Vraag
God spreekt duidelijk over zonden. Dus weten we heel goed wat ze zijn. Ook moeten we elke dag uit de Geest leven en niet uit het vlees. Want wij hebben onze oude natuur gekruisigd met Christus. En we kunnen ook lezen wat de vruchten zijn van de Geest en wat de zonde zijn van het vlees. Ik heb een boezemzonde waar ik heel erg mee te strijden heb om te leven uit de Geest en niet toe te geven aan mijn vlees. Mijn vriendin nu kent geen boezemzonde of ze ziet hem niet en ze wil hem wel graag zien (als ze er een heeft) om te weten waartegen ze te strijden heeft. Kennen al Gods kinderen een boezemzonde?
Antwoord
De eigenlijke vraag is of al Gods kinderen een boezemzonde kennen? Een voorvraag is nog wat precies met een boezemzonde bedoeld wordt? Van Dale's groot woordenboek spreekt over een langgekoesterde/ingewortelde zonde. De vraag die hierbij openblijft is of die ingewortelde zonde ontstaan is doordat we die zonde al te lang hebben gekoesterd, of dat die zonde samenhangt met een aangeboren of door omstandigheden ontstane zwakheid tot die zonde. Hier hangt ook mee samen in hoeverre een boezemzonde regelrecht te maken heeft met een stuk persoonlijke schuld omdat we die zonde, door haar te koesteren, buitensporig hebben versterkt? Of heeft de boezemzonde slechts in afgeleide zin te maken met persoonlijke schuld, omdat ze verband houdt met aangeboren of door omstandigheden ontstane zwakheid?
Duidelijk is in elk geval dat geen enkele zonde ooit gekoesterd mag worden, zeker ook niet verborgen zonden. We hebben tegen elke zonde de strijd aan te binden in de kracht des Heeren. Zonde koesteren is altijd fout, want is niet enkel tegen het gebod van God, doch is ook zeer schadelijk, omdat het de zonde aanjaagt en stimuleert met het gevaar dat de rivier van zonde buiten haar oevers treedt en een dijkdoorbraak gaat veroorzaken met alle rampzalige gevolgen van dien. Of al Gods kinderen een boezemzonde kennen is dus niet zo eenvoudig te beantwoorden, want dat hangt zeker ook samen met hoe we leven. Maken we echt gebruik van alle wapens die de Heere ons aanreikt om de zonde tegen te staan, zoals het gebed, het steunen op Gods Woord , het gelovig zien op Jezus etc? Of zijn we daar slordig in?
Aan de ene kant mag gelden voor ieder die gelooft dat onze zonde met Christus aan het kruis gespijkerd is, zodat niet enkel de schuld ervan is verzoend, maar ook de macht ervan is gebroken. Het is zelfs zo heerlijk dat God ons in Christus aanziet als hadden we nooit zonde gehad of gedaan. Aan de andere kant blijft de zondesmet ons aankleven. Vooral is hierbij belangrijk het werk van de Heilige Geest, dat we die Geest niet bedroeven door zonde de hand boven het hoofd te houden, dat we daarentegen een leven leiden in de tere vreze des Heeren, waarin de Heilige Geest alle kansen bij ons krijgt om ons te steunen in de strijd tegen de zonde. Weliswaar mag gezegd worden, zoals de vraagsteller ook doet, dat we (door het geloof) onze oude natuur gekruisigd hebben met Christus, doch het werk van de Geest tot dagelijkse vernieuwing en herschepping blijft onopgeefbaar nodig.
En het kon nog wel eens zijn dat we meer zonden bij onszelf ontdekken, naarmate we minder zonde doen. Vandaar het oude gezegde: "Minder zonde doen en groter zondaar worden, namelijk in eigen ogen." Geloofsgroei hangt hier ook mee samen. Geloofsgroei betekent in elk geval dat we ook meer geoefend worden in het hanteren van de wapenrusting van het geloof tot bestrijding van de zonde.
Of al Gods kinderen een boezemzonde hebben? Persoonlijk aarzel ik. Wel acht ik het mogelijk dat gelovigen een bepaalde zwakheid of zonde kennen waar ze meer mee te kampen hebben dan anderen. Hier komt bij dat we maar erg voorzichtig moeten zijn met bepaalde kenmerken te noemen waaraan gelovige mensen zouden moeten voldoen. Het kan gauw iets wettisch krijgen. Helder is in elk geval dat geen enkel kind van God een boezemzonde mag hebben in die zin, dat hij/zij die zonde koestert.
