Vraag
Ik ben een persoon die graag alleen is, in alle rust en zonder mensen om mij heen. Zo ben ik altijd al geweest en heb daar zelf eigenlijk nooit zoveel moeite mee gehad. Wel was ik anders dan anderen, minder spontaan en weinig contacten. Natuurlijk heb ik daar wel eens mijn vragen bij gezet. Op een gegeven moment ben ik gaan leven zoals anderen het ook doen (tenminste in mijn omgeving). Meer contacten proberen zoeken, mezelf gezelliger en vrijer voordoen dan ik ben. Maar dat kostte me ongelooflijk veel energie en zorgde dat ik gestrest en geprikkeld raakte naar mijn directe omgeving. Nu ben ik al een paar jaar getrouwd en heb ik een gezin met vier jonge kinderen. Ik merk dat alles wat ik verplicht ben om voor hen en mijn man te doen (ik bedoel dan contacten en afspraken m.b.t hen) mij teveel is. Hun aanwezigheid is mij vaak al teveel. Ik zonder me van ze af in ons eigen huis om rust te hebben. Hebben ze bijvoorbeeld vakantie, dan ben ik aan het eind van de week gewoon op, maar dan wel zo dat er iets in mijn hoofd lijkt te knappen en ik het gevoel heb gek te worden. Daarbij komt dat ik zodoende dus ook niet de gezelligste vrouw en moeder ben. Nu is mij aangeraden medicijnen te gaan gebruiken om de dingen wat beter aan te kunnen. Ik heb hier moeite mee. Moet ik omwille van anderen medicijnen gaan gebruiken (immers uit mezelf heb ik hier niet zoveel last van), of ben ik gewoon een rustig type en graag op mezelf en moeten anderen dat maar accepteren! Moet ik daar dan ook gewoon naar handelen en zo weer rust in huis en hoofd te krijgen? Constant krijg ik commentaar dat ik hier niet geweest ben of daar nooit kom, maar bij mij is die behoefte er niet. Of draag ik mijn gewoonte of gebrek aan behoefte aan sociale contacten misschien over aan mijn kinderen, zodat zij ongewild ook zo kunnen worden? Ik weet het niet zo goed. Ik heb het gevoel in een maatschappij te leven waar veel (voor mij teveel) van je verwacht wordt en als je daar niet in mee kunt gaan, word je aangeraden medicatie te gebruiken. Terwijl ik niet depressief ben ofzo.
Antwoord
Beste vraagsteller,
Ik heb je vraag eens op me in laten werken. Eigenlijk komt het in het kort op het volgende neer: "Ik ben tevreden met mijn leven en heb niet zoveel behoefte aan contact. Daar heb ik geen problemen mee, maar ik ben me omwille van de omgeving gaan aanpassen. Dat aanpassen kost me energie."
Als ik (misschien wat) kort door de bocht reageer dan lijkt me dat wanneer jijzelf geen problemen ervaart, we die ook niet moeten maken. Kijk, als je voor je gezin geen energie meer hebt, zou ik zeggen, kijk wat mogelijk is. Maar wat ik lees is dat je doet wat nodig is, maar voor al het extra's, waar je geen behoefte aan hebt, geen energie hebt. Dat lijkt me gezond. Door te doen wat mensen van je verwachten ga je over eigen grenzen. Dat is op zich niet heel erg als dat soms gebeurt, maar doe je dat te vaak, dan kost dat energie.
Ik zou met name met mijn partner praten over hoe je met je eigen grenzen kunt omgaan zonder dat dit ten koste gaat van je kinderen en hem. Zolang hij die indruk niet heeft lijkt me er niet zo veel aan de hand. Als hij denkt dat daar een probleem ligt zou ik verder na gaan denken. Echter medicatie gaan slikken om aan de wensen van anderen te voldoen lijkt me de verkeerde weg.
Met vriendelijke groet,
Ferdinand Bijzet
Dit artikel is beantwoord door
F.J. Bijzet
- Geboortedatum:03-06-1976
- Kerkelijke gezindte:Gereformeerd Vrijgemaakt
- Woon/standplaats:Barneveld
- Status:Inactief
Bijzonderheden:
Functie : Relatietherapeut en opleiderWebsite: www.relatie-herstel.nl
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Sterkte en wees gewoon eerlijk. We zijn nu eenmaal niet allemaal hetzelfde.
