Allerhande kruis en tegenspoed

Mijn man en ik zijn nu een half jaar getrouwd. We hebben beide een baan. Mijn man studeert daarnaast nog. Dit gaat goed. Voordat we trouwden hebben we samen veel gepraat en samen gelezen over het huwelijk maar ook over het geloof en de geestelijke dingen. Sinds ons trouwen heeft mijn man psychische klachten: onrustige en angstige gedachten, spottende gedachten over God. Heeft daar in het verleden ook last van gehad en waarschijnlijk is het een reactie op al de veranderingen. Er is hulp van een psycholoog, maar die weet de helft van de klachten nog niet naar mijn idee, tenminste waarin ik het allemaal merk. En na een halfjaar huwelijk denk je dat het wel over gaat, maar dat is niet zo, al is het wel iets minder dan de eerste maanden. Maar het liefst zie je het allemaal wat sneller vooruit gaan. Natuurlijk zijn er ook fijne momenten, maar die worden vlak daarna weer bestempeld als verkeerd/zondig. Ik voel me dan bedrogen en ik merk dat als mijn man een goed moment heeft, ik dan niet mezelf ben, omdat ik dat vast wil houden en aan het toneelspelen ben om de sfeer maar zo te houden. Soms krijg ik een zoen, maar trekt hij zich meteen weer terug in zijn gedachten. Ik voel me dan weer buiten beeld. Hij kan moeilijk van dingen genieten. En al zijn we samen, dan wordt er vaak over zijn gevoelens en gedachten gepraat. En ik weet dat het voor hem veel moeilijker is dan voor mij, maar soms wordt het me weleens teveel. Ik voel dan dat de spanning tussen ons ook weer oploopt en dan barst het weer een keer open. Niet in ruzie, maar in het wanhopig zijn, elkaar niet begrijpen. We wisten dat het huwelijk een kruis met zich meebracht, maar dat dat meteen zou zijn... Een ander probleem is dat het samen gemeenschap hebben niet lukt en dat ligt aan mij. Denken we... (bij mij gedachten van: blijven we dan ons hele leven samen?) Maar ook daarin spelen de psychische klachten van mijn man een rol. Ik slik de pil, ook mede omdat het krijgen van een kind weer een hele verandering is, en er grote kans is op terugval. Ik doe mijn best om hem te laten genieten en dat gebeurt ook wel: even... Dan is er ineens weer dat piekeren tijdens het voorspel, en ik kan me dan niet meer geven. Of dat er achteraf weer een domper op wordt gezet omdat hij denkt: "Mag dit wel? Ik heb het gevoel afgedankt te worden, alsof alles voor niets is, hij is dan met zijn gedachten heel ergens anders. Geen aandacht meer, alleen maar weer denken en praten over moeilijke onderwerpen, waar we het al tien keer over hebben gehad, maar waar hij steeds weer over begint. Het blijft een soort cirkeltje. Het zijn gedachten over bekering en dat je hart oprecht moet zijn en dat alles tot eer van God moet zijn. En als je hart niet oprecht is, hoe kun je dan zomaar verder leven? We mogen ook geen dag langer onbekeerd zijn, maar we gaan toch ook naar ons werk? We houden de tuin bij en gaan naar een verjaardag? We hebben ook onze plichten en verantwoordelijkheden hier op aarde. Als we samen weg gaan, naar ouders bijvoorbeeld, gaat het ook wel goed, Dan kan hij niet stil en alleen nadenken zodat anderen het merken. Maar thuis kan dat wel! Alle ruimte! En ik ben er dan om hem op te vangen en te luisteren. Dat gaat ook wel, tot op zekere hoogte. Ik zit gewoon anders in elkaar en denk: "Kom op! Nu even je aandacht ergens anders op richten en aan de slag!" Maar zo makkelijk werkt dat niet voor hem. Al met al, ik vind het een moeilijke tijd! Dit valt erg tegen. En ik zie het nog niet snel veranderen. Ik weet ook niet met wie ik erover kan praten. Het zijn toch intieme onderwerpen (geslachtsgemeenschap, het krijgen van kinderen etc.) En dan de vraag: "Wat is Gods bedoeling hiermee?"

