Vraag
Mijn man en ik zijn nu zo'n acht maanden getrouwd, maar helaas is het nog niet tot gemeenschap gekomen. In het archief hebben we al een aantal vragen gevonden die ons probleem zijdelings raakten, maar toch zouden we graag onze specifieke situatie willen voorleggen. Toen we trouwden hadden we niet verwacht dat alles meteen perfect zou gaan, maar nu we acht maanden verder zijn maken we ons toch wel zorgen. Voor zover wij het kunnen zien spelen meerdere dingen een rol. Allereerst kwamen we er al vrij snel achter dat we eigenlijk wel erg weinig praktische kennis hadden. Daartoe hebben we enige christelijke handboeken e.d. gelezen en hoewel we nu dus iets meer kennis hebben, zijn we nog steeds erg onervaren. Een tweede probleem is dat mijn man heel snel een zaadlozing krijgt. Ook daar hebben we, onder andere op deze site, al het een en ander over kunnen lezen, maar het maakt het er allemaal niet makkelijker op. Het grootste probleem ligt echter bij mij. Ik heb geen tot heel weinig libido en er is niet echt iets waarvan ik een beetje opgewonden word. Omdat ik het idee had dat het misschien te maken kon hebben met mijn gebruik van de pil, ben ik enkele weken geleden met de pil gestopt, maar dat maakt volgens mij nog niet echt verschil. Als mijn man mij aanraakt bij mijn borsten of in mijn schaamstreek, vind ik dat bijna altijd kriebelen/kietelen op een vervelende manier en daardoor voelt iets wat plezierig zou moeten zijn juist als naar. Desondanks hebben we geprobeerd daadwerkelijke geslachtsgemeenschap te hebben, maar dat lukte dus niet. Het is mij ook nog nooit gelukt een tampon verder in te brengen dan een halve centimeter ofzo en ook mijn eigen vinger krijg ik niet verder dan dat naar binnen. Ik weet niet zo goed of dat komt omdat er lichamelijk iets mis is, of omdat ik ook voor mijn eigen aanraking op een vervelende manier gevoelig ben. Mijn gedrag is dusdanig dat mijn man zich al afvroeg of ik misschien vervelende ervaringen in het verleden heb meegemaakt, maar dat is niet het geval. Omdat dit nu al best wel lang duurt, wordt de situatie er niet beter op. We zijn beiden verdrietig en gefrustreerd en de drempel om te blijven proberen wordt steeds hoger, bang als we zijn voor weer een nieuwe teleurstelling. Ook heb ik het gevoel dat ik als vrouw faal ten opzichte van mijn man en ik voel me schuldig, omdat ik mijn man, bewust of onbewust, onthoud waar hij recht op heeft en wat ik hem ook graag wil geven. Mijn vraag is nu of u uit deze beschrijving iets zou kunnen opmaken wat er aan de hand is en misschien tips heeft. Ik heb zelf al overwogen om naar de dokter te gaan, maar ik ben bang dat hij dan een onderzoek wil doen om uit te sluiten of het lichamelijk is en als ik mijn eigen aanraking en die van mijn man al amper kan verdragen, is een inwendig onderzoek echt een vreselijke drempel. Moeten we het gewoon meer tijd geven en blijven proberen of ontkomen we niet aan professionele hulp?
Antwoord
Ik begrijp dat je teleurgesteld bent. Je hebt heel helder opgeschreven hoe je de seksualiteit met je man in het begin van je huwelijk hebt ervaren. Het is heel goed in te voelen. Een vraag die bij mij op komt is: hoe ging het met intimiteit tijdens de verkering voorafgaand aan jullie huwelijk? Je zegt dat jullie onervaren waren. Het is heel goed om dan informatie te zoeken door iets te lezen. Wel is dat wat weinig interactief: er is niet iemand die op jullie specifieke vragen in gaat. In deze rubriek kan ik op je vraag reageren. Alleen: het gaat slechts een keer heen en weer.
