Vraag
Mijn vraag is nogal complex. Mijn ouders zijn een aantal jaren geleden gescheiden. Ons gezin bestaat uit kinderen in de leeftijd van 14 tot en met 25 jaar, van wie sommigen getrouwd. Mijn ouders kunnen elkaar nog steeds niet verdragen, op welke manier dan ook. Dit is altijd, ook al in het huwelijk en nu nog, veel over de rug van de kinderen gespeeld. Ik denk dat ik wel kan zeggen dat ze elkaar haten, als ik hoor wat er over elkaar wordt gezegd. Door de situatie die heel complex is, hebben de kinderen die nog thuis wonen destijds 'gekozen' om bij de ouder te gaan wonen waar eigenlijk nooit een band mee was/is. Maar doordat hun situatie wat betreft school e.d. hetzelfde zou blijven, is die keuze gemaakt en vastgelegd bij de rechter. Door het werk van één van de ouders is het niet mogelijk voor de kinderen daar doordeweeks te wonen, dus verblijven deze kinderen in woonsituatie X. In het weekend moet er dus de ene week op en neer gereisd worden naar de woonplaats van de vader en het andere weekend naar de woonplaats van de moeder. Maar nu is de situatie zo, dat de thuiswonende kinderen door deze omstandigheden ongeveer twee jaar niet bij één van de ouders zijn geweest, ook niet in de weekenden. Hoogstens hebben deze kinderen hun vader/moeder slechts twee keer een moment gezien. Deze ouder is zo verbitterd en boos, omdat de thuiswonende kinderen voor de andere ouder hebben gekozen boven haar/hem. De kinderen wisten dat ze dan geen makkelijk leven tegemoet zouden gaan, maar de kinderen deden dit om naar hun school e.d. te kunnen blijven gaan. U begrijpt dat dit met veel boze woorden, ruzies, verwijten, schuldgevoelens en alles is gepaard gegaan. Maar nu mijn vraag: Nu is er tussen één van de kinderen en de desbetreffende ouder weer contact ontstaan. Het kind zou naar deze ouder toe reizen met de trein. Het kind zou toegezegd hebben zelf het enkeltje heen te betalen en de desbetreffende ouder zou de terugreis vergoeden. Maar het kind had geen geld. De ouder zegt: Sorry, ik vind het vreselijk rot, maar dan houd het op. Dus na twee jaar tobben is alles terug bij af, waar juist een nieuw begin had kunnen zijn. Staat deze ouder in haar/zijn recht om te zeggen: Ik ben niet verplicht jouw reis naar mij te vergoeden, want ik ben al genoeg gekwetst? Waardoor het desbetreffende kind zich weer aan de kant gezet voelt, want deze ouder hoeft al twee jaar geen cent aan haar/zijn kinderen uit te geven. En er was eindelijk weer contact en het kind had het geld echt niet. Van de andere ouder hoeft hij/zij ook echt geen medewerking te verwachten, want waar elkaar dwars gezeten kan worden, wordt dit gedaan. Of is deze ouder ongekend hard en zou het moeder/vaderhart moeten spreken en zeggen: ik betaal je reis, zodat er weer contact kan ontstaan? Er is bij beide de ouders geen sprake van financiële problemen. Desbetreffende ouder gaat wel met nieuwe partner op vakantie e.d. De vader/moeder vindt dus mijns inziens zijn/haar gelijk belangrijker dan de belangen om het kind weer te zien. Beide ouders zijn snel opnieuw hertrouwd. Het is misschien een omslachtig verhaal, en voor u een klein ding. Bedankt voor het beantwoorden en de vrije tijd die u er in wilt steken.
Antwoord
Beste vragensteller/-ster,
De situatie die je beschrijft, is inderdaad complex. Ik heb nog steeds niet helemaal helder hoe het nu zit, maar ik denk dat dit voor de beantwoording ook niet per se noodzakelijk is. Als ik het goed begrijp, wil je weten of de ouder om reden dat zijn gevoelens gekwetst zijn, mag weigeren de treinreis te vergoeden.
Ik heb de beantwoording even laten liggen, maar ik kan me nog steeds niet in deze ouder verplaatsen. Dit is mede omdat de situatie mij niet van binnenuit bekend is en ik daarom niet alles helemaal kan duiden. Wat hier gebeurt, is dat een kind de dupe wordt van het feit dat ouders elkaar niet langer meer kunnen verdragen en elkaar dwars zitten. Kinderen moeten dan keuzes maken en elke keuze die ze maken, is in een situatie van scheiding een verkeerde keuze: er is altijd één ouder die op de tweede plaats komt te staan. Dit is onvermijdelijk: dit is de schrijnende werkelijkheid voor kinderen na een echtscheiding.
De vraag in deze is niet of deze ouder het recht heeft om te weigeren of de plicht heeft niet te weigeren, maar of deze wel of niet de wil heeft zijn kind wel of niet te zien. Ik heb niet de indruk dat het kind in kwestie tegen een ouder heeft gekozen, maar dat dit kind heeft gekozen voor een positie waarin deze makkelijker naar school kon blijven gaan. Het kind heeft mijns inziens dus geen gevoelens van de ouder gekwetst. Maar het feit dat het kind een keuze moest maken (een keuze van een kind na een echtscheiding is per definitie een verkeerde keuze) heeft deze ouder toch gekwetst. Bij mij blijft de vraag hangen: heeft deze ouder in kwestie wel de wil om het kind te zien?
Samenvattend, gaat het dus niet om recht, maar om gewilligheid. Eigenlijk gaf je dat zelf al aan in je vraag. Ik hoop dat je er iets mee kunt. Mocht je verdere vragen hebben, ben ik bereid daar verder over na te denken.
Hartelijke groet,
M. W. Muilwijk
Dit artikel is beantwoord door
Ds. M.W. Muilwijk
- Geboortedatum:23-12-1980
- Kerkelijke gezindte:Hersteld Hervormd
- Woon/standplaats:Aalst
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Een kind heeft van nature liefde en geborgenheid nodig om van hieruit te kunnen functioneren. Deze liefde en geborgenheid wordt bereikt doordat ouders (met name de moeder) dit ook uiten. Het vertedert je, het stelt je gerust, het geeft je veiligheid, kortom: het creëert je basis! In je verhaal ben je eigenlijk op zoek naar antwoorden waarom praktische of logische zaken zich niet meer volgens een natuurlijke manier voltrekken.
Op de emoties in een situatie als deze valt vaak geen pijl op te trekken. Ze zijn gemixt, verwarrend, grillig, faliekant, fel en ga zo maar door. Totdat je het een halt toe gaat roepen.Halt roepen betekend duidelijkheid creëren. Dat het genoeg is en dat er voor chaos en venijn geen plaats meer bestaat! Want elk kind in het gezin heeft behoefte aan liefde en geborgenheid. Alle reactiepatronen hebben vaak daar hun oorsprong, omdat er nu onrecht voor in de plaats is gekomen. Dat maakt een ieder vaak bedroefd en van streek.
Hoe moeilijk voor ieder kind ook, het kan een goed begin zijn door iedereen te laten beamen dat hij/zij alleen nog maar liefde en geborgenheid wil hebben. Nu kan je dit niet afdwingen, maar een bewustwording bij iedereen, zorgt er voor dat er duidelijkheid wordt gecreëerd.En duidelijk geeft ruimte voor verandering en voor grenzen.
En dit is denk ik bij een ieder van belang, dat met name de emotionele grenzen veilig komen te staan en niet meer vertrapt zullen worden.
De Hemelse Vader, kent een onmetelijke bron van Liefde en geborgenheid. Hij is het die het gecreëerd heeft. Alleen pakt het wel eens tegenovergesteld en schrijnend uit, zoals uit jouw voorbeeld. Probeer echter geen wrok te koesteren maar streef naar de geborgenheid en liefde van God. Want daar is zoveel liefde...... Je lichaam zal ervan gaan tintelen. Zijn H.Geest is het die wonden heelt en jou kan vullen tot je overloopt.
Bidt maar eens specifiek tot de Vader want het Vaderhart is de bron die een ieder in jullie gezin kan verzachten. Lees johannes maar eens meer (brieven en evangelie) Zijn liefde loopt als een rode draad er door heen, en het is deze liefde die jullie kan verlossen van alle ellendige strijd, gekibbel, onrecht, verdeeldheid en ga zo maar door.
Roep het ander maar gewoon uit.
Vader in de Hemel,
U kent onze situatie
Daarom hebben wij uw liefde zo keihard nodig!
Uw geborgenheid, uw veiligheid
Helpt ons daarom, openbaart het aan ons
Kom met uw Heilige geest en doorwaai en bedauw ons
In de naam van uw wonderbare Zoon
Jezus Christus
Amen
Ja, maar dat geldt dan alleen logistiek. Een dergelijke keuze lijkt me, hoe dan ook, nooit een kind te verwijten. De consequenties van een scheiding kun je nooit(!) bij een kind neerleggen, dat is op voorhand al de omgekeerde wereld.
De gevoelens die een kind ervaart wanneer het moet kiezen tussen beide ouders, gaat altijd gepaard met een enorme strijd. Een kind zal doorgaans altijd het gevoel hebben één van de ouders teleur te stellen en die keuze wordt hem/haar wel opgelegd. Welk kind kiest daar uiteindelijk voor? Het is onmogelijk!
De enige personen die hierin iets te verwijten valt, zijn beide ouders. Ik zou zeggen: ook de ouder waarbij het kind woont. Wanneer de financiële middelen het toelaten dan laat je als weldenkende ouder je kind naar de andere ouder gaan en neem je alles (ook de financiën) voor je rekening. De wijze waarop deze ouders met elkaar - en hun kinderen - omgaan is volstrekt onvolwassen.
Wanneer deze kinderen op latere leeftijd terugdenken aan hun ouders die hebben geweigerd een treinkaartje te betalen voor het zien/ontmoeten van de ouder(s), zullen zelf op volwassen leeftijd ook tot inzichten komen. Het zal de relaties op latere leeftijd geen goed doen. Wat een rancune!
