Twee walletjes

In hoeverre mag je meegaan met de dingen van de wereld? Ik heb altijd in een reformatorische omgeving geleefd. Toen ik een klein kind was stond alles nog zo lekker duidelijk vast: ik wist wat zondig was en wat goed was. En ik dacht ook goed te doen. Tot ik in de pubertijd in de pornografie viel. Niet eens uit lust, maar meer uit een gemis. Ik had namelijk last van een minderwaardigheidscomplex. Toch besef ik dat het zonde was en dat de lust er later ook bij kwam. Ik had mij stellig voorgenomen om ermee te stoppen en dat is me nu voor een langere tijd gelukt. Het ergste van deze zonde was dat het virus ook in mijn gedachten rondging. Ik fantaseerde over mensen, zelfs over familie. Ik wilde het niet, maar het gebeurde. Ik was machteloos. Dit heeft mij ellendig gemaakt. Ik nam me voor om tegen alle zonden te strijden. Ik bid ook veel om vergeving, en op sommige momenten geloof ik echt dat God er is en Hij een weg voor mij heeft. Maar vaak heb ik twijfels over die beide dingen. Vooral als ik zie hoe ik mijn sociale leven flink moet beperken, door niet te vloeken, niet uit te gaan, niet dronken te worden (hoewel ik soms wel teveel dronk), geen popmuziek te luisteren enz. Het lukt mij de laatste tijd heel goed me hieraan te houden. En ik weet, het is geen grond om genade op te ontvangen. Maar ik had wel verwacht dat God meer aanwezig zou zijn in mijn leven. Dat ik meer geloof zou hebben en dat ik zegeningen zou ontvangen. Puur omdat mijn relatie met God dan verbeterd zou zijn. Maar integendeel, ik raak alleen maar meer verbitterd over allerlei dingen. Over de pornografie, die ik niet gewild heb, over dingen die ik graag wilde vanuit gezonde behoeften en die ik niet kreeg. Ook over het feit dat ik zo weinig leeftijdgenoten ontmoet die ook voor God willen leven. Ik kom zoveel dubbelzinnigheid tegen. Zoals ik al zei, leefde ik altijd in een reformatorische omgeving. Nu ik studeer en op kamers zit is dat anders, hoewel ik nu op een reformatorische studentenvereniging zit. Maar dat vind ik nog het meest verwarrend. Ze zijn voor het overgrote deel niet anders dan de onchristelijke studenten. Oké, een one-night-stand zit er niet in, maar waarom wel popmuziek (lady gaga enz.) uitgaan in clubs, schunnige moppen enz? Deze ervaring had ik ook al op de middelbare school. En dit zijn allemaal mensen uit de reformatorische hoek. We gaan gezellig naar een lezing van Jij daar!, maar in het weekend gaan we stappen. Met te veel alcohol, want anders is het niet leuk. Soms denk ik dat ik nog christelijk ben en zo moeilijk doe omdat ik me zo slecht en minderwaardig voel door de dingen die ik gedaan heb. Dat ik mezelf doormiddel van religie probeer te rechtvaardigen. Maar aan de andere kant geloof ik wel dat God er is. Hij lijkt alleen zover weg. Ik bid, ik lees, ik probeer me over te geven aan God. Alleen lijkt het zo vaak een psychisch spelletje dat ik met mezelf speel. Het word steeds verleidelijker om zoals zoveel refo's te zeggen: het overkomt mij toch niet, dus ik eet wel van twee walletjes. Alleen is dat niet wat ik wil. Het is één van beiden, dat is duidelijk in de Bijbel. Maar de wereld kan mij niet gelukkig maken, en God lijkt niet te bestaan.

Bedankt voor je vraag en de uitgebreide toelichting.

In hoeverre mag je meegaan met de wereld? Dat is de vraag waarmee je inzet. In het kort zou ik je daarop willen antwoorden: op een manier dat je de wereld niet liefhebt (1 Joh. 2:15). En waarom zou je de wereld liefhebben? Als je zou denken, dat die goed is en je beter maakt en gelukkiger maakt. Nou, dat zit er niet in. Dat hoef ik je niet te vertellen. Want zelf eindig je je schrijven al met de constatering dat de wereld je niet gelukkig kan maken.

Concreet zal het voor jou momenteel wel zijn: wat voor koers moet ik varen in mijn leven als student, het uitgaan en de vrijetijdsbesteding? Vaak is het dan ook de vraag bij welke vereniging/groep je je aansluit. En dan is het frustrerend en ontnuchterend dat heel wat mensen van christelijke en reformatorische groeperingen maar ten dele betrokken zijn en werelds zijn in hun uitingen. Ook hier merk je dat, als je echt met God wilt leven, je een vreemd’ling hier beneen bent (ps. 119). Leer ondertussen van de dichter, dat hij het de richting van God uit zegt en dat hij uiting geeft aan zijn des te urgentere behoefte aan het Woord van God. Ik hoop van harte dat je temidden van al degenen die niet echt voor God gaan ook enkelen zult ontmoeten, die het wel doen. Laat het een punt van gebed  voor je zijn. God zal je op dat gebed niet alleen laten.

