Geestelijk leven van gehandicapten en de hemel

Sinds dit jaar volg ik een opleiding waarbij ik in aanraking kom met gehandicapte mensen. Ik vind het heel mooi werk! Het geestelijk leven van deze mensen is vaak heel bijzonder! Ik vind het heel mooi dat ik hier aan bij kan dragen. Er zijn echter twee vragen die onbeantwoord zijn voor mij. Dit gaat over het geestelijk leven van deze mensen en de hemel.

1. Ik heb altijd geleerd dat het in de hemel helemaal goed is. Er is geen ziekte meer. Dat er geen gehandicapte mensen meer zijn, heb ik ook altijd aangenomen. Nu twijfel ik daar aan. Als deze mensen in de hemel komen (wat ik zeker geloof), zijn ze dan niet meer gehandicapt? Ieder mens is goed zoals hij is, ook als je gehandicapt bent. Hoe moet ik dit zien?

2. In het doopformulier staat dat ouders hun kinderen moeten onderwijzen in het christelijk geloof. Als ze tot hun verstand gekomen zijn, dragen ze hun eigen verantwoordelijkheid. Hoe moet ik dit zien bij gehandicapte mensen? Zijn zij zelf verantwoordelijk voor hun ziel of niet?

Beste vrager,

Fijn dat je het werken met gehandicapten zo verrijkend vindt. Ik ken ze ook uit ervaring. Ze zijn puur en uiten zich niet gecamoufleerd. Juist ook wat het geestelijke leven betreft zijn zij ongekunsteld. Vooral als zij psalmen en geestelijk liederen zingen zijn zij op hun best.

Al kunnen wij hier genieten en veel van hen leren wat hun spontaniteit betreft, gehandicapt is toch een afwijking. Er ontbreekt het een en ander aan hen: fysiek of psychisch. Hoe zal het zijn als zij bij de Heere mogen zijn? In ieder geval zal de handicap voor hen niet meer van toepassing zijn. We geloven dat zij die in Christus mogen ontslapen nog niet met hun lichaam in de hemel zullen zijn, maar wel naar hun ziel. Onze catechismus zondag 22,57 drukt het zo uit dat “mijn ziel direct bij het sterven tot Christus haar Hoofd zal opgenomen worden, wachtend tot het verenigd zal worden met het lichaam bij de wederopstanding en dan geheel gelijkvormig zal zijn aan het heerlijk lichaam van Christus.”

De ziel is het meest eigene van ons bestaan. Jezus sprak: wie in Mij gelooft zal leven ook al is hij/zij gestorven (Joh.11:15). Op een andere plaats(Joh.10:29): Niemand zal ze uit Mijn hand rukken. En Paulus in Rom 8:38,39: niets zal ons scheiden van de liefde van Christus, ook de dood niet. Dus de handicap is voorbij. Maar dan zullen we altijd bij de Heere zijn.

Je tweede vraag gaat over het onderwijs aan gehandicapten. Wij kunnen niet verder gaan met onderwijs dan hun verstand reikt. Sommigen blijven verstandelijk op dat van een driejarige steken. De ouders en leidinggevenden hebben hier een grote verantwoordelijkheid. Wordt het kind liefde tot de Heere en Zijn dienst bijgebracht? Dat kan door veel te zingen bij en voor hen. Anderen hebben weer meer verstandelijke vermogens. Zelf liet ik ze -als zij graag belijdenis wilden doen- de drie belangrijkste zaken leren: de 10 geboden, de 12 artikelen en Het Onze Vader. Voor zover dat ging natuurlijk. Maar als ze geregeld mee gaan naar de kerk kennen ze deze drie zaken wel.

Voor gehandicapten die heel weinig verstandelijke vermogens hebben mogen de ouders bijzonder  op de doopbeloften pleiten. Ze mogen deze in Gods goede en ontfermende handen weten. Denk aan art. 17 van het eerste hoofdstuk van de Dordtse Leerregels waar staat dat Godzalige ouders niet hoeven te twijfelen aan de zaligheid van hun vroeggestorven kinderen. Dat is uit kracht van het genadeverbond. De Heere ziet in ontferming op het zwakke neer. Dus wat hun verantwoordelijkheid betreft, die is al naar gelang zij iets begrijpen. Enige verantwoordelijkheid versterkt ook hun eigenwaarde.

Hopelijk is dit het antwoord op je vraag. Moge het je werk onder gehandicapten ten goede komen.

Hartelijke groeten en Gods zegen toegewenst,
Ds. A. K. Wallet

Dit artikel is beantwoord door

Ds. A.K. Wallet

• Geboortedatum:
  17-06-1939
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Schoonrewoerd
• Status:
  Actief

206 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven