouwen (laten we het daar maar even op houden, hoewel rolpatronen in onze tijd sterk veranderen) die hoewel hoog opgeleid, kiezen voor het gezin. Het gezin is de basis voor de toekomst van de kinderen. Me dunkt: geen geringe zaak.
Wat de kosten betreft wordt het meer en meer zo dat mensen zelf hun opleiding gaan betalen (sociaal leenstelsel). De last voor het collectief neemt daarmee in de nabije toekomst behoorlijk af. Velen, hebben vandaag de dag de mogelijkheid om naast het gezin hun kennis en expertise op peil te houden. Het hoeft dus niet noodzakelijk zo te zijn dat die kennis na een aantal jaren verloren is. De moderne informatiemaatschappij biedt tal van mogelijkheden om vanuit huis te werken. Met name voor hoog opgeleiden. Veel vrouwen kunnen de zorg van het gezin en bijblijven op hun vakgebied daardoor goed combineren.
Persoonlijk zie ik veel grotere (op de lange duur óók economische) negatieve gevolgen in jongeren die niet de zorg en de opvoeding krijgen die ze nodig hebben, omdat hun moeders zo nodig aan hun carrière moesten werken. Als kinderen in dat opzicht niet goed terecht komen wat zegt die één of anderhalve ton aan studiekosten dan nog? Ik denk dat dat in geen verhouding staat tot het bedrag wat nu al en ook in de toekomst nodig is voor bijvoorbeeld jeugdzorg.
Ik hoop je hiermee een paar denkduwtjes te hebben aangereikt waarmee je je vraag en de opvatting die daaruit spreekt eens tegen het licht kunt houden.
Vriendelijke groet,
Ds. J. J. van Holten, Bergambacht
Dit artikel is beantwoord door
Ds. J.J. van Holten
- Geboortedatum:22-12-1956
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:IJsselstein
- Status:Inactief
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Waar komt dat getal van miljoenen vandaan?
Het ging toch oorspronkelijk over een bedrag van anderhalve ton (inclusief 40.000 euro basisschool) dus zeg maar circa 50.000 Euro extra voor de universiteit ipv HBO. Je opleiding als specialist kun je eerlijk gezegd maar voor een gering deel meerekenen, omdat je dan volwaardig lid bent van het team, ook al word je langzamerhand in meer complexe problemen ingewerkt. Dat ene middagje per week opleiding betaal je ruimschoots door een aantal jaren als agnio (arts die niet in opleiding is, maar in principe hetzelfde werk doet) of agio onbetaalde overuren te maken. Misschien is het je al eens opgevallen dat de verpleging wel tijd voor de voorgeschreven pauzes heeft? Daar heb je je extra werk voor de maatschappij.
Overigens vind ik dit ern non-discussie zolang er niks wordt gezegd over (mannelijke) specialisten die lekker met vervroegd pensioen gaan, nadat ze zich een aantal jaar over de kop gewerkt hebben. Als je op je 55e stopt met werken of zelfs op je 68e, als je nog gezond bent. Heb je dan opeens niet de plicht er het laatste uit te persen? Dat is nou iets voor een levensloopregeling, een tijdlang minder of niet werken als het nodig is en later in je leven dan misschien langer.
Wat je eerste vraag betreft: Nee, we mogen niet mee doen met geld klakkeloos uitgeven. Zo bedoel ik het ook niet. Die opmerking heb ik naar jou toe gemaakt om het wat te relativeren, want een opleiding vind ik gewoon een zinvolle besteding van het belastinggeld.
Je tweede vraag kun je denk ik ook anders stellen. God geeft ons talenten met de opdracht die te gebruiken, waarom zou God dan óók de kinderzegen geven met een opdracht? Ik denk dat je stap voor stap in biddend opzien mag en moet doen wat er op je pad komt. Dus: als je een opleiding moet kiezen, dan kijk je naar de talenten die God je gegeven heeft. Als je van school afkomt, dan zoek je een passende baan. Als je trouwt en dat huwelijk mag gezegend worden met kind(eren), dan komt er iets nieuws op je pad, dan krijg je er een nieuwe taak bij. Dan moet je inderdaad een keuze gaan maken, want door blijven werken zoals gewend en je kindje goed verzorgen is vrijwel onmogelijk. Dan moet je dus doen wat het zwaarst weegt. Is dat voor jou door blijven werken en je kind grotendeels door anderen de fles laten geven, verzorgen en opvoeden. Of wil je je kindje een veilige basis geven en zorg je dat je, zolang je kindje jou nodig heeft, je ook beschikbaar bent voor jullie kindje. God vraagt dan nog altijd je talenten te gebruiken, maar als het goed is heb je meer talenten dan die ene (categorie) waarmee je je beroep uitoefent. Het moederschap is namelijk ook een gave, jij kunt je kindje andere dingen schenken dan je man of buitenstaanders bijvoorbeeld. Denk alleen maar aan borstvoeding en de unieke hechting tussen moeder en kind. Overigens kun je er nu alleen nog maar verstandelijk over redeneren, maar als je een kindje 9 maanden lang onder je hart hebt gedragen en uiteindelijk in je armen mag houden..., dan zul je er vast net als talloze andere moeders ook over gaan praten vanuit je (moeder)gevoel. En kun je er al heel anders over denken. Maar niet te zeer op de zaken vooruit lopen dus.
Je derde vraag: ja, ik snap dat het voor jou wringt. Misschien komt dat ook wel vanwege je eigen jeugd? Je bent zo gewoon aan het idee dat je moeder bleef werken, dat het voor jou heel lastig moet zijn om het ineens van een andere kant te bekijken. Dat begrijp ik best. En wat je laatste opmerking betreft, echt joh, niemand in de maatschappij is onmisbaar of onvervangbaar. Evenwel, in een gezin is de moeder wel onmisbaar en onvervangbaar. Een veilige jeugd voor je eigen kind is zo onbetaalbaar!
Ik beantwoordde eerst het eerste gedeelte van je reactie. Nu lees ik pas je laatste uitleg. En daarmee snap ik ineens beter dat het in jouw geval als chirurg wel wat gecompliceerder ligt om er een aantal jaar tussen uit te gaan. En dat dit voor jou ook om die reden kan wringen. Als dit voor jou de reden is waarom je hierover discussieert, omdat dit voor jou een worsteling is, dan waardeer ik in je dat je je kwetsbaar op durft te stellen. En dan spijt het me dat ik je op dit punt niet serieus genoeg genomen heb. Echt! Je kwam eerder voornamelijk op mij over alszijnde iemand die niets op had met de traditionele rolverdeling en vooral met dat geld van de maatschappij in de maag zat. Daar heb ik op gereageerd. Maar ik zie gaandeweg dat je toon veranderd is en ik waardeer je eerlijkheid in deze.
Wat ik je hierin zou willen raden: leg dit probleem maar aan de Heere voor, bij je volgende keuzes. En ook als het zover zou zijn dat je van Hem een kindje toe betrouwd krijgt. Weet je, waar je je nu zorgen over kunt maken, kan dan zo maar opeens anders gaan. In de Bijbel staat dat we geen zorgen voor de dag van morgen behoeven te hebben. Leg je leven maar in Zijn handen. Dan komt het goed. Als de Heere wil dat jij enkel en alleen chirurg blijft, zal Hij daarvoor zorgen. Als Hij wil dat je moeder wordt, zal Hij daar ook voor zorgen. En hoe dat dan samen opgelost moet worden, ook daar zal Hij voor zorgen, als je maar telkens weer vraagt of Hij je de weg wilt wijzen die je gaan moet. Vertrouw daar maar op!
Mooi!
Ik ben ook ook een werkende moeder, niet omdat het moet maar omdat het mijn vak en kunde is .
Met plezier zorg ik ook voor man en kinderen en mijn man voor mij en onze kinderen!
Dat enkel ter informatie, ik denk dat we in de medische wereld gelovige vrouwen nodig hebben , niet enkel mannen!
Ik pleit dus dames om te studeren en ook te blijven werken , je vaardigheden bij te houden en zo een zegen te zijn voor de maatschappij!
Hier ook een reactie van een academisch opgeleide, christelijke jonge vrouw - die jarenlang met veel plezier voltijds heeft gewerkt!
Met stijgende verbazing heb ik de theologische onderbouwing van sommige standpunten gelezen. Heel kort mijn mening: 1) ik geef je groot gelijk dat, mocht je ooit kinderen mogen ontvangen, de zorg voor hen net zozeer de taak en verantwoordelijkheid van de vader is als van de moeder.
2) ik zou niet weten waarom het 'nut'-argument - dat bij ernstig zieke kinderen en hun schoolgang inderdaad niet aan de orde is - bij vrouwen plots wel relevant is.
3) als ik lees wat er van de vrouw wordt verwacht volgens de Statenvertaling, denk ik dat ook de mannelijke christenen anno 2014 danig tekort schieten. Dan is de beroepskeuze beperkt tot agrarische en militaire functies, moeten er, indien zijn echtgenote onvruchtbaar blijkt, kinderen verwekt worden bij schoonzussen, en ga zo maar door.
Tenslotte ben ik het van harte met ds. Van Holten eens dat de opvoeding van kinderen een ontzettend belangrijke, waardevolle taak in het leven van de ouders is. En dat economische motieven daarbij een ondergeschikte rol behoren te spelen.