In je schrijven proef ik echter dat het je diepste vraag en verlangen is om met God te mogen leven. En je hartevraag is vooral: hoe vind ik Hem nu eigenlijk? Ik zou je graag Jer. 29:13 mee willen geven: "En gij zult Mij zoeken en vinden, wanneer gij naar Mij zult vragen met uw ganse hart." Je zoekt God. En er zijn een heel aantal elementen in je leven die daarbij horen: nauwgezet proberen te leven, zonden onderkennen en ermee breken, met de Bijbel leven, je plaats in de gemeente innemen. Op zich voelt het voor ons, als we deze dingen doen, dat we al heel wat doen. En vergeleken met mensen om ons heen die gewoon hun gang gaan, is dat ook zo. Maar we worden opgeroepen om God met ons hele hart te zoeken.

God vinden is een wonder. En God leidt ons ook zo, dat het ons zal verwonderen als we Hem vinden. God vinden is ook een genade. Je kunt nooit zeggen: ik heb er recht op. Vind jij dat eigenlijk ook dat je er geen recht op hebt dat je God vindt? Terwijl je er eigenlijk wel naar verlangt? Zeg Hem dat.

Je schrijft: ik had verwacht dat God meer aanwezig zou zijn in mijn leven. Ik kan het me voorstellen.  Maar het werkt bij God niet zo dat als wij het onze maar gedaan hebben, Hij dan het Zijne wel doet. Op de manier van: voor wat hoort wat. God is heilig en majestueus. En Hij kan ons laten wachten. Wij reageren dan soms al vlot met de vraag: waarom zou Hij? Maar de wedervraag naar ons heeft minstens zoveel recht: waarom zou Hij niet?

Ik wil er in deze tijd je aandacht ook voor vragen dat God ons Zijn echte volle liefdeblijk heeft gegeven in de Heere Jezus. In Hem werd God mens. En met Hem wil God ook alle dingen schenken die we nodig hebben. Dat stelt de vraag aan ons: wat wil je nog meer? Wie wil je nog meer? De vraag is zeker ook: wat vindt je daar nu eigenlijk van? Precieser: wat dunkt jou van de Christus?

Een wezenlijke aanvechting die je meemaakt is: is God er wel? Juist omdat je zo weinig van Hem merkt en Hij voor je gevoel zo afwezig is. Dan vat de gedachte post: speel ik met mezelf geen psychisch spelletje? Is het gewoon allemaal inbeelding, suggestie, opvoeding en anderen napraten? Ik ga God niet voor je bewijzen. Omdat een stuk of wat dingen die ik zou kunnen noemen voor jou toch wel helder zijn en omdat het toch ook gewoon niet helpt. Wel wil ik je erop wijzen dat in tijden dat het niet lekker loopt de vraag zomaar op je af kan komen: waar is God? (Ps. 42). En God is er in je leven, omdat je Hem mist. Het zou toch ook zo kunnen zijn dat je Hem niet miste.
 
Maar in het missen hoef je je troost niet te vinden. Je mag uitzien naar de ontmoeting. Het vinden. Dat jij Hem vindt. Liever: dat Hij jou vindt. Want op het moment van vinden is het tussen God en ons gewoonlijk zo, dat we Hem vinden, doordat Hij ons vindt (Jes. 65:1 en Luk. 19:5).
 
Wat is de beste gelegenheid om God persoonlijk te ontmoeten? De stilte. Die is schaars in het leven van veel mensen vandaag. Ik denk ook in jouw leven. Je bent vast en zeker druk. Al is het maar met je computer. Maak tijd voor stille tijd. Binnen. Of buiten. Want het kon wel eens zijn, dat je met al je zoeken en verlangen naar God gewoon langs Hem heen aan het lopen bent. Dat je te veel lawaai om je heen hebt om Zijn stem te kunnen horen. Dat je te veel afspraken hebt om tijd voor Hem te hebben.

Van man tot man zou ik tegen je willen zeggen: God is er. Ik ontmoette Hem gisteren nog in Zijn huis door Zijn Woord. En terwijl ik dit schrijf geloof en ondervind ik Zijn stille aanwezigheid. Nee, ik weet voor jou en voor mezelf niet hoe het de komende week zal gaan op het gebied van de geloofservaring. Dat hebben we niet in handen. Maar geloven dat God is en een Beloner is dergenen die Hem zoeken mogen we evengoed doen (Hebr. 11: 6). Dat is de aangewezen weg. In ieder geval: God is goed en werkelijk genoeg. Zozeer dat je de wereld gerust verzaken kunt (doopformulier).

Dordrecht, Ds. A. de Lange

Dit artikel is beantwoord door

Ds. A. de Lange

• Geboortedatum:
  06-03-1960
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Nieuw-Lekkerland
• Status:
  Actief

193 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven