Vraag
Ik heb een vraag over de omgang met mijn schoonmoeder. Dat houdt mij erg bezig. Onze karakters zijn erg verschillend en passen niet bij elkaar. Zij is erg sociaal, open, veel praten. Ik wat gesloten, rustig en meer op mezelf. Hierdoor hebben we ook al een paar keer een akkefietje gehad. Je moet dan denken aan: dingen aan anderen vertellen (wat wij liever niet willen), trouwfoto's van ons nabestellen bij de fotograaf zonder ons daarvan op de hoogte te stellen en zo zijn er nog wat dingen gebeurd. Mijn schoonmoeder en ik hebben hier ook samen een keer een gesprek over gehad, de maar conclusie was eigenlijk: karakters kun je niet veranderen (maar dat wil ik ook niet), dus kunnen we wel rekening met elkaar houden. Maar als je elkaar niet begrijpt is het ook moeilijk om rekening met elkaar te houden. Door de dingen die gebeurd zijn is mijn vertrouwen erg beschadigd en kan ik niet meer mezelf zijn. Ik trek me dan terug en zie er steeds meer tegenop om naar hen toe te gaan. Het is elke keer een strijd voor me omdat ik mij vreselijk ongemakkelijk voel. Ik heb mezelf toen ook voorgenomen om minder naar hen toe te gaan, zodat we ook minder conflicten hebben en we wat afstand van elkaar kunnen nemen. Ik kom er nog wel, maar dat is minimaal (met verjaardagen en enkele keer tussendoor). Nu hebben we inmiddels kinderen en zij vinden het niet leuk dat wij zo weinig komen. Maar ik kan het gewoon niet opbrengen om vaker te gaan en vind het ook niet fijn dat mijn man alleen gaat met de kinderen. Wat moet ik nu doen en is het ook zondig als ik zo weinig ga? Het is voor mij een erge strijd, ook omdat ik weet dat mijn man er ook mee zit.
Antwoord
Wat je mij vertelt, is een situatie die helaas meer voorkomt. Ik lees in je mail dat jij en je schoonmoeder heel verschillend zijn. Inderdaad, karakters kun je niet veranderen en jullie karakters botsen nogal. Jij bent al jarenlang bezig om conflicten te voorkomen. Je gaat zo weinig mogelijk naar je schoonmoeder toe en je houdt zoveel mogelijk afstand. Positief is wel dat je de verjaardagen bijhoudt en zo af en toe nog eens naar je schoonouders toe gaat. Maar ook het minder frequent naar je schoonmoeder gaan levert -als ik je goed begrijp- weer nieuwe spanningen op. Je voelt je toch min of meer tekort schieten. Je vraagt je daarbij af of het zondig is. En je hebt een man die ermee zit, want het zijn zíjn ouders. Hij zit er misschien ook wel een beetje tussen - tussen jou en zijn ouders in.
Wat ik mooi vind, is dat jij en je schoonmoeder er wel een keer samen over gesproken hebben. Hoe dat gesprek gegaan is en wat er aan de orde gekomen is, weet ik natuurlijk niet. Misschien is het ook alweer langer geleden. Daarom zou het een optie kunnen zijn nog eens met elkaar te praten. En dan bedoel ik echt een gesprek. Het kan zo snel in allerlei verwijten ontaarden, maar dat is niet de bedoeling.
Ik heb daarbij wat vragen: Weet jij, wat jouw schoonmoeder van jou verwacht? Weet jouw schoonmoeder wat jij van haar verwacht? Kun je in alle rust uitspreken wat jou hindert? Weet jouw schoonmoeder waarom je afstand houdt en niet graag bij haar op bezoek ga? Zo’n gesprek is niet gemakkelijk, maar volgens mij is openheid en eerlijkheid naar elkaar toe toch het beste. Je weet van elkaar waar je aan toe bent en je hebt geen verkeerde verwachtingen van elkaar.
Spreek ook af, dat jij gewoon mag zeggen wat jou hindert. Dat geldt dan ook voor je schoonmoeder. Het van elkaar wéten wat dwars zit, zou al het begin van een betere verstandhouding kunnen zijn.
Misschien zeg je: "Ik kan door alle spanningen er helemaal over niet praten. Ik klap dicht!" Dat is ook begrijpelijk, maar als praten moeilijk is, spreek dan met je schoonmoeder af dat je er iets van opschrijft. Dat hoeft niet direct alles te zijn. Je kunt het in kleine stapjes doen. Probeer daarna ook over het geschrevene te spreken. Kan jouw man je daarin ondersteunen? Dat hoop ik van wel. Hij kent jou én hij kent zijn moeder.
Wat zou het fijn zijn als je zo wat openheid kreeg, waardoor de bezoeken wat minder spanning en angst voor conflicten zouden oproepen. Maar blijft het moeilijk en verandert jullie omgang niet, dan lijkt het mij het beste met z’n vieren (!) af te spreken de contacten niet uit te breiden. Dan laten jullie het zo, zoals het is. Dat is niet zondig. Die ruimte mag je elkaar zeker gunnen.
A. Teerds-Gertenbach
Dit artikel is beantwoord door
A. Teerds-Gertenbach
- Geboortedatum:29-01-1951
- Kerkelijke gezindte:Gereformeerde Gemeenten
- Woon/standplaats:Hendrik-Ido-Ambacht
- Status:Actief
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Als je naar je schoonmoeder gaat, probeer het dan gezellig te maken, wees vriendelijk. Je hoeft
het niet over "zware " onderwerpen te hebben, maar heb 't over "luchtige" onderwerpen...
Wat je man betreft; het blijft zijn moeder, en dat maakt het voor jou lastig.
Zou het wat zijn als je man een keer met de kinderen gaat, de keer daarop gaan jullie met z'n allen enz. Dat je het omwisselt? Dan zien zij jullie kinderen wat vaker, maar jij hoeft er niet elke keer tegenop te zien...
En het belangrijkste: Bid erover, leg het bij de Heere neer!
Ze genieten zo van ze, gelukkig is dat wederzijds. Ook m'n zwager en schoonzus kunnen gelukkig goed met m'n ouders overweg, ze komen ook gerust onverwachts even langs.
Jammer dat dat bij jullie en velen anders is. Praten blijft belangrijk, geven en nemen ook!
Stel je voor dat het andersom zou zijn, dat jouw ouders minimaal contact hebben met hun kleinkinderen omdat je man zich zo ergert aan zijn schoonvader.
Stel je voor dat jouw schoondochter in de toekomst een heel assertief, pittig ding is. Zal je vast ook ongemakkelijk van gaan voelen. Maar ren je dan ook weg ? ( met als gevolg je eigen kleinkinderen minimaal zien ) .
Probeer je te verplaatsen in je schoonmoeder. Haar accepteren zoals ze is en de rest langs je heen laten glijden.
En gun je kinderen een opa en oma en je man een goede band met zijn ouders.
Het is goed om bepaalde dingen simpelweg te negeren. Als je er niet meer op reageert zal bepaald gedrag niet meer gevoed worden. Ga geen discussies aan over dingen die eigenlijk de moeite niet waard zijn. Praat alleen over dingen die echt te ver gaan. Zo vind ik dat je haar best mag wijzen op het laten uitlekken van privéinfo.
Je kan er daarna voor kiezen om de gesprekken niet te intiem te laten worden, zodat zij geen info kan doorbrieven die jij niet bij een ander wil hebben. Maar als ze opmerkingen maakt, waarin ze zich bemoeit met jullie privéleven kun je gewoon zeggen: "Ma, we redden ons prima!" of gewoon helemaal niks zeggen. Natuurlijk wordt je wel eens boos, maar bedenk dat je met een ruzie soms meer dingen stuk maakt, dan dat je het probleem bij haar laat liggen. Al kunnen persoonlijke opmerkingen heel zeer doen en kwetsend zijn ondanks dat je weet dat het probleem bij haar ligt. Als het je weer veel bezig houdt, neem je gewoon weer meer afstand en rust.
Laat je man gewoon af en toe met de kinderen naar haar toe gaan, maar voel je zelf niet verplicht. De bloedband die je man met zijn moeder heeft kun je niet wegnemen. Hij zal ook meer naar haar toetrekken dan jij, logisch. Je kunt wel samen afspreken wat hij met haar bespreekt. Probeer ook in het bijzijn van je kinderen geen negatieve uitlatingen over oma te doen. Op die manier kan je de band enorm schaden en je kinderen hebben waarschijnlijk geen problemen met haar. Hou die dus ook bij jezelf. jij bent jij en zult andere dingen als een probleem ervaren dan een andere vrouw. Probeer dat dus ook te relativeren. Er zijn natuurlijk wel basisregels op sociaal gebied en daar kun je haar ook op aanspreken, maar voor de rest zul je oma ook moeten accepteren zoals ze is.