Wij hadden destijds een korte vakantie geboekt, toen mijn moeder ziek werd. Ik besloot voor haar te gaan zorgen en mijn man vertrok met de kinderen. Ik ging een paar keer per dag naar mijn moeder's huis en de rest was ik alleen thuis. Ik kwam zo tot rust.
Als je in de kleine kindjes zit, is het anders druk, heb je piekuren, ontbijt, rondom het avondeten. Maar als ze ouder worden, blijven ze later op, je krijgt vragen op de onmogelijkste tijden.
Ook dat is op een bepaalde manier vermoeiend.
Ik ben blij en dankbaar dat ik moeder mocht worden en zijn.
Ik heb ook niet zoveel behoefte aan allerlei uitjes, vroeger wrong ik me in bochten, deed concessies, nu niet meer. Voordeel van ouder worden ;-)
Heb je er wel eens aan gedacht dat je misschien hooggevoelig (hypersensitief) kunt zijn? Google maar eens. Dan kunnen gewone prikkels je intens vermoeien.
Het aanraden van medicatie is dat door een arts gebeurd,zo ja misschien ziet hij signalen waar je zelf aan voorbij gaat.Stel je nu voor dat die medicatie je wel helpt en je weer meer kan genieten van bv. vakantie en de kinderen.Van groot belang is dat jij je prettig voelt met je gezinnetje en de buitenwereld met al z'n verplichte nummers komt op de tweede plek.
Ik zou hier echt niet voor aan de medicijnen gaan, tenzij er sprake is van een depressie. Maar als het gewoon gaat om jou als introvert persoon, daar helpen geen medicijnen voor. Dan is het gewoon belangrijk je leven te leven zoals dat voor jou en je gezin goed is en laat je niets opleggen door anderen.
Er stond vorig jaar een mooi artikel over in het RD. Je kunt het opzoeken op www.refdag.nl artikel: Nu even stil, denkt de introverte mens. Ik vond het persoonlijk erg verhelderend.
Ook ik ben graag alleen en ben snel overprikkeld door drukte om me heen. Als JIJ geen behoefte hebt aan sociale contacten, waarom zou je die dan wel moeten hebben? Alleen maar om anderen een plezier te doen? Ik denk dat je al je handen vol hebt aan je eigen gezin. Mijn ervaring is dat sociale contacten mijn geen energie geven maar juist door alleen te zijn laad ik weer op.
Je schrijft ook dat er aan het einde van de vakantieweek iets in je hoofd lijkt te knappen, waarschijnlijk ben je dan zó overprikkeld dat je op dat moment heel hard rust nodig hebt. Ik herken dit namelijk, als ik in een veel te drukke omgeving ben en het duurt me te lang, dan raak ik op een gegeven moment zo overprikkeld dat ik alleen nog maar alleen wil zijn.
Ik ben zelf hooggevoelig, en zoals ik jou verhaal lees, heb jij er ook kenmerken van. Daarnaast slik ik antidepressiva, voor mij helpt dit niet in de prikkelverwerking. Ik kan bepaalde zaken wel wat makkelijker van mijn schouders laten glijden en maak me niet overal meer druk om.
Als je hooggevoelig bent, vang je veel meer op dan anderen, denk dan bijvoorbeeld aan stemmingen, details etc. Daarom heb je ook meer tijd en en rust nodig om dat te verwerken in je hoofd. Zie het als een bibliotheek, als er ineens te veel boeken binnenkomen dan gaat de medewerker had werken om alles weer op orde te krijgen. Dit houdt hij wel even vol maar niet voor lange tijd, op een gegeven moment zal hij toch weer rust moeten nemen om bij te komen.
En ik zou zeker nog een nachtje over de medicatie nadenken, want als je niet depressief bent heb je het ook niet nodig, en doet het meer kwaad dan goed!
Ik hoop dat je hier iets aan hebt! Veel succes in je zoektocht naar meer rust in je drukke gezin!
Zijn klachten uit je omgeving klachten van man en kinderen of van anderen om je heen?
Dat is wel belangrijk. Als je man / kinderen er last van hebben is het misschien wel goed om te kijken wat er op te lossen is. Misschien is een medicijn een oplossing, maar in de eerste plaats is kijken naar wat je nodig zou hebben van hen of van anderen om een meer leefbare situatie voor jezelf te krijgen een goed idee.
Misschien zou je iets kunnen regelen waardoor je af en toe bewust een moment alleen of voor jezelf hebt. Misschien heb je dat iedere dag wel nodig. In ieder geval sterkte en creativiteit toegewenst in het oplossen / omgaan met je overgevoeligheid voor prikkels.
Ik geloof niet dat je er zelf geen problemen mee hebt.
Wanneer je aangeeft dat je dan een niet te leuke moeder en vrouw bent, je aan het eind van de vakantie op bent, de kids je vaak teveel zijn. Dat doet je pijn en verdriet, toch?
Wat de maatschappij, sociale contacten van jou verwachten interesseert mij niet zo, maar je gezin heeft je wel nodig. Je bent moeder, spil van het gezin. Kinderen hebben positiviteit nodig, gezelligheid.
Maar inderdaad, net wat de deskundige zegt, als jij genoeg energie voor je kids en je man hebt, maar niet voor de rest erom heen; dan zou ik niet aan medicijnen beginnen maar leren om met je energie, overgevoeligheid voor prikkels, je eigen grenzen om te gaan.
Kijk, als je voor je gezin geen energie meer hebt, zou ik zeggen, kijk wat mogelijk is. Misschien heb je de medicatie ook of en toe nodig (bijv. vakanties?).
Ik herken wel iets in je vraag. Ik heb soms ook het gevoel dat ik doordraai. Altijd mensen (kinderen) om je heen, altijd gewekt worden door je kinderen, de hele dag iemand aan je hoofd, van alles moeten organiseren in huishouden en alles er om heen. Pff, stopt maar nooit. Ik denk dat veel moeder zich daar wel in herkennen.
Wat mij goed doet:
- Af en toe een dagdeel rust. Man gaat dan met de kids op stap of ze gaan naar opa en oma ofzo. Kan er daarna weer beter tegen aan.
- Gezin op prioriteit 1 stellen. Had een baantje buitenshuis wat ten koste ging van mijn energie thuis. Dus, weg daarmee... Ook bezoek ik niet altijd verjaardagen etc. als dat betekend dat ik munt ben de volgende dag. Ik wil er zijn voor mijn gezin, ik wil rust in huis enz. Die tijd met je kids kun je nooit weer overdoen!
- Een gezonde relatie met gesprek van hart tot hart
- En... ik mag mij daar eigenlijk niet mee bemoeien ;-), omdat dat iets heel persoonlijks is. Maar... zijn 4 kinderen voor jou (jullie) misschien niet genoeg...? Beter dat er niet meer komen...?
Ik heb er ook een bepaalde rust in gevonden dat ik gewoon niet geschikt ben voor een groot gezin...
Ps. @Tara. Je zegt: 'als het voor jezelf geen probleem is, dan gewoon lekker jezelf blijven'! Dat is wel erg egoïstisch...
Maar dat vraagstelster aan alle verwachtingen wou voldoen van maatschappij en sociale contacten was in het VERLEDEN zo toch?:
'Op een gegeven moment ben ik gaan leven zoals anderen het ook doen (tenminste in mijn omgeving). Meer contacten proberen zoeken, mezelf gezelliger en vrijer voordoen dan ik ben. Maar dat kostte me ongelooflijk veel energie en zorgde dat ik gestrest en geprikkeld raakte naar mijn directe omgeving'.
En over de situatie in het gezin schrijft ze in het HEDEN:
' Nu ben ik al een paar jaar getrouwd en heb ik een gezin met vier jonge kinderen. Ik merk dat alles wat ik verplicht ben om voor hen en mijn man te doen (ik bedoel dan contacten en afspraken m.b.t hen) mij teveel is. Hun aanwezigheid is mij vaak al teveel. Ik zonder me van ze af in ons eigen huis om rust te hebben. Hebben ze bijvoorbeeld vakantie, dan ben ik aan het eind van de week gewoon op, maar dan wel zo dat er iets in mijn hoofd lijkt te knappen en ik het gevoel heb gek te worden. Daarbij komt dat ik zodoende dus ook niet de gezelligste vrouw en moeder ben'.
