Vraag
Ik sprak pas een man die zei: "Als de Heilige Geest gaat werken, gaat hij ontbloten, ontgronden door wederbarende genade." Allereerst weet ik niet precies wat daarmee bedoeld wordt, maar daarnaast vind ik dat wat ik ervan begrijp ook heel ontmoedigend. Kan iemand mij uitleggen wat hier precies mee bedoeld wordt? En hoe is het om verdriet over je zonden te hebben? Voel je dan letterlijk (geestelijk) pijn als je een zonde doet, of kan het soms ook zijn dat je jezelf met je verstand toespreekt zonder direct te voelen dat iets God pijn doet? Mensen zeggen vaak: als je heel goed nadenkt weet je wel of je bekeerd/gelovig bent of niet. Maar ik weet dat absoluut niet te zeggen als ik daar over nadenk! Ik denk niet zo aan de hel, ik bid niet meer uit angst voor de hel, maar om andere dingen. Ik heb vaak dat ik mijn tijd verkeerd besteed en soms zonder stille tijd te houden in slaap val, daar baal ik dan van, maar ik word er niet direct heel verdrietig van ofzo. Aan de andere kant probeer ik te leven zoals God wil, Zijn wil te doen, Hem in alles nodig te hebben. Dat geeft strijd. Soms denk ik: wat zou het makkelijk zijn om gewoon te denken, ik heb de Heere lief en klaar, verder geen vragen en denken: kan dat, mag dat? Ik probeer zo veel mogelijk te leven naar wat God wil, maar soms walg ik daarin van mezelf, zo vroom. Als ik de eerste zin hoor, de uitspraak van een vriend van mij, en denk daarover na dan voel ik me leeg en koud. Ik heb dat niet, dat "ontbloten" en "ontgronden." Ik weet dat ik in het verleden (ben nu 20) dingen heb gedaan die niet konden, foute boeken, maar vooral foute manier van denken, geen respect (dat laatste is nog steeds zo). Maar ik heb nooit een duidelijk moment gehad dat ik dacht: wat erg en dat ik er heel bewust vergeving voor vroeg en die heb ontvangen. Nooit een duidelijke verandering. Wel momenten. Ik probeer zonden ook te belijden en soms heb ik een moment dat ik me echt overgeef aan de Heere en alles belijd wat ik fout heb gedaan. Je weet het niet meer, je voelt je nederig en je zou altijd wel zo willen blijven. Maar dat ebt weer weg. Als God echt werkt, heb je dat dan altijd, dat je je zo nederig voelt en altijd God zou willen volgen en dat de aardse dingen opeens zo relatief zijn? Ik heb dat niet dat ik niet weet wat ik moet doen vanwege mijn zonden, wel dat zonden afstand scheppen tot God. Maar als ik ze doe, breng ik ze soms bij God, leg ze daar neer en laat ze daar. Ik word soms zo moe van het denken hierover. Misschien denkt u, wat moet ik hiermee? Ik heb een aantal vragen: Als God je bekeert/in je werkt, weet je dat dan? Denk je dan wel eens bij jezelf dat je bekeerd bent? Hoe werkt de eerste zin van dit verhaal, wat houdt dat in? Hoe moet ik "verdriet hebben over je zonden" zien? Ben je altijd/meer nederig als je een kind van God bent? Misschien zijn hier al eerdere vragen over geweest, maar heb in andere vragen geen duidelijk antwoord kunnen vinden.
Antwoord
In je vragen herken ik veel van waar ik zelf mee zat op mijn twintigste. Maar bij het lezen dacht ik: Ik hoop dat deze 20-jarige wat hij/zij op papier heeft gezet ook zo aan de Heere heeft voorgelegd in het gebed. "Stort voor Hem uit uw ganse hart" (Ps. 62).
Mag ik je voordat ik kort antwoord op je vragen, je een advies geven? Ga niet af op wat mensen allemaal beweren, Piet of Chantal of Stephan, maar laat je in je denken leiden door wat de Bijbel en onze belijdenisgeschriften daarover zeggen. (Bijvoorbeeld H.C. 33 en D.L. 111_IV.). Wil je meer lezen, lees dan schrijvers die in hun spreken over de bekering dicht bij het bijbelse spreken blijven. Een heel eenvoudig boekje is dat van Ds. K. Exalto "De Bekering". Helpend voor jou kan ook zijn wat W. a Brakel schrijft in zijn Redelijke Godsdienst in het hoofdstuk 31 over de wedergeboorte, vanaf punt VII.
Voorop dient gesteld te worden dat niet alle mensen een soort Paulusbekering krijgen, of schokkende omkeer zoals koning Manasse. De meesten die kerkelijk opgevoed worden lijken daarin meer op Obadja of Timotheus. Dan heeft de bekering in grote lijn een procesmatig karakter in je leven. De Geest hanteert doorgaans een groeimodel. Vandaar dat onze klassieke belijdenisgeschriften en formulieren dat herhaaldelijk uitdrukken met "Hoe langer hoe meer."
Als de Heere je bekeert, dan doet hij dat niet buiten je om. Dus merk je ook dat Hij aan het werk is in je leven. Je krijgt verdriet over je zonden en zondig zijn. Je merkt dat je hart naar de Heere Jezus, de Verlosser en Koning uit gaat. Je merkt het dat Hij de belangrijkste in je leven wordt. Je wilt gaan leven tot Gods eer, omdat je Hem hebt lief gekregen. Dat ervaar je niet altijd even sterk, het zijn inderdaad momenten. Nee, we zijn dan niet altijd nederig, moeten onszelf vaak betrappen op hoogmoed. Als de Geest zo bezig is zullen die geestelijke ervaringen gaandeweg sterker worden in je leven. De Heere zal je bij het ouder worden dan verdieping geven. Je gaat je zelf steeds beter leren kennen, je valt jezelf steeds meer tegen, maar je gaat ook de Heere beter leren kennen. Hij valt steeds meer mee. Steeds groter worden Zijn liefde en genade voor je.
Of zo iemand wel eens denkt dat hij of zij bekeerd is? In ieder geval gaat hij er niet prat op. Er is ook het besef dat die bekering nog lang niet af is. Aan Wulfert Floor werd gevraagd: bent u bekeerd? Hij antwoordde: Ik ben bekeerlijk. Hij bedoelde, de Heere is met me bezig. Er is trouwens het gevaar dat we gaan steunen op onze bekering. Het fundament van je zaligheid ligt alleen in de Heere Jezus en zijn volbrachte werk.
Als het gaat om het "ontgronden en ontbloten" zoals die man dat noemde, dan toch zo dat we geen grond meer kunnen vinden in onszelf om voor God te bestaan, ook niet in onze bekering. Ontbloten ja, maar dan toch zo: moede kom ik arm en naakt tot de God die zalig maakt. Veelzeggend is dat Petrus tegen de gelovigen zegt: "Jullie zijn nu bekeerd tot de Herder en Opziener van uw zielen" (1. Petrus 2:25).
Bekeerd tot Jezus, dat is de kern waar het om draait. Een bekering die niet voert tot Jezus voert ons in het slop of in het doolhof van eigen gedachtespinsels en gevoelens. Blijf niet eindeloos wroeten in jezelf. Het gaat er om dat je bij de Heere Jezus terecht komt. Kern van het werk van de Geest is dat je gaat belijden: "Jezus is Heere" (1. Korinthe 12:3). In de onvolmaakheid van onze bekering vinden we nooit rust. Wel in de geloofsgehoorzaamheid aan Hem die zegt: "Komt herwaarts tot Mij allen die vermoeid en belast zijt en ik zal U rust geven." Ga tot Jezus, zoals je bent met al je vragen. Geef Hem de zaak van je bekering in handen. Dan komt het goed.
Hartelijke groet,
Ds. A. van Vuuren
Dit artikel is beantwoord door
Ds. A. van Vuuren
- Geboortedatum:02-11-1948
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Capelle a/d IJssel
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Emeritus-predikant
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Als de Heere in je leven komt zal HIj je leren, niet alles op 1dag over het algemeen.
Hij veranderd je wil, je hart en verlicht je verstand.
Vanuit de BIjbel en de prediking ga je ook dingen begrijpen, dat leert de Geest.
Hoe ik geleid ben? Niet alleen door mijn zonde, maar ook heel erg door de leegte van de wereld, de onvolmaaktheid, de pijn en verdriet en moeite die ik in mijn leven had.
Ik leerde ook dat ik geen goed kon doen alleen maar kan zondigen.
En dat er in mij, in mijn vlees geen goed woont....ik ellendig mens.
Dit is een dagelijks proces.
IK leerde en ging geloven dat de zaligheid buiten de mens ligt, maar in CHristus Jezus.
Eerst werd HIj mij dierbaar, toch leefde ik door...echter God ging verder en leerde mij dat er geen leven is buiten Jezus Christus.
HIj leerde mij dat ik geen geloof had, dat ik niet wilde dat Hij Koning over mij was.
HIj werd mij steeds dierbaarder, HIj schonk mij geloof en ik vluchtte tot Hem.
Later mocht ik geloven dat Hij Mijn Zaligmaker is, dat ik ook gewassen ben door het Bloed maar ook dat ik dagelijks het bloed nodig heb voor mijn zonden.
Nu is Hij mij zo dierbaar, niets kan mij meer vervullen dan Hem, hem heb ik lief omdat Hij mij eerst heeft liefgehad. MIjn Koning is groot,heerlijk,goed en vol van genade.
De Bijbel getuigt als je Hem kent dat de Geest in je woont en werkt, Hij veranderd je denken, je wil. Regelmatig weet en voel ik dat en toch is het gevoel er niet altijd.
Het is een strijd tegen vlees en geest, de oude en nieuwe mens.
Het goede wil ik omdat ik MIjn Meester liefheb maar het kwade ligt zo dichtbij.
Gelukkig hoeven wij ons huis niet op te knappen, maar breekt hij het af en maakt een nieuw fundament en huis, al onze verbeter kunsten lopen uit op niets.
We mogen het geheel van Hem verwachten, Hij geeft dan een nieuw leven,vergeving,verzoening ja alles wat wij nodig hebben.
Je hoeft er niets voor te doen, sommige dingen gaan dan vanzelf...ZIjn liefdedienst word dan een heerlijke dienst.
Inderdaad 1 ding is belangrijk, Hij word het middelpunt, en alles moet uitdrijven naar Hem.
1 bekeringsgeschiedenis bestaat niet, God werkt op verschillende manieren...daar is HIj vrij in
De vraag is; Heb je Hem lief? Wie is de belangrijkste in je leven?? Is HIj je alles geworden??
De wind waait waarheen hij wil en u hoort zijn geluid, maar u weet niet waar hij vandaan komt en waar hij heen gaat; zo is het met iedereen die uit de Geest geboren is.
@MUS; het is in hokjes denken ja, maar God de Heilige Geest gaat er GELUKKIG buiten!
Hij werkt en zal blijven werken, dwars door alles heen!
Mooi dat je die tekst uit Johannes aanhaald.
