Vraag
Ik zit er helemaal doorheen. Mijn kinderen in de leeftijd van 6-9 jaar ruimen heel erg slecht op. Ik heb al van alles geprobeerd, maar ze vertikken het! Ik wil graag praktisch advies hoe ik kan volhouden dat ze moeten opruimen en dat ze het ook zullen doen... Nu spelen ze met iets, ze willen wat anders en laten het andere liggen hoe vaak ik ook zeg dat het eerst opgeruimd moet worden! Op school vinden ze het heel normaal dat er opgeruimd wordt, maar thuis denken ze dat het niet nodig is. Op school zijn ze ook heel erg lief. Ze kunnen goed meekomen en er wordt vrijwel nooit wat negatiefs gezegd over hen. Zo ook als ze bij iemand gaan spelen. Ze zijn dan altijd netjes en gedragen zich goed. Maar ze gunnen elkaar thuis het licht in de ogen niet. Het is alleen op elkaar letten, elkaar plagen, grote monden geven en gillen tegen elkaar, elkaar bevelen op te ruimen, maar ondertussen gebeurd er niets, en lijkt het wel of ze elkaar haten! Het doet me zo'n pijn dat ze zo met elkaar omgaan. Ik weet dat het normaal is dat er wat ruzietjes zijn, dat ze mopperen om op te ruimen, dat deed ik vroeger ook, maar hier in huis is het toch wel wat heftiger. Er gaat geen dag voorbij of er is ruzie, echte ruzie, ze doen elkaar ook pijn. Naar mij als moeder wordt niet geluisterd en het lijkt ook dat het ze niet uitmaakt. Ze gaan hun eigen gang... Als mijn man thuis komt en probeert of het bij hem wel gaat, gaat het op dezelfde manier. Het lijkt alsof ze ons als hun gelijke zien, terwijl we toch echt wel de grens aangeven, straffen (dan zijn ze beledigd!) en meehelpen om ze te leren opruimen. Ik vind het moeilijk om ze onbevangen tegemoet te treden, altijd staat het tussen mij en hen in. Ook vind ik opvoeden erg zwaar en denk soms; waarom gaf de Heere me kinderen? Ik ben er niet voor geschikt (!) en al helemaal niet om ze op te voeden tot eer van Hem. Ik kan het niet! Het maakt me zo ontzettend moe dat ik vrijwel geen energie heb om mijn huishouden te doen... en bijna elke dag af moet sluiten met een negatief gevoel. Deze zaak in gebed voor de Heere neerleggen doe ik iedere dag wel en ik weet dat ik het van Hem mag verwachten, maar het is toch niet alleen bidden, maar ook werken...
Antwoord
Beste vraagsteller,
Hartelijk bedankt voor uw vraag; een vraag die niet alleen gaat over opvoeden, maar waarin u ook diepe gevoelens over uzelf als opvoeder beschrijft. Over beide aspecten zal ik proberen iets te schrijven.
Allereerst beschrijft u dat uw kinderen slecht opruimen. Uit uw verhaal maak ik op dat dit gebonden is aan de thuissituatie; op school of bij anderen ruimen ze kennelijk hun speelgoed op en worden ze als lieve kinderen gezien. U benoemt in uw vraag dat u al veel geprobeerd heeft, maar dat uw kinderen het vertikken om op te ruimen. Dat maakt mij nieuwsgierig naar de dingen die u inmiddels geprobeerd heeft en niet tot het gewenste resultaat hebben geleid. Het lijkt er op dat er sprake is van een negatieve spiraal, waarin jullie elkaar negatief beïnvloeden en er weinig ruimte is voor positieve momenten en complimenten.
U benoemt de kinderen te straffen, maar ook dit lijkt weinig effect te hebben. Mooier zou zijn om de nadruk te leggen op wat wél goed gaat en om positief gedrag te belonen. Een beloningssysteem kan hierbij erg helpend zijn. Een dergelijk systeem houdt in dat gewenst gedrag beloont wordt, waardoor kinderen dit gedrag meer zullen gaan vertonen. U kunt bijvoorbeeld met uw kinderen afspreken dat ze, wanneer ze hun speelgoed opruimen, een sticker krijgen. Bij een van te voren bepaald aantal stickers volgt een beloning. Het is van groot belang om een beloningssysteem goed aan kinderen te introduceren en uit te leggen.
Benoem daarbij dat u het graag anders wilt in huis en probeer daarbij zo concreet mogelijk aan te geven wat u wilt dat de kinderen doen. Geef de kinderen een stickervel en leg uit wanneer ze een sticker verdienen. Vertel vervolgens dat ze bij bijvoorbeeld tien stickers een beloning krijgen; spreek daarbij van te voren de beloning af. U kunt aan de kinderen zelf vragen voor welke beloning ze willen sparen. Wees hierin wel reëel; het hoeven geen grote en dure cadeau's te zijn; kinderen zijn al tevreden met iets kleins. Als ze zelf mee mogen denken over hun beloning en een eigen inbreng hebben, voelen ze zich serieus genomen en verhoogt dat vaak de inspanning die ze er voor zullen doen; de kans dat ze meewerken en jullie tot een geslaagd resultaat komen wordt hiermee vergroot.
Naast het probleem met betrekking tot opruimen, beschrijft u nog een ander probleem in uw vraag, namelijk de onderlinge omgang tussen de kinderen. Ze hebben ruzie, doen elkaar pijn en luisteren niet naar u als opvoeder, en evenmin naar uw partner. Ook hierin is het belangrijk om duidelijk naar uw kinderen te zijn, aan te geven wat u wilt dat ze doen, en tegelijk een duidelijke grens te stellen. Kinderen hebben grenzen nodig en zullen deze altijd uitproberen. Ze zullen kijken tot hoe ver ze kunnen gaan. Belangrijk is ook om een consequentie te stellen wanneer kinderen niet luisteren en deze van te voren ook richting uw kinderen te communiceren, zodat ze weten wat ze kunnen verwachten.
U zegt dat u grenzen richting de kinderen aangeeft, wat mij nieuwsgierig maakt naar de manier waarop dit gebeurt. Uit het korte stukje wat u schrijft, lijkt het dat er sprake is van een dieperliggend probleem, wat te maken heeft met het uitoefenen van uw gezag. Uw kinderen lijken uw gezag te ondermijnen en maken zelf de dienst uit. Hier kunnen verschillende oorzaken voor zijn; om hier iets over te kunnen zeggen, zou ik meer van uw situatie moeten weten.
In de dagelijkse praktijk van mijn werk kom ik dagelijks opvoeders tegen die worstelen met hun rol als opvoeder en de uitoefening van ouderlijk gezag. Ik zie daarbij ook dat ondersteuning vanuit hulpverlening erg helpend kan zijn om verstoorde verhoudingen in balans te krijgen en opvoeders te helpen om hun rol als opvoeder op een andere manier vorm te geven. Dat is ook wat ik u gun. Het lijkt er namelijk op dat u de problemen die binnen uw gezin spelen, erg betrekt op uzelf. U geeft aan dat u zich niet geschikt voelt als opvoeder. En voor dit signaal lijken kinderen erg gevoelig te zijn. Ze voelen dat zij de grenzen kunnen bepalen en langzaamaan worden de rollen omgedraaid. Mijns inziens zou het helpend zijn om daarover eens verder door te praten met een hulpverlener, die jullie kan helpen de ouderrol zo vorm te geven dat uw kinderen daarbij gebaat zijn, maar vooral ook uzelf.
Opvoeden met het idee dat je het niet kunt, maakt het extra zwaar en het verbaast me niet dat u weinig energie overhoud. Mijn advies zou zijn om dit patroon te doorbreken en daarbij ondersteuning te vragen. Voor veel ouders is dit een drempel, maar ik zie ook dat velen blij zijn als ze eenmaal de stap hebben genomen. Meer informatie hierover is te verkrijgen bij bijvoorbeeld Bureau Jeugdzorg of SGJ; ook plaatselijke Centra voor Jeugd & Gezin (CJG) hebben vaak een divers aanbod in huis.
Ik wens u veel sterkte toe, hoop dat jullie tot een oplossing kunnen komen en u meer plezier en energie uit het moederschap kunt halen.
Hartelijke groet,
MSc Alice Pleiter-Visscher
Dit artikel is beantwoord door
MSc E. A. Pleiter-Visscher
- Geboortedatum:02-05-1984
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Huizen
- Status:Inactief
Bijzonderheden:
Functie: Orthopedagoog
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
* ga samen met uw man en met uw kinderen om de tafel en stel een blad met regels op waarbij u hen aan het woord laat. Als de regels van uit hunzelf komen zullen ze er veel bewuster van zijn en kunt u ze daar ook op aanspreken. Evalueer elke dag even. hoe ging het? Hebben we er ons aan gehouden (ook pa en ma), wat ging goed en wat kan nog beter? HOU HET POSITIEF.
* geen discussies voeren op het moment dat u wat van hen wilt, zeg gewoon: "Ik wil dat het nu wordt opgeruimd!" Wie niet luistert krijgt een waarschuwing: "Je gaat nu opruimen, doe je dit niet dat moet je ...." Donkere stem, maar laat je emoties niet teveel meeslepen. Wees vooral niet lief op dat moment. Dit kun je toepassen voor elk ongewenst gedrag. Bijvoorbeeld schreeuwen, slaan, schelden...
* wie niet luistert moet maar voelen: zorg dus voor een passende straf. Voor je 6-jarige kan een timeout prima zijn. Heel belangrijk is dat u uw kind uitlegt waarom het op de strafstoel moet zitten voor 6 minuten (6 jaar = 6 minuten) en negeer hem vervolgens volkomen. Als hij weg loopt, zet u hem zonder iets te zeggen terug. U zult in de eerste dagen hier veel strijd bij ervaren. Na die 6 minuten legt u het nog eens uit, vraag een excuus en zegt wat je nu verwacht. Kus knuffel en opruimen maar.
Voor de 9 jarige kunt u ook nog straffen met een time out, maar op deze leeftijd worden ze ook al groot en kunt u ook kiezen voor het inleveren van privileges. Bijv... de computertijd voor die dag, het programma wat ze graag willen zien. mobieltje, nintendo, alles wat voor hem maar erg belangrijk is. Kom er later op terug als de straf erop zit. Hoe kunnen we dit voorkomen?
* Beloon goed gedrag met iets wat ze leuk vinden. Elke dag dat het goed gaat krijgen ze en sticker. (betekent niet dat ze de hele dag engeltjes moeten zijn, maar je kunt afspreken max 2 time-outs p.p. op een dag is goed voor een sticker). Je kunt dan een beloning in zicht stellen, als ze 5 stickers hebben: pannekoeken bakken, kinderboerderij, middagje knutselen... doe iets waar je helemaal weg van zijn.
* Verveling kan een grote boosdoener zijn. Zorg dat de kinderen iets te doen hebben. Neem initiatief: ga met hen naar de kinderboerderij of doe samen boodschappen, speel eens gezellig mee.
* Zorg elke dag dat u een positief moment hebt met beide kinderen apart: 15 minuten samen spelen, voorlezen... 1 op 1. U kunt na die tijd ook dingen bespreken. Vaak is de sfeer dan goed en zal een kind opener zijn.
* Wees positief in uw communicatie en spreek complimenten uit. Zeg dus niet: Ik wil niet dat je door de kamer rent. Maar: in de kamer lopen we! Zo gebruik je het woordje 'niet' niet, waardoor het positiever klinkt. Ik merk zelf dat kinderen duidelijkheid nodig hebben, welk gedrag verwacht je? ipv 'Doe eens niet zo druk!' kun je dus zeggen: 'Wordt eens rustig en ga maar even op de stoel zitten.'
Ik hoop dat u hier iets mee kunt, succes en veel sterkte, want verandering kan veel moeite en tijd kosten.
Wat ook helpt is als ze iets niet opruimen en ze zijn iets anders leuks aan het doen, onmiddellijk stoppen met dat leuks en eerst opruimen.
Zelfs als ze al op bed liggen, uit bed halen en laten opruimen, wees daar zeer consequent mee en beloon pas als het helemaal klaar is, geen kus en knuffel van te voren maar eerst voldoen aan het opruimen.
Ik wil nog toevoegen: u bent de baas, niet de kinderen. U zult gezag moeten afdwingen als het niet op een positieve gezellige manier kan.
Mijn kinderen zouden de kans niet krijgen om met iets anders te spelen zonder dat het andere opgeruimd is. Eerst opruimen. basta. En als je weiger dan zitten daar niet zulke leuke consequenties aan.
Ik ben met mijn broers en zussen consequent opgevoed. Wie niet horen wil moet maar voelen. We vlogen voor onze moeder. We hadden diep ontzag. En dat terwijl ze een zeer liefhebbende en hartelijke moeder was. Je kon niet met haar spotten.
(niet voelen in de trant van slaan, maar wel met consequenties)
Kijk ook eens naar de programma`s van de EO over opvoeden : Schatjes ( over kinderen ) en Kanjers ( over pubers).
Dit proberen we ook toe te passen, maar toch lijkt het soms niet te werken. En dan opeens zijn mijn 'consequenties' op, is mijn hoofd leeg en weet ik het even niet meer. Twijfel gelijk aan mezelf, net als de mevrouw hierboven. Probeer dit niet te laten merken, maar het knaagt wel. Doe ik het zo goed, gaan mijn kinderen het zo wel goed leren, heb ik genoeg gezag enzo? Zijn er meer moeders die dit zo ervaren?
@ anna30: consequent is zeker heel goed, al ben ik er best wel alert op dat ik hierbij het emotionele deel van een kind in de gaten wil houden. Als ik vragen mag: hoe voelde je je als kind bij zo'n moeder? Zelf heb ik veel emotionele machteloosheid ervaren bij mijn ouders, wanneer deze gezag probeerden uit te oefenen. Dat heeft veel beschadigd. Jij hebt er blijkbaar geen nare herinneringen aan?
Er zit verschil in consequent en autoritair, tussen consequent en misbruik of onredelijk.
Je kunt de kinderen een prima opvoeding geven met allemaal leuke dingen, maar zodra jij iets in alle redelijkheid vraagt moeten ze dat gewoon doen.
Natuurlijk hoeft een kind van 6 jaar niet een halve dag opgesloten te zitten of er even flink van langs krijgen, dat is echt misbruik en emotioneel schadelijk.
Vraag bij jezelf, is het redelijk wat ik van ze vraag, zo ja, moeten ze het gewoon doen.
Voer in elk geval de consequentie die je hebt verteld uit.
Succes ermee!
Idd moeten ze hier de redelijke dingen gewoon doen. maar waar ik tegenaanloop is dat mijn voorraadje consequenties als ze niet luisteren, vaak snel op is. ik wil ze niet voor elk wissewasje een time out geven, maar meer in de trant van 2x rustig waarschuwen en nog niet recht op je stoel blijven zitten (bijna 6 jaar) is dan maar even achter je stoel staan. toch lijkt het niet echt effect te hebben, want elke dag komt dit wel voor. of misschien is mijn verwachting dan niet helemaal redelijk. maar het lijkt me dat het wel kan, op school zitten ze ook in de kring en een boterham eten terwijl in haar enthousiasme die hand met boterham lekker naast de tafel zweeft, hoeft denk ik niet ;-).
ander punt is ook dat ik eigenlijk niet heel de dag wil lopen waarschuwen. toch gebeurt dat makkelijk, bij dezelfde dingen. bijv bij gillen, op de bankleuning ploffen, jassen ophangen, schooltas even wegzetten, niet gelijk de waarheid (durven) vertellen, enz. terwijl andere dingen wel gewoon goed gaan.
Vind het moeilijk om dan positief te blijven.
Natuurlijk kwam je als kind wel eens in opstand, maar omdat je precies wist waar je aan toe was, kon je binnen die grenzen net doen en laten wat je wilde. Want we hebben een superleuke jeugd gehad, maar wel binnen de grenzen van goede normen en waarden. Dus: opruimen anders deed zij het op haar manier. En dan lag het in de kliko of op een grote berg.
Schooltas niet op de mat gooien, anders lag die in de tuin na 2x waarschuwen. Schoenen niet overal laten slingeren anders stonden ze in de regen....
Je deed het maar 1 keer, daarna nooit meer. Niet om 12 uur thuis op zaterdag? Is zondag je fietsband leeg.... klinkt cru, maar oh wat werkte het goed.
Die regels moesten ook wel in een druk en groot gezin. We mochten veel maar wisten precies hoe ver we konden gaan.
Ik probeer een zelfde soort opvoeding toe te passen binnen mijn eigen gezin. Liefdevol consequent. Nee is nee, ja is ja. Het positieve beloon ik, maar in mijn ogen hoef je niet alles te belonen wat een normale regel betreft. Speelgoed opgeruimd? compliment! Geen sticker ofzo, het hoort er bij toch? Tafel gedekt? Prima, sticker! Dat is iets wat niet perse hoeft maar je toch doet.
Je moet ook niet de hele dag lopen waarschuwen. Want na 1x waarschuwen is daar de consequentie (of 2x max). Blijf rustig en vriendelijk. Laat je niet opjagen door drukke kids. Stel samen huisregels op waar je je allemaal aan houdt. Stel ook consequenties op waar je je ook aan houdt. 1x niet aan de consequentie houden en je kids lopen weer over je heen.
Het is een paar dagen flink politie agent spelen, maar als ze het eenmaal doorhebben dan zal het beter gaan.
Er is niemand die goed opvoedt. We kunnen het heel mooi vertellen, maar wat gebeurt er achter onze voordeur??
dsij heeft een goede tip. Kijk eens naar oude afleveringen van Schatjes en kanjers. Daar zie je mensen die ook tobben met de opvoeding. Vaak een eye-opener!
Heel veel sterkte!
p.s. Wees er maar trots op dat jouw kinderen zich op school en bij anderen zo goed gedragen! Ze weten dus heel goed hoe het moet. Veel kinderen die thuis zo fantastisch opgevoed worden zijn bij anderen niet te hanteren.
Maar, je bent gelijk weer 3 stappen terug. Toch maar weer jezelf aanpakken en wijzen op de regels en je houden aan de regels. Dit hebben wij al afgesproken voor we kinderen kregen. ja is ja en nee is nee. Als Pa het zegt, ma ook en andersom. Later kan je dan er wel over praten als de kinderen er niet bij zijn. Dit omdat ik thuis heb gezien hoe het ontspoort is met de jongsten uit het gezin die mijn ouders tegen elkaar uitspeelden, wat goed lukte omdat mijn ouders de opvoeding beu waren. Wat ons hielp was duidelijke schema's, ook nu ze puber zijn is dit nooit een punt van discussie. Er hangt een lijst voor vaatwasser, afwassen en afdrogen. Elke dag doet 1 van de kinderen 1 taak en de tafel ruimen we met zijn allen af. Ook voor hond uitlaten is een vast schema. Speelgoed zit allemaal in gelabelde IKEA bakken en ze de lego zat waren werd dit eerst opgeruimd voordat de playmobiel uit de bak ging. Voor het buitenspelen, eerst de tafel met knutselspullen opruimen etc. En ja, natuurlijk glipten ze wel naar buiten als ik op de wc zat. En natuurlijk moet ik ze nu naar boven slepen om hun kamers weer eens uit te mesten (pubers!), maar wel met de consequentie, doe je het niet dat is er een computerverbod. Ook bij andere mensen spreek ik mijn kinderen aan. Ik geloof niet dat ik een leuke moeder ben, maar wel een liefdevolle moeder met heel duidelijke regels. Ze weten echt waar ze aan toe zijn en ik geloof dat onze maatschappij is doorgeslagen met het feit dat opvoeden altijd leuk moet zijn en je altijd een leuke, lieve moeder moet zijn.
Van de zomer heb ik een gesprek gehad met een hulpverleenster waar ik kwam met mijn ADHD kind. Ik zat er helemaal doorheen. Ze vond dat ik burn out achtige verschijnselen had en juist de moeders die hele dagen bij hun kinderen zijn lopen veel kans daarop. Ik gebruik nu sinds 2 maanden Lexapro, op aanraden van haar en ik voel me nu een stuk beter. Kan het gewoon beter aan. Wilde noooooooooooit van mijn leven wat gaan gebruiken maar bedenk me nu: kinderen hebben recht op een moeder die blij is met haar kinderen. Vorige week dacht ik bijv. voor het eerst sinds jaren: heerlijk, iedereen is weer thuis. Schrok er zelf van maar zo ver was ik dus heen.
Schaam je er maar niet voor hoor, vraagstelster en de anderen die hetzelfde probleem ervaren.
Heel veel sterkte
@vraagsteller: ik snap dat je helemaal wanhopig wordt van de situatie! Er staan echt veel goede tips hierboven. Wat bij mij het beste heeft geholpen om de negatieve spiraal te doorbreken waar ik inzat met mijn 2 kinderen, was een positieve benadering. Eigenlijk wilde ik daar helemaal niet aan. Ze moesten maar gewoon luisteren omdat ik de baas was, klaar. Ik ben het toch gaan proberen, alles positief brengen, veel complimenten geven, bij wijze van spreken tegenover elke punt van kritiek op je kinderen vier complimenten zetten over dingen die wel goed gaan...echt, het heeft geholpen! De sfeer is bij mij nu heel anders thuis, opgewekt, positief. Ik ben wel heel consequent, ze moeten bijv. echt eerst de duplo opruimen als ze willen gaan kleuren. Maar ik zeg bij voorbaat al dat ze zo goed op kunnen ruimen, kijk eens, die is al bezig, ik help even mee, en in no time is het opruimen gedaan!
Als je er alleen niet uitkomt, zou ik wel professionele hulp zoeken, bij een opvoedbureau oid. Ik heb op vakantie een gesprek gehad met een kinderpsycholoog, hij adviseerde mij het een en andere. Daar heb ik veel aan gehad (terwijl ik zelf Pabo gedaan heb, maar goed, dat zegt ook niet alles, soms zit je er even helemaal doorheen ;-)
Succes ermee!
ps: zie alle bovenstaande reacties niet als bewijs dat anderen het beter kunnen dan jou, maar trek er juist je voordeel uit!
Ik denk dat de vragenstelster juist wat heeft aan tips. Ik ben het totaal met je oneens als je zegt dat er niemand is die goed opvoedt. Dan zou ieder kind een slechte opvoeding krijgen. Grote onzin. Ja er is niemand die feilloos of perfect opvoedt, maar er is zeker wel verschil tussen. Dat hoef ik verder niet concreet uit te leggen.
Ik denk dat vragenstelster moet leren een 'goed-genoeg'moeder te zijn. Niet perfect te willen moeten zijn, want dat lukt je nooit. Je mag fouten maken. Maar op de punten waar je steeds het gevoel hebt controle te verliezen, is het goed om daarin inzicht te krijgen en tips uit te proberen.
Ik denk dat velen je nood wel herkennen. Opvoeden is een moeilijke taak en we zijn niet allemaal kinderpsycholoog, juf of orthopedagoge (en dan nog: die kunnen ook blunderen). Het is soms echt zoeken en soms baal je flink van jezelf.
Je mag ook voor jezelf eens opschrijven wat er nou wel goed gaat en probeer elke dag een genietmomentje te vinden en die ook te onthouden.
Mijn opsomming met tips betekent niet dat ik het beter kan (mijn kinderen zijn nog maar klein), maar ik wil je gewoon heel graag wat praktische handvatten geven, ik hoop dat je er iets mee kan.
Tussen goed en slecht zit ook verschil.
In de vraag staat dat deze moeder moe is. Zij heeft bijna geen energie om het huishouden te doen. Zal ze dan wel energie hebben om al die tips te proberen? Je hebt een dagtaak om op deze manier je kinderen op te voeden. Moet continu bij ze zijn, met ze spelen, ze corrigeren, ze aanzetten om te spelen. En aan het einde van de dag als iedereen moe is, gaan we evalueren....
Iedereen krijgt vroeg of laat moeilijkheden in het opvoeden. Het kan allemaal van een leien dakje gaan als ze klein zijn, maar er komt een tijd dat je met de handen in het haar zit. Het kan ook zijn dat het verschrikkelijk zwaar is als ze klein zijn, maar dat het bij het groter worden vanzelf gaat.
Er zijn vrouwen die de babytijd geweldig vinden. Er zijn er gelukkig ook die van pubers genieten
Probeer dat te doorbreken.
Probeer het positieve te benoemen en zelf opgewekt/ vrolijk te zijn.
Beloon wat goed gaat. Breng gezellige tijd door met de kinderen, juist op het moment dat ze lief bezig zijn, speel dan even mee. Geef veel complimentjes.
Leg niet zoveel druk op alle dingen. Net als dat opruimen. Waarom is dat zo'n 'moeten'? Ik laat mij kinderen gerust een flinke troep maken, heel de tijd eerst het andere opruimen belemmerd zo in het spelen. Voor het eten en slapen gaan word er opgeruimd, spelenderwijs, meestal helpt iedereen even mee, maar wie een keer niet meehelpt; boeien. Zit daar niet bovenop, 'tis zo gebeurd.
De dingen die echt belangrijk zijn (bijv. niet slaan/schoppen/bijten en zo zijn er nog wel andere belangrijke regels) wees daarin consequent. Voer uit wat je zegt, wees duidelijk. Kinderen moeten gewoon gehoorzamen. Laat niet met je spelen.
Je hebt ook een voorbeeldfunctie: kinderen mogen niet schelden/ schreeuwen/ slaan: doe dit dan zelf ook niet.
Mopper niet teveel, dan doen ze er niet meer wat op uit. Zit er niet zo bovenop bij allerlei andere dingetjes! Bij de dingen die echt belangrijk zijn, zit daar bovenop.
Als je er zo erg doorheen zit, trek dan even aan de bel voor opvoedadvies om een nieuwe start te maken.
Heb je ook tijd voor jezelf? Is ook belangrijk.
En kom over opvoeddingetjes ook gerust meepraten bij refowebkids (forum).
Inderdaad kun je vanuit Schatjes (opvoedprogramma) ook nuttige tips krijgen.
Heb je wat aan alle tips gehad?
Aanrader!
Veel Zegen, Wijsheid en Liefde toegewenst.
- 1
- 2
