Vraag
Ik werk in een openbare instelling voor mensen met een verstandelijke beperking. Dus heb ik een heel aantal collega's die niet christelijk zijn. Dat op zich is geen probleem. Maar een paar maanden geleden vertelde een (mannelijk) collega, waar ik het nog al goed mee kan vinden, nogal geschrokken dat hij vader wordt. Zijn vriendin was bang hem kwijt te raken. Daarom is ze gestopt met de pil te slikken. Ze dacht dat dit een optie was. Een dag later begint een andere (vrouwelijk) collega tegen mij over dit voorval. Ook zij kan het goed met hem vinden. Ze gaf haar mening erover en vertelde toen ook dat hij nog een ander probleem had. Mijn collega zei: "Hij is namelijk verliefd op jou." Daar schrok ik van. Dit had ik totaal niet verwacht. Tegelijk schoten er twee dingen door mijn hoofd: Het kan niet, want hij is niet-christelijk/heeft geen interesse voor het christendom en hij wordt vader. Ik dacht: ik vind het vervelend voor hem, maar ja, ik kan er ook niet veel aan doen. Ik voelde me behoorlijk opgelaten de eerste paar keer dat ik moest werken. Gelukkig bemerkte ik dat het weinig veranderde tussen ons in de omgang. Want dat zou ik erg jammer hebben gevonden. Pas na een paar weken realiseerde ik me dat het me al die tijd bezighield. En niet zomaar. Ik merk namelijk dat onze gevoelens wederzijds zijn. Eigenlijk al enige tijd. Nu word ik heen en weer geslingerd door de gedachten, ga ik er wat mee doen of laat ik het voor wat het is? We hebben er namelijk nooit samen over gesproken. Maar het is duidelijk dat er een bepaalde 'chemie' is tussen ons. Mijn gevoel zegt: Wees eerlijk tegen hem en dan kun je samen verder. Ik zoek ook naar excuses, waarom het allemaal wel kan tussen ons. Bijvoorbeeld, je weet nooit welke weg God met hem wil gaan. Misschien moet het wel zo zijn. Maar ook: hij is toch niet gelukkig met haar. Maar mijn verstand zegt: laat het voor wat het is, ga geen juk aan met een ongelovige en hij wordt notabene vader. Daar blijft het probleem dat we elkaar natuurlijk regelmatig zien. Ik weet echt niet meer wat ik moet. Ik lig er wakker van.
Antwoord
Het valt me op, dat je het eigenlijk best op een rijtje hebt. Je schrijft het heel helder neer: je voelt je tot elkaar aangetrokken, maar er zijn wezenlijke bezwaren: 1. hij is niet gelovig; 2. hij heeft een relatie, waarin hij, gezien het feit dat hij zelfs vader aan het worden is, onomkeerbare verplichtingen heeft. Maar je voelt je ondertussen toch tot hem aangetrokken. Er is een bepaalde chemie tussen jullie. En wat moet je nu?
Ik zou zeggen: blijf duidelijk tegenover jezelf, tegenover je principes en ook tegenover God, en begin geen relatie met hem. Zoals de zaken waren op het moment dat je schreef is er nog niets begonnen, niets uitgesproken. Dus het enige dat je moet doen is: de afstand naar hem toe bewaren die nodig is, om niet verder met elkaar verweven te raken.
Dat hij niet gelukkig is met zijn relatie is niet iets waarin jij verandering of verbetering kunt brengen. Dat hij morele verplichtingen heeft naar zijn vriendin nu er als gevolg van hun seksuele omgang een kind op komst is, maakt dat je uit respect naar hem en zijn vriendin er buiten moet blijven.
Maar het grote probleem is vooral: hij is niet gelovig. En denk er eens op door: zou je dan met hem kunnen leven? Stel dat jullie verkering zouden krijgen. Hij heeft er kennelijk geen probleem mee om geslachtsgemeenschap voor het huwelijk te hebben, hij vindt dat gewoon. Zou jij dat dan ook maar aanvaarden, terwijl de Bijbel ons de weg wijst om geslachtsgemeenschap te bewaren voor het huwelijk? Je zou je principes overboord moeten gooien. Je zou wellicht een goede band met hem krijgen. Maar tussen de Heere en jezelf zou het niet meer gaan.
Of – hij zou een ander mens moeten worden. Bereid moeten zijn om ter wille van jou een andere levenswijze te aanvaarden. En wellicht zelfs voor jou op zoek moeten gaan naar God. Zeker, zulke dingen gebeuren soms. Maar verkering is geen instelling die je moet gebruiken als een soort evangelisatiemiddel.
Je hebt kracht nodig om de verzoeking die op je af komt (want dat is het) te weerstaan. Daar is meer kracht voor nodig, dan die je zelf kunt opbrengen. Daar mag je de Heere om vragen. En het is waar: "Daar is een Helper, groot van kracht, steeds bereid." Hopelijk mag je geestelijk rijker en sterker uit dit alles komen. En ik hoop ook van harte dat je in de Heere Jezus zoveel ziet, dat je Hem je Liefste mag noemen.
Nu zal het best even lastig zijn. Je ziet hem ook regelmatig vanwege je werk. Maar het leven gaat snel. Ik vermoed dat de crisis van het moment over een half jaar een heel eind tot rust gekomen zal zijn.
Dordrecht, ds. A. de Lange
Dit artikel is beantwoord door
Ds. A. de Lange
- Geboortedatum:06-03-1960
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Nieuw-Lekkerland
- Status:Actief
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Soms zijn vragen zo eenvoudig te beantwoorden.
Ik vind het altijd van belang dat we ons realiseren dat we niet iets doen of nalaten omdat het van God móet, maar omdat we God liefhebben en het Hem graag naar de zin willen maken. Je wilt de dingen die je al of niet doet graag zo doen of nalaten dat God er plezier aan heeft. Wáár God plezier aan heeft, heeft Hij ons vertelt in wat Zijn wet genoemd word.
In die wet is het grootste gebod God liefhebben, maar het tweede daaraan gelijk, hetzelfde dus, is je naaste liefhebben als jezelf. God dien je door je naaste lief te hebben. Hoe je dat doet wordt samengevat in de 10 geboden. Daarin staat over je naaste:
Gij zult niet doodslaan, niet echtbreken, niet stelen, geen valse getuigenis spreken, en niet begeren. Dat gaat allemaal over je naaste en betekent dus: Je blijft van je naaste af, je blijft van zijn vrouw af, van zijn spullen, zijn goede naam, je zult er niet eens aan denken. "gij zult niet echtbreken" betekent dus niet dat je niet mag scheiden, maar het betekent dat je van de man/vrouw van je naaste af moet blijven. Hij heeft overduidelijk gemeenschap gehad met zijn vriendin die daarmee zijn vrouw geworden is en hij haar man.
Als jij je gedrag dus zo wilt hebben dat het God tot een genoegen is beschouw je zijn vrouw als je naaste en blijf je dus van haar man af. Dan blijf je bij hem vandaan en je zoekt geen toenadering. Het is de man van een ander en daar moet je niet tussen gaan peuteren, want dat is nou nét preciés wat God verboden heeft. Zelfs al gaat hij bij haar vandaan, dan nog zul je van hem af moeten blijven, hij is al van een ander, zelfs als hij het daar niet mee eens is.
Ik snap vanzelfsprekend dat dat moeilijk is! Ik hoop dan ook dat je je af zult vragen wie je dienen wilt. Hem en jezelf, of God. Ik wens je daar heel veel sterkte mee!
je staat voor een keuze in je leven: met of zonder God! voor de collega kiezen is tegen God kiezen! zo zwart/wit is het. ik hoor dat deze keuze niet moeilijk voor je is. (hoewel de uitwerking van de goede keuze best heel moeilijk kan zijn.)
Vertrouw op God, hij heeft het beste met je voor. Hij heeft iets veel beters voor je dan een niet wederom geboren partner.
Vraagstelster, gebruik je verstand.
Vecht tegen jezelf in plaats van excuses te zoeken.
Vertrouw je aan de Heere toe en je zult vrede hebben.
Hij gelooft niet in God.
Hij heeft een relatie met een ander.
Hij wordt vader en heeft daarin plichten.
Hoe zou jij het vinden als iemand jouw vriend afpakte?
Het is heel moeilijk, maar je kunt het vergelijken met dat je verliefd wordt op een getrouwde man. Dat is niet raar, maar wel vervelend! Het gaat wel weer over, als jij dat wilt. Daar mag je ook om bidden! Sterkte!