Naar ik begrijp heeft de vraagsteller een boezemzonde die hem veel werk bezorgt. Dat kan. Des te meer is het dan zaak om met ingewortelde haat tegen de zonde, die zonde te bestrijden. Het beste lukt dat door in geloof en liefde dicht bij Jezus te leven en de Heilige Geest niet te bedroeven of tegen te staan, zodat die Geest door het woord echt bij ons kan inwonen. Betrouwen op Gods beloften kan daarbij heel zegenrijk werken. Als tip wil ik het volgende gebed meegeven: "Heere, U bent almachtig, want aan U is gegeven alle macht in hemel en op aarde. Met Uw almacht bent U in staat de macht van mijn zonde in de toom te houden. Daarom vertrouw ik me geheel aan U toe."
Dat de vriendin van de vraagsteller geen boezemzonde schijnt te hebben, er althans geen last van heeft, daar zou ik maar geen probleem van maken. Zoek in elk geval nooit enig kenmerk van waar geloof buiten Christus. Enkel Christus is het geloofskenmerk bij uitstek en geeft rust. En we hoeven zeker ook geen zonden op te zoeken om er tegen te kunnen strijden. Als we oprecht geloven komt de strijd tegen de zonde min of meer vanzelf, al blijft het gebed om voortdurende ontdekking aan verborgen zonden een goed zaak.
Ds. R. H. Kieskamp
Dit artikel is beantwoord door
Ds. R.H. Kieskamp
- Geboortedatum:11-11-1935
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Lienden
- Status:Inactief
Bijzonderheden:
Dominee Kieskamp is op 29 april 2021 overleden.
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Roken, te veel alcohol en te veel eten, roekeloos rijden is ook niet goed. En heimelijk kunnen we zeggen: het valt wel mee. Maar God zegt: doet het alles ter ere Gods, ook de gewone dagelijkse dingen. God eist daarin volmaaktheid maar niemand kan zeggen volmaakt te zijn.
Dat kost dagelijkse strijd.
Er zijn mensen met een stabiel karakter en rustige aard die daar minder mee te strijden hebben,maar om nu te zeggen (Daniël) ik leef nooit uit het vlees dat lijkt mij niet Bijbels. Hoe groot de genade van Christus ook is, voor onze dadelijke zonden, erfzonde, nog te bedrijven zonden etc., wij blijven zolang we op aarde zijn een zondaar. Alleen Christus Jezus kon zeggen de wet van Zijn Vader volkomen te hebben onderhouden.
Laten we daarom met verlangen uitzien naar de komst van Gods koninkrijk waarin Hij alles zal zijn in allen.
Refoweb heeft terecht mijn reactie verwijderd, ik had de vraag verkeerd begrepen en vandaar mijn reactie.
@Ooievaar heeft het goed verwoord in haar reactie, daar kan ik achter staan.
Maar als ik geloof in de schapen en de bokken ben ik met huiver vervuld.
Ik leg het bijbelwoord: "God zal zijn alles in allen' letterlijk uit. Niet omdat mij dat beter uitkomt, maar ik ken God persoonlijk alleen maar als één en al liefde.
Maar ik verlang niet met groot verlangen naar die dag.
Er zijn nog zoveel lieve mensen in mijn omgeving, die Jezus nog niet als hun Redder en Verlosser hebben aangenomen. Ik wil zo graag dat ze met mij en met de andere geredden meegaan.
Ik hoef gelukkig niet alleen uit te zien naar straks, zonder zonde. God ziet mij nu al als gereinigd. Ik leef in volle vrede met God en weet dat het geen Goddelijke gedachten zijn als ik me een terneergedrukte zondaar voel. De vrijheid is nu al begonnen. Waarom zijn er zoveel verschillende gradaties onder christenen? Ik zie juichende bloeiende christenen en ik zie zwarte nagenoeg altijd bedroefde christenen. Het heeft mij aan het denken geslagen. Hebben de eersten minder zonden als de laatsten? Geenszins, maar ze weten welke God ze dienen. Een God van vrijheid, en niet pas straks. Ik heb nu al de hemel op aarde, straks is het denk ik de hemel der hemelen. Daar kan ik soms naar verlangen, maar niet als een hert zonder water. Eerst graag nog de rest van de mensheid.
Die gradaties zijn er altijd al en zullen er altijd blijven op deze aarde. Heb ik ook wel eens moeite mee, maar toch zijn we allemaal mens met eigen gekregen karakters en emoties.
En wetend dat God pas terugkomt als de laatste zal zijn toegebracht, weet ik dat dit geen moment te vroeg of te laat zal zijn.
Gods zegen in ieder geval.
Zeker dan kan de blijdschap op aarde groot zijn, maar Gods Woord is er toch duidelijk over dat alles op aarde tekort is?
Maar dan denk ik weer als mensen kunnen zeggen: zich altijd vrij voelen, altijd de gunst van God te ervaren, altijd de blijdschap in het hart: ik hoop dat het ook eens anders word.
De weg van de Bijbel is dat de mens niet weet waar de weg heenleid, Gods wil leren verstaan gaat met vallen en opstaan, dagelijkse bekering. Met daarbij God ziet de ellendige aan, Hij hoort hen die naar Hem roepen, armen worden met goederen vervuld en rijken worden ledig weggezonden.
En @vlokje over de grote schare die nog onbekeerd is, dar moet zeker onze zorg zijn, ons verlangen ook dat zij tot Christus geleid mogen worden.
Maar daarom is genade ook genade. Onverdiend en onverwacht.
Dat zijn ook dingen die wij nooit klein zullen krijgen: 5 wijze en 5 dwaze maagden, het tarwe en het onkruid, de plaats waar het tarwe niet opkomt en waar het wel opkomt, de verloren zoon aangenomen en de oudste zoon verhard zich etc.
En dan te ervaren dat je de tekenen van het nieuwe leven mag kennen, mag weten Hem gedurig nodig te krijgen in allerlei omstandigheden. Maar de grote schare mensen heeft dat niet, kan rustig doorgaan met leven hoe lokkend of hoe ernstig de prediking van het evangelie ook mag klinken.
Maar dat zal dan toch het werk zijn van hen die God lief hebben gekregen; HEM daarvoor danken, Hij heeft volbracht wat wij niet meer konden volbrengen.
Reactie's zijn altijd welkom.
Kort samengevat: Ik geloof in oneindige veelkleurigheid onder Gods kinderen. Van wit tot zwart en alles wat daar tussen zit. En ook heel felle kleuren.
Als ik ps. 100 of 138 lees weet ik gelukkig dat er ook anderen een (weliswaar tijdelijke)hemel op aarde beleefden. oa Ps. 138:7 is voor mij een bewijs dat dat kan, ongeacht de omstandigheden. Er staat op verschillende plaatsen: WELZALIG die....enz. enz. Kan het nog zaliger? Nee, Gods Woord is er niet duidelijk over dat ALLES tekort is hier op aarde. Volstrekt niet. Onze directe ervaring met God kan niet onvolmaakt zijn. Hoe Bijbels zijn onze diepste gedachten over God eigenlijk?
Laten we wel wezen: ook ik zie veel moeite om me heen,maar dat neemt niet weg dat mijn persoonlijke ervaring met God wel volmaakt is. Als ik veel van die periodes ken, waarom gunt iemand anders mij dan minder? Ook en juist in mijn diepe vrede met God weet ik me 100% afhankelijk en er is geen hemelser toestand denkbaar.
Ik ben niet boos ofzo, maar heb er wel moeite mee dat ik geen vreugde in God mag ervaren.
Maak geen ruzie, wij zijn christenen en die maken nooit ruzie......., behalve bij ons in de familie, daar gaat het soms wel eens mis.
Als kind hoorde ik wel over boezemzonde en dan dacht ik aan grote borsten waar je mee zondigen kon.
Al wist ik niet hoe en waarom.
En ik verwacht die dag niet met groot verlangen, ik moet nog zo veel doen: mijn vrouw vertellen dat ze lief is, mijn kinderen helpen, ondersteunen, leren voetballen, er is nog zoveel te doen.
Ik verlang wel naar die dag, maar wel als het mij uitkomt.
Zeg ik nu iets vreems of zijn er meer die er zo over denken?
Volgens mij gaat er hier iets mis in de communicatie! Inhoudelijk sluit ik me van harte aan bij Vlokje; ook ik geloof heilig wat Vlokje zo mooi beschrijft als "God zal zijn alles in allen".
Tegelijkertijd heb ik het idee dat Roozemond er wat anders in staat; met meer besef van zonde en gebrokenheid. Die overtuigingen mogen er allebei zijn.
Ik heb niet het gevoel, Roozemond, dat Vlokje jou persoonlijk wil aanvallen om jouw geloof. Het is gewoon een persoonlijk getuigenis, dat anders blijkt te zijn dan hoe jij het ervaart. Laten we vooral de valkuil vermijden om dingen (te) persoonlijk op te vatten, en tengevolge van miscommunicaties (onbedoeld!) in de aanvalssstand te schieten (daar zijn wij protestanten onder elkaar helaas al zo goed in...)
P.s.: Dit bedoel ik absoluut niet veroordelend of bemoeiallerig! Zelf maak ik er vaak een potje van...
- 1
- 2
