Vraag
Het is al enige tijd dat ik met een probleem worstel. Ik heb een lieve vriendin en we zijn nu meer dan een jaar samen. We hebben besloten daarom te verloven en eigenlijk hadden we daarvoor al besloten te gaan trouwen. Alle zaken voor de bruiloft zijn geregeld. Al vroeg in de relatie ben ik er achter gekomen dat mijn vriendin met twee anderen het bed gedeeld heeft. De eerste zelfs op haar veertiende jaar en de andere persoon was maar liefst vijftien jaar ouder dan zij. Bij beiden was er geen sprake van liefde. Dit heeft mij ontzettend aangegrepen en ik kwam hier steeds bij haar op terug. Ik heb alles gevraagd wat ik er over wilde weten. Ik ben zelfs bij haar ex langs geweest om te vragen hoe het is gegaan. Wanneer we hierover spraken geeft ze steeds aan hier ontzettend veel spijt van te hebben en dat ze wilde dat ze het anders had gedaan en dat ik haar eerste had kunnen zijn. Ondanks al die goede woorden van haar kan ik er geen vrede mee krijgen. We hebben er samen ook veel om gebeden dat ik het kan vergeten of in ieder geval vergeven. De aanloop naar de verloving toe heeft mij zeer ernstig doen twijfelen aan haar. Onderweg naar de plaats waar ik haar ten huwelijk zou vragen hebben we het er weer over gehad. Ik had er daarom even vrede mee en heb haar daarom toch ten huwelijk gevraagd. We dragen nu allebei een ring. Helaas is de twijfel na de verloving niet minder geworden, veel erger zelfs. Zelfs zo erg dat ik er bijna van overtuigd ben dat ik niet met haar verder kan. Maar ik zou dit toch wel graag willen. Echter is de twijfel nu overgaan in een afkeer. Ik wil haar het liefst niet meer zien of aanraken, laat staan zoenen en wat anders. Beiden waren we op zoek naar liefde en hebben we gebeden of de Heere ons een vriendin/vriend wilde geven, toen kwamen we elkaar tegen. We zijn er daarom beiden van overtuigd dat dat zo heeft moeten lopen. Nu is het echter zo dat de relatie helemaal niet goed loopt. Het voelt allemaal alsof er iemand tussenzit. Iemand die de relatie kapot wil maken. Ik wil haar graag de liefde geven die ze verdient, maar ik kan het niet opbrengen. De aanloop naar het huwelijk toe maakt dat ik helemaal doordraai. Ik ben nergens meer toe in staat omdat ik de relatie zie afbrokkelen, maar tegelijk ook heel graag met haar samen wil zijn. Ik voel de zonde die ik doe door zo negatief over haar te denken. Ik denk wel eens dat ze helemaal niet zo knap is en dat ik wel beter kan krijgen en dat ik wel een meisje kan vinden die niet zo makkelijk met haar maagdelijkheid is omgegaan, maar het was allemaal zo mooi. Nu heb ik ook wel eens het idee dat ik misschien wel een andere geaardheid heb omdat ik haar niet meer wil aanraken e.d. Maar ik ben er tegelijk ook weer van overtuigd dat dat niet het geval is. We hebben ook hiervoor beiden veel gebeden dat het goed komt, maar het lijkt niet te helpen. Ik loop met een ontzettend zwaar gevoel in mijn hoofd en heb de gedachten dat ik haar op moet bellen met de mededeling dat het allemaal over is, maar tegelijk kan ik dat niet. Het is een ontzettende strijd in mijn hoofd wat ik moet doen. Naar mijn idee is het een zonde om een meisje zomaar aan de kant te zetten omdat je geen gevoel meer voor haar zou hebben. Daarom bid ik om Gods leiding, maar zal het dan echt Gods leiding zijn dat we zoiets moois afbreken? Of is het een verzoeking van de duivel die ons uit elkaar wil drijven door mij negatief en zondig te laten denken?
Antwoord
Beste vragensteller,
In je vraag verwoord je een enorme tweestrijd. Je wordt inwendig in tweeën gescheurd. Er is een pool in je die jou naar haar toetrekt; er is een pool die jou van haar vandaan duwt. Ik kan jou het antwoord niet geven wat je moet doen. Overigens wil ik je wel een sterk advies geven, mocht je besluiten de verloving te verbreken. Doe dat niet per telefoon: zeg dat je met haar wil praten, desnoods met haar ouders (als ze die nog heeft, natuurlijk) erbij en vertel dan eerlijk wat je doet besluiten de verloving te verbreken. Het verbreken van een verloving doe je niet per telefoon.
Hoewel ik het antwoord niet kan geven, wil ik wel proberen wat overwegingen mee te geven, op grond waarvan voor jezelf tot een beslissing kan komen.
Ik heb je antwoord uitgeprint en ben nagegaan, welke trekkende elementen je ervaart en welke afstotende elementen ervaart. Ik heb zeer stellig de indruk dat het jou enorm blijft dwarszitten dat jouw verloofde geen maagd meer is en zich heeft gegeven aan twee anderen. Volgens mij heb je dat haar nooit kunnen vergeven en daarom kun je het ook niet vergeten. Jij zegt zelf letterlijk: "Het voelt allemaal alsof er iemand tussenzit." Dit vind ik een cruciale zin in jouw vraag. Verder zeg je eerder in jouw vraag: "…dat ik het kan vergeten of in ieder geval vergeven." Dit lijkt te impliceren dat je dit niet kunt. En hieruit kom ik tot een belangrijke vraag: is er vertrouwen tussen jou en jouw verloofde? Of de vraag iets anders geformuleerd: vertrouw jij jouw verloofde? Je spreekt namelijk als trekkende elementen over liefde, haar uiterlijk ("…knap is") en gevoel: dit zijn beide emoties. Maar op grond van emotie kun je geen huwelijk aangaan. Wel op grond van wederzijds vertrouwen.
Vertrouwen is volgens mij het scharnierwoord van jouw hele worsteling. Vertrouwen heeft met trouw te maken. Mogelijk vind je dit een woordspelletje, maar het meest diepe wezen van het huwelijk is dat je straks een trouwring geeft en ontvangt en geen liefdesring. Niet de liefde, maar de trouw bepaalt het wezen van het huwelijk! Je zou samen een boekje kunnen lezen over het huwelijk: ik zelf heb met mijn vrouw gelezen W van Vlastuin, "Het Huwelijksformulier." Die heeft mij de ogen geopend dat het wezen van het huwelijk ligt in de trouw en niet in de liefde. Een kernachtige uitspraak van hem is "de trouw draagt de liefde."
Met bovenstaande woorden wil ik jouw tweestrijd doorgaan of de verloven verbreken, overstijgen. Deze vraag staat namelijk onder spanning. De bruiloft is geregeld. Mogelijk heb je het huwelijksgesprek al gehad (?).
Ik wil jou geen advies geven dat je het één of het ander doet. Ik wil je wel uit de grond van mijn hart meegeven om je af te vragen: is er wederzijds vertrouwen? Zo nee, dat moet dat er voor de huwelijksdag komen! Zonder dit wederzijdse vertrouwen kun je echt geen huwelijk aangaan: dan slaat jullie huwelijksschip vroeg of laat te pletter, omdat er geen anker van vertrouwen is. Dat wederzijds vertrouwen kan er nog wel komen.
Ik wil je ook meegeven voor jezelf helder te krijgen, wat de diepste reden is van jouw weerstand en twijfel: is dat het feit dat ze geen maagd meer is en dat ze zonder liefde toch haar lichaam heeft gegeven? Of zit er nog een diepere reden: ik denk namelijk dat dit zo is. Dat zul je met haar uit moeten praten, voordat jullie gaan trouwen. Jouw tweestrijd gaat volgens mij veel dieper dan dat je geen gevoel meer voor haar hebt en tegelijk liefde wilt geven.
Ik ken jullie verder niet: maar ik zou jullie in alle ernst willen vragen wat jullie gezamenlijke fundament voor het huwelijk is: weten jullie je samen gerechtvaardigd van alle zonden voor God? Verstaan jullie elkaar in het gebed en het lezen van de Bijbel?
Samenvattend, ik wil je drie vragen meegeven: (1) vertrouw je haar? (2) is er wederzijds vertrouwen? (3) wat is de diepste reden voor jouw huidige weerstand tegen haar?
Ik hoop dat dit je iets mag helpen, maar in elk geval, denk over deze drie vragen in alle ernst na: praat er oprecht en open met haar over en leg eerlijk alles neer bij de predikant die jullie hoopt in te zegenen.
M. W. Muilwijk
Dit artikel is beantwoord door
Ds. M.W. Muilwijk
- Geboortedatum:23-12-1980
- Kerkelijke gezindte:Hersteld Hervormd
- Woon/standplaats:Aalst
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Wij als mensen hebben zoveel kwaad gedaan, als wij oprecht geloven heeft Jezus onze zonden vergeven, en die zijn vele malen erger en meer, zullen wij dan een mens niet zijn zonde vergeven?
Denk aan de gelijkenis van de man wiens schuld kwijtgescholden werd maar hij wilde zijn schuldenaar niet kwijtschelden.
Hebben wij eens een verkeerde seksuele gedachte gehad, misschien alleen een gedachte? Dat is net zo erg als het vreemd gaan.
Dan staan we niet naast de vriendin van de vragensteller maar eronder en zien we, ook de vragensteller, dat wij net zo veel of veel meer kwaad gedaan hebben als die vriendin!
Natuurlijk is het verkeerd, maar wij doen net zoveel, zo niet nog veel meer kwaad, bij oprecht spijt en berouw is het onze plicht om te vergeven en er nooit meer op terug te zien en er nooit meer op terug te komen.
Als het goed is in je hart komt Jezus ook nooit meer terug op onze zonde en is het afgedaan, zo zou het ook moeten gaan in bovenstaand verhaal.
citaat: Ik denk wel eens dat ze helemaal niet zo knap is en dat ik wel beter kan krijgen en dat ik wel een meisje kan vinden die niet zo makkelijk met haar maagdelijkheid is omgegaan -einde citaat. Het gaat toch, hoop ik, niet om haar knapheid? Of ga je nu helemaal aan alles twijfelen?
Geef het over in Zijn handen! Vergeef en vergeet. Het is ook erg sneu voor het meisje, zij heeft haar zonden beleden en vergeving gevaagd (gebed) en er blijft maar over doorgezaagd worden. Dat moet wel heel confronterend zijn! Misschien is het inderdaad beter dat je een maagd zoekt!
Hel veel sterkte in deze toegewenst!
Dat ze iets heeft gedaan waar jullie niet achter staan, is nu duidelijk. Ook voor haar. Of wil je haar en jezelf eeuwig laten lijden voor een fout uit het verleden? Misschien kun je op dat punt jezelf verrijken en leren van Gods eeuwige en oneindige genade: Hij heeft het haar vergeven en haar zonden wit gemaakt als sneeuw. Wie ben jij dan om haar en jezelf toch telkens weer te wijzen op haar zonde? Benader haar in de wetenschap dat jullie allebei falende mensen zijn die leven van Gods goedheid. Ik denk dat zo'n houding je veel nederigheid, liefde en trouw zal opleveren.
Om eerlijk te zijn: als ik haar was zou ik niet eens meer willen en had ik het al lang uit gemaakt.
En als je hier zo mee bezig bent is dit meisje niet voor jou maar moet je een "onbezoedeld"meisje gaan zoeken.
Al met al klinkt het mij dat je vriendin eigenlijk best heel open is geweest over alle intimiteiten die zij in het verleden heeft gehad. Als zij alles heeft verteld, is dat dan op zich al geen teken van vertrouwen?
Vanmorgen toevallig lazen we een prachtige meditatie, die ging over het huwelijk. Want niet alles gaat over rozen, en wat ik zo mooi voorbeeld vond: een huwelijk rust op 2 pilaren: de liefde en de trouw. Wanneer de liefde minder gevoeld wordt (en dat gebeurt in ieder huwelijk, daar ben ik echt van overtuigd), dan moet je er zeker aan werken dat dit terugkomt, maar in de tussentijd rust je huwelijk dan op de tweede pilaar van de trouw!
Hamvraag: vertrouw jij je vriendin? En hou je van haar? Zet dan alle wantrouwen aan de kant en gá er voor! Ik kan me voorstellen dat het voor jezelf best een twijfelpunt blijft, maar geef die twijfel, zolang ze ongegrond is, geen kans!
