Vraag
Vanuit mijn persoonlijkheid en vanuit mijn jeugd heb ik te maken met veel onzekerheid. Ik ben onzeker over wie ik ben, over wat ik kan en over het contact met anderen. Als het gaat om contact met anderen, ben ik onzeker over wat mensen van mij verwachten. Ik maak me druk over wat mensen van mij vinden. Ik kan daar heel lang over piekeren en mij afvragen wat ik anders kan doen, zodat een relatie verbetert. Volgend jaar zijn mijn man en ik acht jaar getrouwd. De relatie met zijn broers en zussen ervaar ik als een uitputtingsslag. We verschillen nogal van elkaar. In persoonlijkheid, maar ook in de manieren waarop we omgaan met elkaar. In de afgelopen jaren heb ik ons heel vaak afgewezen gevoeld. Ik heb het gevoel dat wij als gezin er niet bij horen. Uit de manier waarop er met ons wordt omgegaan, krijg ik de indruk dat de broers en zussen liever zouden hebben dat wij er niet zouden zijn. Dit gaat heel diep bij mij. Door de jaren heen zijn er veel momenten geweest waarop ik niet wist of we wel als broers en zussen met elkaar in contact moeten blijven. Daar twijfel ik nog steeds over. Vaak heb ik de beslissing genomen om toch te willen doorgaan. Op sommige dagen ging het ook beter dan op andere. Het contact met sommigen is ook anders dan met anderen. Het breekt me op. Er zijn bij mij veel vragen en twijfels. Er zijn ook veel opgekropte emoties. Een medaille heeft twee kanten. Ik begon met te vertellen over mijn eigen onzekerheid omdat deze dingen ook heel veel te maken hebben met hoe ik zelf in elkaar steek. Daarnaast zijn zowel mijn man als ik geneigd om conflicten te vermijden en houden we liever alles rustig, aan de oppervlakte. Dingen bespreekbaar maken of in de openheid brengen is niet onze sterkste kant en dat is vaak jammer, omdat er dingen zijn die veel eerder uitgepraat hadden kunnen, of misschien zelfs hadden moeten, worden. Misschien is het goed als ik concreet iets uitleg. Wanneer we niets horen voor een verjaardag van één van ons, of wanneer er niet aan ons gevraagd wordt hoe het gaat, slaat bij mij de bitterheid toe. Zie je wel, ze willen ons niet. Ze zouden liever hebben dat we hier niet zouden zijn. Wanneer we genegeerd worden, ga ik twijfelen. We kunnen maar beter naar huis gaan, denk ik dan. Ze hebben het gezelliger zonder ons. Wanneer wij iemand uitnodigen voor een verjaardag, en op de uitnodiging wordt niet gereageerd en op de verjaardag zelf horen we ook niets, is het voor mij duidelijk. Dat je oudste broer 30 wordt, dat hij leeft, gezond is en bestaat, doet je niets. Het laat je koud. Het maakt je niets uit. Daaraan ga ik kapot. Het gaat niet alleen om deze ene verjaardag. In de loop van de jaren zijn er, naast de goede momenten, meerdere dergelijke momenten geweest. Op die dagen ervaar ik het gevoel van afwijzing heel diep. Uit het feit dat er niet gereageerd wordt op de uitnodiging, dat er niet opgebeld wordt, dat er geen kaartje op de mat ligt, dat we zelfs geen sms'je krijgen, dat we gewoon helemaal niets horen, ook geen beter-laat-dan-nooit-bericht in de weken die volgen, uit onder andere dat feit maak ik op dat er niet om ons wordt gegeven. Een gevolg hiervan is dat het ons zwaar valt om dan zelf wel belangstelling te tonen. Schijnheilig zijn kan ik niet. Ik kan niet doen alsof alles goed is en luchtig kletsen, terwijl ik eigenlijk heel hard wil huilen. Beste redactie van Refoweb, de decembermaand met alle verplichte gezelligheid komt er aan en we weten niet goed wat we moeten doen. De schoonfamilie confronteren door het bovenstaande met hen te delen? Of gewoon gaan, het beste beentje voorzetten/een glimlach opplakken? Mijn man weet het ook niet. We mijden allebei conflicten en bovendien trekt hij zich het een en ander niet zo aan zoals ik dat doe. Bij hem is natuurlijk ook sprake van een bloedband, een basisrelatie, waardoor hij weet dat zij uiteindelijk wel om hem geven. De relatie met zijn ouders is in de loop van de jaren verbeterd. We bespreken dit wel eens met hen, maar komen dan niet veel verder.