Het lijkt mij toch niet zo gek om eens met iemand te praten. Bijv de huisarts. Wanneer er tenminste niemand is in je eigen omgeving met wie je dermate vertrouwd bent dat je hierover kan praten. Idealiter praten vrouwen hier met elkaar over. En dan vooral over wat niet zo lekker gaat. Tegelijkertijd is er schaamte om over seksualiteit te praten - zo blijft het bedekt. Dat is niet erg. En vervolgens is het zo dat uiteindelijk iedereen zelf moet ontdekken wat hij of zij beleeft aan seksualiteit. Dat dat niet voorgeschreven is. Om dat te ontdekken is het belangrijk dat je met aandacht, en op een niet oordelende manier, open kunt staan voor je eigen gevoel in je lichaam en voor wat je daarbij voelt en denkt. Daarom hoop ik dat jullie, ondanks teleurstellingen, dat nog wel doen: stil staan bij hoe het is om bij elkaar te zijn, om elkaar aan te raken, te voelen, etc. Je zult zien: ook al was je onervaren - dan groeit je ervaring vanzelf. Namelijk de ervaring met je eigen gevoelens en met intimiteit met jouw man. En dat is de ervaring die je nodig hebt.
Even de frustraties op volgorde. Met een voortijdige zaadlozing is om te gaan door te oefenen met het laten komen en gaan met opwinding. Daar zijn oefeningen voor. Die komen daarop neer. Je man zou hiervoor best naar de huisarts kunnen gaan.
Dan jouw probleem met onvoldoende libido. Ik zou je willen adviseren om bovenstaande in praktijk te gaan brengen. Dan ga je eigenlijk een paar stappen terug. In plaats van proberen opwinding te voelen door aanrakingen waarbij je vindt dat dat zou moeten (getuige je formulering van je vraag), zou je eens kunnen kijken wat voor aanrakingen (breder dan seksuele aanrakingen) je prettig vindt, wat die bij jou uitwerken. Je kunt je man hierbij betrekken. Dat is heel intiem. Proberen tot geslachtsgemeenschap te komen is lastig met de problemen die je aangeeft: door de verwachting van een voortijdige zaadlozing ben je gehaast, en wanneer je niet opgewonden bent geraakt is je vagina onvoldoende vochtig om binnengedrongen te worden.
Dan beschrijf je het verschijnsel dat je niet met een vinger of een tampon in je vagina kunt - een vaginistische reactie is het eigenlijk: een samentrekking van de bekkenbodemspieren bij benadering van de vagina. Deze is op te vatten als een vermijding van de angst voor (pijn door) penetratie. (Dit klopt met je angst voor een bezoek aan de huisarts.). Wat er dan moet gebeuren is dat je moet leren je spieren te ontspannen, ook wanneer er iets in je vagina komt. Je oefent hiermee door steeds grotere dingen (tampons in oplopende maat, 1 / 2 / 3 vingers, of pelotes, te bestellen bij www.pelvision.nl.) in je vagina te doen, terwijl je je ontspant. En wanneer de spanning oploopt, dan ontspan je je weer, en kun je vervolgens weer verder. Je zult begrijpen: de angst voor penetratie moet worden overwonnen door juist hiermee aan de gang te gaan. Deze oefeningen zijn ook op internet te vinden op diverse websites over vaginisme.
Om de klachten te hebben die je noemt hoef je niet getraumatiseerd te zijn. De een staat meer open voor lijfelijke gevoelens dan de ander, is eerder gespannen dan de ander, gaat makkelijker met spanning om dan de ander, etc. Het kan wel zijn dat je in het algemeen weinig ervaringen hebt opgedaan met op een prettige manier aangeraakt worden. In dat geval is er meer (ervaring, vertrouwen) voor nodig om dat ahw wakker te maken.
In het algemeen zijn hoge verwachtingen een blokkade, namelijk over wat je zou moeten voelen en over hoe je zou moeten reageren: die verhinderen je open te staan voor je gevoel. En leveren frustraties op. Waarmee vervolgens het genieten van elkaars lichaam weer moeilijk te verenigen is. Probeer geduld te hebben, met jezelf en met elkaar. En te genieten van wat jullie wel samen hebben. Dit wat ik er zo over kan zeggen.
Wanneer mijn reactie onvoldoende is voor jullie om er verder mee te komen, dan zou ik in jullie geval niet schromen om met jullie moeilijkheden naar de huisarts te gaan.
Een huisarts zal je echt niet tegen je zin onderzoeken. Mogelijk kan hij jullie in een gesprek verder helpen. En, wanneer dat nodig is, dan kan hij jullie verwijzen. In de hulpverlening zal vermoedelijk gehandeld worden in de richting die ik hierboven beschreven heb. In gesprek met elkaar is het echter beter af te stemmen op jullie specifieke behoeften.
Met vriendelijke groet,
Els de Bruin