Toch nog even een aanvulling. Ik ben inmiddels bijna 17 jaar getrouwd, en heel soms flitst het best door mijn hoofd: mijn vrouw werkt als manager bij een ICT bedrijf als enige vrouw tussen allemaal mannen, en omdat in haar rol sommige gesprekken best persoonlijk kunnen worden, is er een kans dat ze vreemd zou gaan. Ik kies er voor om daar gewoon niet aan te denken, want: ik VERTROUW haar! Uiteraard ben ik niet blind, maar ik laat ook de gedachte, zolang die ongegrond is, gewoon niet toe. En dat is een persoonlijke keuze die ik je van harte aanbeveel. Anders blijft het je je leven lang achtervolgen.
Ik heb je strijd gelezen en ook de ingezonden stukken.
Trouw moet echt het fundament zijn voor een huwelijk. Liefde is een gevoel en dat voelen we (lang) niet altijd.
Juist als jongeren zijn jullie erg op gevoel gericht, maar dat is geen vast fundament, ook niet in Het Geloof.
Daarnaast vind ik het verdrietig dat je zo'n ingrijpende worsteling via de website kenbaar maak. Je bent verloofd.
Hoe is het contact met ouders? Wat is het fijn als je deze worstelingen met je ouders (ook voor ouders is dat fijn) mag delen. De stap naar het huwelijk is een ingrijpende stap. De verantwoordelijkheid gaat daarmee erg drukken..........
Is er iemand in je nabije omgeving met wie je van hart tot hart kunt spreken over deze dingen? Dat is mijns inziens erg belangrijk. Iemand die jou kent en je verloofde. Zij kunnen je als het goed is op een evenwichtige wijze nabij staan in deze worsteling.
Jullie waren allebei op zoek naar LIEFDE, Laat ik dat ontnuchteren, want ieder mens zoekt dat en heeft dat nodig. Jong of oud, klein of groot.
Spijt kunnen we uitspreken, maar door onze daden moet dat onderstreept worden....daaruit zie je of iemand de uitgesproken woorden meent.
Dat is met ons geloof hetzelfde......komen onze woorden overeen met de praktijk van het leven. We kunnen bidden......maar kunnen we God ook God laten? Hij laat ons weleens wachten! En lossen we het dan ondertussen zelf op of blijven we Hem dan standvastig aankleven?!
Sterkte.
Zal ze dan volmaakt zijn?
Kijk eens naar jezelf. Maak jij geen fouten? Zondig jij niet?
Je bent teveel op dit onderwerp gefixeerd.
Je bent zelfs bij een ex langsgegaan om te vragen hoe "het" gegaan is.
Als je van haar houdt, stop je nu met de relatie.
Je scheept haar op met iemand dei achterdochtig en jaloers is.
Zullen wij anderen dat dan ook niet doen.?
Ik moest nog even denken aan de volgende geschiedenis uit Johannes 8:1-11:
MAAR Jezus ging naar den Olijfberg. En des morgens vroeg kwam Hij wederom in den tempel, en al het volk kwam tot Hem; en nedergezeten zijnde, leerde Hij hen. En de schriftgeleerden en de farizeeën brachten tot Hem een vrouw, in overspel gegrepen. En haar gesteld hebbende in het midden, zeiden zij tot Hem: Meester, deze vrouw is op de daad zelve gegrepen, overspel begaande. En Mozes heeft ons in de Wet geboden dat dezulken gestenigd zullen worden; Gij dan, wat zegt Gij? En dit zeiden zij, Hem verzoekende, opdat zij iets hadden om Hem te beschuldigen. Maar Jezus nederbukkende, schreef met den vinger in de aarde. En als zij Hem bleven vragen, richtte Hij Zich op en zeide tot hen: Die van ulieden zonder zonde is, werpe eerst den steen op haar. En wederom nederbukkende, schreef Hij in de aarde. Maar zij dit horende, en van hun consciëntie overtuigd zijnde, gingen uit, de een na den ander, beginnende van de oudsten tot de laatsten; en Jezus werd alleen gelaten, en de vrouw in het midden staande. En Jezus Zich oprichtende, en niemand ziende dan de vrouw, zeide tot haar: Vrouw, waar zijn deze uw beschuldigers? Heeft u niemand veroordeeld? En zij zeide: Niemand, Heere. En Jezus zeide tot haar: Zo veroordeel Ik u ook niet; ga heen en zondig niet meer.
Zo mooi hoe Jezus haar laat gaan! Wie is er zonder zonde...Dus je kan je nooit verheffen boven wie dan ook!
Laat dat een les zijn voor vragensteller, en voor ons allen.
