Vraag
Eind januari heb ik als 21-jarige vrouw na ongeveer 5 weken een miskraam gehad. De zwangerschap was niet gewenst, maar toch was ik er blij mee. De dag voordat ik de miskraam kreeg wist ik dat het niet goed zou gaan. 's Nachts toen ik de miskraam kreeg, (ik was alleen) heb ik het uitgeschreeuwd naar God. Ook heb ik -hoe gek het misschien ook klinkt- geroepen om mijn moeder. Zo goed en zo kwaad als het ging heb ik geprobeerd de pijn op te vangen. De volgende dag ben ik naar de huisarts gegaan, maar die kon ook niet veel doen. Wel kreeg ik een herhaal-afspraak waar ik hem nog steeds erg dankbaar voor ben. Lichamelijk knapte ik redelijk snel weer op, maar ik had wel veel bloed verloren waardoor ik nog lang moe was. Psychisch kreeg ik een harde klap. Veel waarom-vragen spoken nog steeds door mijn hoofd. Waarom liet God dit toe? Waarom moest ik zwanger worden? Ook lukt het me niet om het een plekje te geven. Ik heb gesproken met mensen die ik vertrouw, maar ik krijg alleen maar een -hoe goed ook bedoeld- advies om het te vergeten. Ik kan het niet vergeten! In mijn lichaam heeft iets gegroeid, hoe pril het ook nog was, wat ik weer los moest laten. Ik voel me zo leeg.
Antwoord
Beste vriendin,
Allereerst excuses dat je wat langer op een antwoord moest wachten. Dat heeft te maken met allerlei werkzaamheden die ik moest verrichten.
Je beschrijft in je vraag dat je een miskraam hebt gehad en dat je met de verwerking daarvan nog steeds rondloopt. Je ontmoet in je omgeving weinig begrip, merk ik uit je vraag. Ook van God heb je wellicht niet ontvangen wat je graag had gewild. In je vraag mis ik trouwens de reactie en het meeleven van je man/vriend. Hopelijk is hij 'in beeld' en houdt hij jou in het oog.
Graag wijs ik je op een boekje over dit thema, Het onbegrepen verdriet van Karen Holford (ISBN 90 5030 507 5), volgens mij niet meer nieuw verkrijgbaar, (op bol.com zag ik nog een exemplaar...) , maar wellicht kan je het ergens lenen. Dit boekje gaat in op veel van je vragen. Om je een indruk te geven, hier de titels van een aantal hoofdstukken: Kende God mijn baby? Waarom voel ik mij schuldig? Waarom ben ik zo boos? Hoe reageer ik op wat vrienden zeggen? Ik denk zeker dat dit boekje jou kan helpen.
Je hebt terecht verdriet. En als vrouw beleef je het meer intens omdat het in jouw lichaam heeft afgespeeld, omdat de baby in jou leefde. En dan zijn er ook hormonen die een rol spelen. Je verdriet en verwarring over wat gebeurd is, mag je de ruimte geven. Iedereen ervaart en beleeft en verwerkt dat op zijn of haar eigen manier. In ons verdriet mogen we God onze vragen stellen. Dat gebeurt in de Psalmen regelmatig. De "waaromvraag" mag gesteld worden. Je zou kunnen zeggen; God kan echt wel tegen een stootje. Hij kan het echt wel hebben als jij en ik Hem vragen stellen of waaroms toeschreeuwen.
Tegelijk moeten we wel open staan voor Zijn antwoorden. Antwoorden die Hij op Zijn tijd en wijze geeft. Luister naar Hem en laat je troosten door Hem.
Als christen mag je je kindje bij God weten. Dit is geen dooddoener, maar kan wel troost geven. Je kindje is bij Hem. Daar boven juicht een grote schaar' van kinderen rond Gods troon, zo zongen we vroeger weleens.
Ik lees in je vraag dat je kindje eerst niet gewenst was, maar later wel. Hopelijk geef je om die reden jezelf niet de schuld van een miskraam. Misschien denk je, het is een miskraam geworden omdat ik eerst het kindje niet wilde. Die gedachte is echt niet nodig. Wanneer het zo zou zijn dat alle ongewenste zwangerschappen tot een miskraam zouden leiden, dan was er dus geen vraag naar abortus. We weten beter...
Moet je dit kindje en deze gebeurtenis vergeten? Ik denk het niet. Tegelijk zou ik ook willen zeggen, blijf er niet in hangen. Verwerken is iets anders dan vergeten, maar ook iets anders dan krampachtig vasthouden. Geef jezelf de ruimte voor de verwerking, maar leef tegelijk ook je leven door. Doorleven kan alleen met God, de God van het leven.
Net als wat ik over je man schreef, geldt het ook voor Hem: ik hoop dat Hij bij jou in beeld is, in elk geval houdt Hij je in het oog.
Heel veel sterkte en een hartelijke groet,
Michel van Heijningen
Dit artikel is beantwoord door
Ds. M. (Michel) van Heijningen
- Geboortedatum:08-06-1976
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Alblasserdam
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Het is ook zo ingrijpend. Ik denk dat je je op dat moment ook heel eenzaam gevoeld hebt.
Ook al zou je man thuis geweest zijn, toch is het iets waar je als vrouw "alleen" doorheen moet. Je komt in rouw en dat doet pijn. Niemand heeft jouw kindje gekend, toch was het er! Maar de Heere zag het en weet ervan. Neem de tijd om te rouwen. Ik wens je heel veel sterkte!