Beste vragenstelster,
 
Het is goed om te lezen dat jullie voor jullie huwelijk veel met elkaar gesproken hebben over verschillende zaken. En zo hebben jullie heengeleefd naar jullie trouwdag, maar vanaf dat moment ondervonden jullie wat het huwelijksformulier zo zegt: allerhande kruis en tegenspoed. Hierbij moet ook opgemerkt worden dat het huwelijksformulier positief inzet, namelijk dat we verzekerd mogen zijn van de zekere hulp van God en dat Hij de getrouwden wil zegenen. Dit laatste moeten we niet uit het oog verliezen.
 
Maar ja, als je nu midden in de zorgen zit dan is het zo begrijpelijk dat je schrijft: "al met al, ik vind het een moeilijke tijd", waarbij je de vraag stelt: Wat is Gods bedoeling hiermee? Op deze vraag is geen antwoord te geven ook al mogen we wel naar antwoorden zoeken en God om duidelijkheid en uitkomst vragen. Met Hem kun je en moet je er maar veel over praten. Ik weet van iemand die in zijn leven veel problemen heeft gehad en daar ook zo zijn vragen bij heeft gehad, maar die later anderen door zijn ondervindingen tot zegen is geweest. Ik zeg hiermee niet dat het op deze wijze Gods bedoeling is met jou/jullie, maar we zien wel dat er achteraf rust kan komen over de nu vaak zo onbegrijpelijke weg.
 
Er met God over spreken, zoals ik zo even schreef, sluit niet uit dat je er niet met anderen over mag praten, dat is zelfs raadzaam. Jouw man krijgt hulp, maar wie helpt jou? Het is nog al wat hetgeen je schrijft: bedrogen voelen, mezelf niet zijn, toneelspelen, buiten beeld, wordt me soms te veel, onderlinge spanning, wanhopig zijn, gevoel afgedankt te worden, kortom: al met al een moeilijke tijd, juist ook voor jou!
 
Om op alle facetten in te gaan voert te ver, toch wil ik je enkele dingen meegeven.
 
In de eerste plaats met betrekking tot de problematiek van jouw man die onder behandeling is van een psycholoog. Naar jouw idee weet de psycholoog nog niet de helft van zijn klachten. Is het niet mogelijk om ook als zijn vrouw eens of vaker aanwezig te zijn bij de gesprekken? Je zou (met je man) dat kunnen vragen aan de psycholoog, zodat ook hij meer inzicht krijgt in de situatie waarin hij en jij verkeren. Het zou voor de psycholoog wel eens heel verhelderend kunnen zijn (als hij bijvoorbeeld al wat je zegt in jouw brief eens onder ogen zou krijgen).
 
Het lijkt mij ook goed dat je voor jezelf hulp zoekt, iemand (predikant, wijkouderling, vriendin, hulpverlener?) waarmee je met een zekere regelmaat over jouw gedachten, gevoelens en emoties kunt spreken. Het is goed dat je er nu mee naar buiten gekomen bent, maar ook goed om dat voort te zetten, want het zal ongetwijfeld steeds weer de kop op steken, en het kan jou en je man ten goede komen.
 
Voor jullie trouwden hebben jullie veel gepraat, blijf daar tijd voor uit trekken. Communicatie is niet altijd makkelijk, maar ga er voor. Jullie praten al vaak over zijn gevoelens en gedachten, maar het is ook goed om over jouw gevoelens en gedachten te spreken.
 
Ik wens je van harte Gods zegen toe.
 
Ds. P. C. van Keulen

Dit artikel is beantwoord door

Ds. P.C. van Keulen

• Geboortedatum:
  17-06-1956
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Bodegraven
• Status:
  Actief

138 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven