Vraag
Vorig jaar heb ik een vraag gesteld met als titel: Man verliefd op een ander. Deze vraag is beantwoord door ds. A. de Lange uit Oldebroek. Graag zou ik een vervolgvraag (aan hem) willen stellen. N.a.v. uw antwoord heb ik geprobeerd sterk te zijn en mijn man te confronteren d.m.v. een keuze. Uiteindelijk is dat niets geworden. Wat ik wel heb gedaan, na veel piekeren en slapeloze nachten, is hem voor het blok zetten tijdens een huisbezoek. Ik kon het niet meer aanhoren, alle gesprekken, terwijl ik wist hoe het zat. Ik zag geen andere uitweg meer dan hulp zoeken op deze manier. Uiteindelijk is dan ook op tafel gekomen, tijdens dat gesprek, dat mijn man niet monogaam is. Hier zijn weer meerdere gesprekken uit voortgekomen. Mijn man heeft hier echter niet verteld dat hij verliefd is geweest op iemand anders. Ook de andere dingen zijn niet besproken. De ouderling denkt dat het alleen om pornokijken gaat. Hoe dan ook, op advies van de ouderling gaat mijn man nu wel naar de mannenvereniging. Dit omdat de ouderling dacht dat het goed voor mijn man zou zijn geestelijke zaken met andere mannen te bespreken. Dat vind ik op zich wel erg fijn. Maar het vervelendste is eigenlijk wel dat mijn man totaal geen spijt heeft van wat hij heeft gedaan. Hij vindt nog steeds dat ik wist voor mijn huwelijk dat hij niet monogaam was. Hij vindt ook dat ik hem dwing te leven volgens mijn regeltjes (van liefde en trouw, exclusiviteit aan je partner) en dat is niet eerlijk van mij. Hij vindt dat ik dankbaar moet zijn met alles wat ik van hem krijg: tijd, geld, kinderen, liefde, etcetera. En ik zeg hem ook vaak genoeg dat ik dat ook ben. Daar ligt het echt niet aan. Ik probeer heel bewust het positieve in hem te benadrukken en hem daarmee te complimenteren. Het feit blijft echter dat ik niet meer weet wat waar is en wat niet. Ik zeg hem dat hij de doopbelofte heeft afgelegd voor zijn kinderen, daarin heeft hij iets beloofd aan God en niet aan mij. Dat zijn niet mijn 'regels'. Als antwoord krijg ik dan dat hij dat dan gelogen heeft, want hij wil zo niet leven. Ik begin te twijfelen aan wat waar is en wat niet. Leg ik hem dan inderdaad mijn wil op? Ik begrijp ook wel dat dat niet kan. Als je niet monogaam bent, kan ik begrijpen dat je je beperkt voelt in je leven door je monogame partner. En dat je dat die persoon dan kwalijk neemt, kan ik tot op zekere hoogte ook nog wel begrijpen. Moet ik hem dan toch vrij laten? Verder doet het hem niets dat zijn gedrag mij kwetst, want hij vindt dat ik het mezelf veel te moeilijk maak. Zijn niet monogaam-zijn heeft tenslotte niets met mij te maken. Dat het mij erg kwetst dat juist de persoon van wie ik zoveel hou, zo leeft, snapt hij niet. Ik kan niet tot hem doordringen dat ik niet hoef te aanvaarden dat hij niet monogaam is. En ik word daar soms wanhopig van. Ik probeer het ook te laten rusten en dan gaat het goed. Maar het komt met regelmaat toch steeds weer terug en dan gaat het weer mis. Ik probeer hem echt te begrijpen, maar ik kan niet begrijpen dat hij zo is. In therapie wil hij liever niet, althans hij schuift het voor zich uit. Hij vindt eigenlijk dat ik degene ben die in therapie moet. Ik weet dat ook hij veel verdriet heeft meegemaakt in zijn leven, waardoor hij mogelijk reageert zoals hij nu vaak reageert: koud en kil. Maar ik kan hem op deze manier ook niet meer verder helpen. Niemand uit de familie weet hiervan, ik kan dus ook nergens terecht. Scheiden is voor mij geen optie: ik doe daar de kinderen een veel te groot verdriet mee. Maar ik vind het ook erg moeilijk te aanvaarden dat ik zo verder door het leven moet. Ik ben nog niet eens dertig en het leven lijkt me eindeloos om vol te moeten houden. Bij God kan ik voor mijn gevoel ook niet terecht. Ik weet niet wat ik moet bidden of waarom ik in de Bijbel moet lezen. Ik voel me oneindig verdrietig en eenzaam en weet niet hoe ik door moet vechten voor mijn gezin zonder daar zelf op de lange termijn aan onder door te gaan. Wat moet ik hier mee aan?
Antwoord
U hebt uw man lief. En u wilt voor hem blijven gaan. Een scheiding is voor u, zeker ook met het oog op de kinderen, geen optie. Maar het is tot hiertoe nog niet gelukt om uw man (tenminste innerlijk "voor uzelf" te krijgen, zodat net als hij de enige voor u is, u de enige voor hem bent. Wat moet u hiermee aan?
Ik zou u allereerst willen meegeven dat Gods liefdesprincipe is, dat hij de zondaar liefheeft, maar de zonde haat. Dat moet ook uw liefdesprincipe zijn t.o.v. uw man. U mag hem liefhebben, maar zijn houding en levenswijze waarin hij andere vrouwen naast u zijn belangstelling, interesse, waardering en koestering toont en het wellicht zelfs in praktische seksualiteit met hen deelt moet u haten. Laat u niet in de war brengen door het feit dat uw man blijft herhalen dat hij nu eenmaal niet monogaam is. Iedereen is potentieel niet monogaam. Iedereen die getrouwd is kan op zijn tijd wel eens aantrekkingskracht naar iemand anders ervaren dan naar de eigen man of vrouw. Maar dat is dan een zondige begeerte waar we Bijbels gezien tegen moeten strijden – zo leert God het ons in het zevende en tiende gebod van de wet en op vele andere plaatsen in de Bijbel. Het is beslist niet iets waar we onszelf maar bij mogen neerleggen en waar uw man ook u nog slachtoffer van mag maken.
Het lijkt erop dat uw man zich een eigen wereld creëert waarin hij zijn eigen manier van omgaan met het huwelijk kan handhaven. Het is alleen niet Gods wereld. En laat het ook niet uw wereld worden. En alstublieft ook niet die van uw kinderen. Ik zou tegen uw man willen zeggen: kom toch uit uw waanwereld en treedt weer terug in Gods wereld. Luister toch eens echt naar het Woord van God, dat u in de kerk en op mannenvereniging hoort en zelf in de Bijbel leest!
Ik stel me voor dat uw man zijn opvattingen niet al te luid verkondigt. Althans uw familie weet nergens van. De kerkelijke gemeente (behalve de ouderling voor een deel) al evenmin. Hij zou (hopelijk) ook flink tegengas krijgen. Nu bent u degene die eronder lijdt, er niet mee kunt leven, en het anders wilt. En het moet ook anders worden! Maar u bent ook degene die dan wat moet doen.
Uw man confronteren is u niet gelukt. Waarom niet? Is er wel sprake van een juiste omgang tussen u beiden, waarin de één de ander mag corrigeren en uw beiden naar elkaar kunt en wilt luisteren (niet alleen u naar uw man, maar uw man ook naar u)? Als uw man baas over u speelt en (geestelijk) misbruik van u maakt, u murw praat en niet open staat voor enige correctie is dat een zorgelijk punt in uw huwelijksleven.
Dat u de zaak op het huisbezoek aan de orde gesteld hebt was een stap in de goede richting. Alleen u hebt het er te gauw bij laten zitten. Breng de ouderling eens volledig op de hoogte van de situatie. Vraag hem alleen voor uzelf te spreken. Of laat hem uw emails naar Refoweb eens lezen. Als hij niet alles weet, kan hij ook niet alles aanpakken.
En die huwelijkstherapie… Tja, dat wil uw man liever niet. Daar sta ik niet van te kijken. Gewoonlijk proberen alle echtgenoten die niet juist in hun huwelijk staan die huwelijkstherapie te omzeilen. Dat heeft een heel eenvoudige reden: ze willen niet met hun billen bloot. En dan aan u vertellen dat u die therapie maar voor uzelf moet volgen. Ook dat heb ik vaker gehoord. Maar laat er u niet door in de war brengen.
Er moet wat veranderen, en dat kan alleen maar als u de zaak grondig aanpakt. Ik wens u daarin veel sterkte van God toe. U strijdt voor het goede en tegen het kwade, daar mag u biddend in bezig zijn, en dan staat God aan uw kant. Ik wens u veel liefde toe, en ook wat meer "haar op uw tanden", want zo’n vrouw heeft uw man nodig. En wees dan niet te bang. Het kan gebeuren dat uw man gaat zeggen: als je zo bezig gaat, dan wil ik scheiden. Laat u daar niet door misleiden. Uw man heeft al meer "machtsmisbruik" achter zich, en zal ook deze vorm wellicht niet onbenut laten. Maar wat hij gaat doen, ligt voor zijn rekening. Hij is al flink op het spoor van de echtbreuk gegaan. U wilt de zaak niet kapot maar heel hebben. Dat is uw doel en u dient voor ogen te houden dat dat zo is. Bij elke dreiging van uw man in reactie op uw stappen om uw huwelijk te redden zou u (zolang hij tenminste niet handtastelijk wordt) moeten bedenken: hij is het aan het verliezen. De duivel gaat het meest tekeer op het moment dat hij iemand die hij in zijn macht heeft moet loslaten.
Dat u problemen hebt met bidden en Bijbellezen, wijt ik aan het feit dat u deels onder druk van de problemen er geen rust meer voor vindt, deels dat u uw man nog naar de kerk ziet gaan en het lijkt wel "alsof God hem de ruimte geeft" en u voelt uzelf misschien wel wat in de steek gelaten.
Ik zou u willen vragen dat Bijbellezen en bidden weer met aandacht en toewijding te gaan doen. U hebt het nodig! Het Woord van God wijst u de weg! En in het gebed mag u alles bij Hem brengen. Uw hele hebben en houden.
Een gelukkig huwelijk en een ongebroken gezinsleven van groot belang. Maar het is niet alles. Dat we met God verzoend zijn, vergeving van onze zonden hebben, met een goed geweten in het leven mogen staan is van groter belang. Ik wens zowel u als uw man toe, dat in de weg van de echte vrede met God u uw leven voor Zijn aangezicht mag leiden. Hopelijk samen.
Oldebroek, ds. A. de Lange
Dit artikel is beantwoord door
Ds. A. de Lange
- Geboortedatum:06-03-1960
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Nieuw-Lekkerland
- Status:Actief
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Je zit in een moeilijke situatie, maar vanuit Gods woord hoef je dit niet te accepteren, en hoef jij ook niet te veranderen, maar moet je man veranderen, want zo kan het niet verder, hij kan niet van twee walletjes eten zoals men wel eens zegt! Hij moet zijn “plicht” aan jouw nakomen.
Je vind scheiden geen optie voor je kinderen, maar is dit voorbeeld wat hun vader geeft goed voor ze? en voor hun eigen ontwikkeling met betrekking op trouw,en sexulaiteit?
Je zegt je man heeft een hoop meegemaakt, maar dat is geen reden om zijn vrouw dit aan te doen. Je wilt hem begrijpen, maar dat kan je niet, en dat hoeft ook niet, bid voor je man want God staat zeker open voor jouw gebed, Hij laat je nooit in de steek!
Maar je moet een keuze maken, je geeft zelf aan je bent jong, en dit houd je niet vol!!
Je man zal moeten veranderen, en jouw geven wat je toekomt en dat is niet alleen geld, en een huis ed dat is ook een goede sexuele relatie en die kan alleen maar goed zijn als er vertouwen is dat je echt de enige bent. En als jouw man niet wil veranderen en wil leven zoals God dit van hem vraagt en hij blijft in zonde leven want dat is het,(overspel) dan is een scheiding geoorloofd door God, God wil in de 1e plaats dat jullie huwelijk gered wordt en daarom wil ik je ook vragen ga bidden voor je man, en voor zijn “gedrag” wijs je man niet af wel zijn zonde, en bid voor hem.
En ik zou nogmaals met deze ouderling(of ds) een gesprek aan gaan en aangeven dat het niet alleen om porno gaat, maar dat er meer is, zo heb je iemand met wie je het kan delen je last wordt dan al minder zwaar, en mensen kunnen voor je bidden. Heb destijds me email er bij gezet, je mag me nog steeds mailen, ook ik zal voor jullie bidden.
Als hij niet monogaam wil zijn, zou ik zeggen: knock yourself out. Zonder mij.
Hopelijk komt hij er dan achter welke negatieve gevolgen zijn gevecht voor polygamie oplevert. Wat een sukkel zeg. En jij trapt er nog in ook.
Ik ben niet voor scheiding, maar misschien moet je hier eens over nadenken: is het niet veel kwetsender en schadelijker voor de kinderen dat ze een verhouding tussen vader en moeder zien die zo liefdeloos en onderdrukkend is? Kinderen voelen dat aan, geloof mij, nog eerder/meer dan volwassenen. Jullie relatie gaat hen schaden, gescheiden of niet.
Ik wens je heel veel wijsheid en sterkte!
Probeer tijdens al uw inspanningen de duidelijkheid erin te houden
Tijdens gesprekken met hem, in gesprek met ouderlingen maar bovenal tot God
Ik kan mij zo voorstellen dat als iemand verkeerde info krijgt, er ook verkeerde 'medicijnen' voor worden gevraagd. Daar strand een verhaal dus al. (veelal door geen gezichtsverlies)
Bovendien, alsof of porno kijken een verzachtende omstandigheid was (eigen maatstaf)
Duidelijk blijven en benoemen hoe het er voor staat, zorgt ervoor dat er geen water bij de wijn komt, dat er geen compromis ontstaat, dat er geen ruimte bestaat om opnieuw in verval te raken.
Duidelijk is geen doekjes er om heen winden, zonder poespas. Maar meestal wordt dit niet als lief of aardig ervaren. Het gaat dan ook niet om lief of aardig maar om hoe je met elkaar omgaat.
Alleen al het feit dat hij wil dat zij therapie nodig heeft en zij niet!
De man mankeert duidelijk iets in zijn bovenkamer.
Scheiden geen optie???? Zeker wel! Op Bijbelse gronden mag zij scheiden.
En...niet te vergeten, ze kan wel ziektes lopen omdat haar man niet monogaam is.
Dan mag je zeker voor jezelf kiezen en helemaal wel voor je kinderen!
Evenzo gij vrouwen, weest uw eigen mannen onderdanig, opdat ook indien sommigen aan het woord niet gehoorzaam zijn, zij door de wandel der vrouwen zonder woorden gewonnen worden,
doordat zij uw reine en godvrezende wandel opmerken.
1 Petrus 3:1-2
Laat het je man maar lezen( hopelijk wil en doet hij dat ook?!)
Je hebt het erg moeilijk. en inderdaad dat hoef moet en mag je niet accepteren hoor!
Ik vind je lief en moedig maar net als wat ds de Lange zegt,
Spreek met de kerkeraad alleen en houd niets achter.
En wees concreet hoe moeilijk ook naar je man toe, HIJ IS FOUT.
En in het goede wat jij wilt heb jij God niet tegen zoals de ds al zei, je man wel.
Accepteer dit niet. je man denkt heel krom.
Heel krom, en i kkan zeggen , je hebt dit geweten lees ik? dan nog, misschien heb je er geen notie van gehad wat dat zou betekenen, en was jou liefde zo groot om er toen een punt achter te zetten. Hoe dan ook dit kan zo en mag niet langer. voor jezelf op en je lieve kinderen. Hij is fout in alles wat hij doet en zegt. NIET JIJ!!! heel veel sterkte in deze moeilijke weg.
Ga er mee ook vooral tot de Heere bij al de andere mogelijkheden. HIJ zegt IK ZAL RAAD GEVEN!!! HIJ laat jou niet in de steek denk dat niet. liefs van ook een getrouwde vrouw en moeder.
Ik denk inderdaad dat de vragenstelster geen flauw idee had wat dit voor haar dagelijks leven zou betekenen voor haar huwelijk. Daarnaast, de man is toch een christen? Iedereen zou dan toch verwachten dat zoiets zwaar mee weegt in dit soort problematiek?