Antwoord
Beste vraagsteller,
Een kort antwoord op uw uitgebreide schrijven. Een paar woorden blijven na het lezen hangen. Daar wil ik iets over zeggen. Eerst bitterheid. Bitterheid heeft altijd te maken met teleurgesteld zijn in gekoesterde verwachtingen. Ga dus bij uzelf na, waaruit die verwachtingen bestaan (ik lees bijvoorbeeld: de familie laat niets horen, alsof wij er niet toe doen). Die verwachtingen zeggen iets over ú! Níét over de familie. Ik kan een heel aantal redenen verzinnen waarom de familie niets laat horen: geen tijd, geen aandacht, de verjáárdag vergeten of niet belangrijk vinden -dat is niet ú als persoon niet belangrijk vinden!- afspraken op de bewuste dag, geen postzegels in huis, beltegoed is op, enzovoort, enzovoort. U zult dit waarschijnlijk als "smoezen" bestempelen. Misschien terecht, misschien onterecht. Vraag er eens naar: maak -met een beetje humor, dat kan wonderen doen!- dingen die voor u belangrijk zijn dúídelijk aan de familie. Bitterheid leidt gemakkelijk tot wrok, waarbij de weg terug steeds moeilijker wordt!
Volgende woorden zijn "zie je wel": het is niet zo moeilijk om steeds weer uw eigen bevestiging te vinden! Besef dat iedere keer dat u "zie je wel" tegen uzelf zegt ú uw éígen slachtoffer bent. Verander die houding, want de "afwijzing" (volgende woord) die u voelt doet u uzelf èn uw echtgenoot aan! Confronterend, hè. Toch is het wáár. Ú bent de enige die uzelf veranderen kunt. U bent de enige die uw houding tegenover de familie veranderen kunt.
Laatste: "schijnheilig zijn kan ik niet." Nee, dat zou ik ook maar niet gaan doen! Er is ook niemand die dat van u vraagt, toch? Wees eerlijk en oprecht. Hoofd omhoog, neus in de wind. U mag er zijn. Uw man mag er zijn. De familie mag er óók zijn. Ieder met eigen fouten en gebreken. Ieder met eigen zwakheden én met eigen kracht. Ieder met eigen verwachtingspatronen. Zelfs ieder met eigen teleurstellingen! Maar over die teleurstellingen moet u met elkaar in gesprek gaan, vóórdat de bitterheid definitief toeslaat! Wanneer u niet met uzelf in het reine kunt komen, ga dan een hulpverlener zoeken die de zaken eens concreet met u op een rij wil en kan zetten! Helaas kan dat zo anoniem via Refoweb niet al te goed.
Marijke Rots
Dit artikel is beantwoord door
C. M. Chr. Rots - de Weger
- Geboortedatum:18-02-1947
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Aalten
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Marijke leverde op 25-05-2017 haar 1000ste antwoord in de vragenrubriek af.
Lees hier het jubileuminterview.
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Haar advies om een hulpverlener te zoeken zou ik jullie nog iets sterker willen aanraden want ik vermoed dat jullie hier zelf niet uit gaan komen. Als het patroon van vermijding van conflicten en het aan verwachtingen willen voldoen en alles goed willen houden, al vanuit de jeugd bestaat, dan lijkt het mij haast onmogelijk om er zelf uit te komen.
Je zou wat kunnen lezen over de dramadriehoek of over transactionele analyse o.i.d. maar als dat niets voor jullie is, dan zou ik dat maar niet doen.
Als je verbitterd bent, dan los je dat niet op met humor, omdat zulke humor vaak cynisch of sarcastisch wordt.
Daarnaast is het voor anderen ook absoluut niet fijn als je altijd alles goed wil houden (aan de oppervlakte) en niets uitspreekt. Zelf ken ik zulke mensen in mijn omgeving en ik voel me alles behalve op mijn gemak bij hen. Ik voel dat er iets is en als ik ernaar vraag wordt het altijd weg gelachen, tot de venijnige steken onder water komen of ik van anderen hoor wat er is. Dat voelt niet fijn al heb ik ervoor gekozen om dat te accepteren. Ook ga ik nu meer met mensen om die wel zeggen wat ze vinden en denken (familie kies je niet, vrienden wel!) en dat voelt ontzettend bevrijdend.
Je denkt dat je jezelf en de ander beschermt met jullie houding maar dat is niet zo. Dat is een leugen. Met die houding kun je relaties ontzettend beschadigen, evenals jezelf.
Je kunt een ander niet veranderen, je kunt alleen je eigen houding ten opzichte van anderen veranderen. Stop met piekeren over hoe je een relatie kunt verbeteren. Met vermijding bereik je niets, hooguit slapeloze nachten en schijnveiligheid. Een relatie verbeter je door open te zijn.
Maar nogmaals, als dit patroon bij beiden aanwezig is en al zo diep is verankerd, zoek dan alsjeblieft hulp.
Zelf schrijf ik dit nu wel al te gemakkelijk maar ik heb het ook moeten leren...en ik gun het jullie zo. Je leven wordt er echt een stuk leuker door!
Leer positief te denken over de ander, maar ook over jezelf.
En leg de "lat" voor jezelf en de ander niet te hoog.
Dit is een heel proces, maar de moeite waard....
Zonder familie en een fijn eigen gezin, een paar goede vrienden is het leven heel dragelijk. Daar ben ik ervaringsdeskundige in, ik weet waarover ik schrijf.
Toen ik dit jaar mijn 40 e verjaardags feest heb gehouden heb ik dus ook mijn schoonfamilie uitgenodigd.Het is normaal als je een uitnodiging krijg en je gaat er niet naar toe is het wel zo fatsoenlijk om af te melden.
Anders ga je er toch van uit dat ze komen.
Ik heb door deze les geleerd om te waarderen de personen die wel de moeite doen om op het feest te komen.
Helaas ben ik een persoon die het verleden niet zo snel los kan laten en vergeven is een moeilijk punt.
Gezin/man en kinderen familie en vrienden daar moet je verder mee. Sterkte
Misschien is het goed eens bewust na te denken wat jij je familie (ieder persoonlijk) te bieden hebt en wat zij jou andersom te bieden hebben. Dat zou kunnen helpen om weer een reeel beeld en juiste verwachtingen te krijgen.
Hoe jij je voelt in de familie ligt echt grotendeels aan je eigen denken en van daar uit conclusies trekken. je verwacht iets van de familie en daar voldoen ze niet aan. continu lijk je bevestiging te willen hebben dat ze wel degelijk om jullie geven en met jullie om willen gaan. En die krijg je niet voortdurend en dat is logisch want dat hoeft ook niet. En stel dat ze echt liever niet met jullie omgaan kun je dit niet veranderen. familie kies je niet!
wat mij/ons enorm geholpen heeft in eigenlijk eenzelfde situatie is accepteren dat het inderdaad zo is. De familie (sommigen) gaan liever met elkaar om dan met ons. En wij verwachten niets meer met verjaardagen ed. wat ons heeft verbaasd is dat vanuit dit denken er veel rust is gekomen en je soms aangenaam verrast wordt door spontane acties van familieleden die we voorheen niet zagen, en nu enorm kunnen waarderen. Buiten de familie om iets meer contacten opbouwen is misschien ook een tip.
Ik weet uit ervaring dat het heel moeilijk is hier mee om te gaan en wens je sterkte!
Familie blijft familie maar je kunt jezelf wel toestaan met bepaalde familieleden de contacten op een laag pitje te zetten. Als zij niet investeren dan jullie ook niet (meer). Dan blijft het bij een uitnodiging voor een verjaardag of toevallige ontmoetingen. Verwacht geen enthousiaste meelevende houding van deze mensen., zelf kun je natuurlijk in bijzondere gevallen wel het goede voorbeeld geven (misschien dat hun ogen dan nog eens open gaan). Waarschijnlijk hebben zij zelf genoeg mensen in hun kring bij wie ze dit wel doen en hebben ze gewoon geen zin of hebben het fatsoen niet om meelevend te zijn met alle gezinsleden. Zo doen zij, dat ligt niet aan jullie. Waarom zou het aan jullie liggen? Koude en killie mensen hebben vaak geen zin of zien het nut er niet van in om meelevend en sociaal te zijn. Ze zijn het niet gewend of interesseren zich niet in de ander. Dat lijkt me alleen maar een probleem van de ander. Hoe pijnlijk het ook voor de omgeving kan zijn, dat mag je trouwens best eens zeggen hoor!
Acceptatie en zelf ook niet meer investeren lijkt me de oplossing. Maar dat is best moeilijk omdat het pijn kan doen als mensen waar je veel van houdt, de moeite niet nemen om naar je te luisteren, niet met je mee leven of nog niet eens aan je verjaardag denken. Dat is een moeizaam proces en kost veel tijd en oefening. Vraag een psycholoog om hulp.
Investeer in contacten waar je ook veel in terug krijgt, haal je hart op tijdens een goed gesprek met een lieve vriendin ipv te hopen op een goed gesprek met een schoonzus die toch geen zin heeft om aan jou te vragen hoe het met je gaat.
Gods zegen toegewenst, het is zo moeilijk maar je kan ermee leren omgaan hoor!
Zijn wij familie dan?
Ik herken deze situatie ook deels. Kom al jaren niet meer bij 1 van de familieleden. Want toen ik er kwam, bestond ik niet. Als ik er was, werd ik niet opgemerkt.
Ging ik weg, was het, "ok daaaaag ".
Maar de schoonfamilie van 1 kreeg alle aandacht bij ,komen ,zijn en gaan.
Je voelde duidelijk dat je of niet welkom was, of totaal niet belangrijk.
Verder kwamen zij summier bij ons. Alleen als de rest van de familie er niet was.
Dus klaar dan maar.
De rest van de familie zie ik nog. Maar ook daar is ruzie. En allemaal trots voor niets!
En dat gaat naar de "zuivere"leer.
Zeg dan dat je geen tijd hebt. Want alles toevallig vergeten betekent dat je niets om die persoon geeft.
Ik heb er niet bij gezegd als men het iedere keer vergeet.
Het kan inderdaad gebeuren. Maar zeg eens eerlijk. Als je iemand een paar keer uitnodigt en ze komen gewoon niet. Lijkt me wel vervelend.
