Vraag
Mijn man en ik zijn nu ongeveer zes jaar getrouwd. Nadat mijn innig geliefde man jong is overleden, mocht ik later opnieuw een lieve man krijgen. Eén van mijn dochters ging trouwen. Zij kochten een huis waar zeer veel aan te doen was. Aangezien mijn man twee rechterhanden heeft, heeft hij zo’n beetje alles in huis gestript en verbouwd, tot volle tevredenheid van de kinderen. Daar genieten we met z’n allen nog van. Mijn dochter is anders dan de andere kinderen. Dat mag. Een ieder heeft zijn/haar eigen identiteit en eigen(n)aardigheden. Maar als wij nu zondags na de kerkdienst gaan koffie drinken, wij zitten in dezelfde kerkelijke gemeente, zijn wij sneller bij hun huis met de auto dan zij lopend, al is het dichtbij de kerk. Wij wonen in een plaats verder. Zij praten nog even na na de dienst. Dan komen er kerkgangers langs lopen en zeggen: “Hoelang moeten jullie hier nog staan”? Mijn man zegt dan laconiek: “Tot ze thuis komen”. Tegen mij zegt hij: “Het is toch eigenlijk raar, toen ik aan het werk was in hun huis mocht ik altijd met de sleutel naar binnen. Nu moeten we wachten als een hondje voor de deur.” Ik ben het met hem eens, maar zeg niets tegen haar. Ze is zo heel anders dan de anderen waar ik gewoon, en mijn man ook, met hun sleutel naar binnen kan stappen. Ieder (schoon)kind bij ons trouwens ook. Ik vind dat net als mijn man logisch. Er zijn veel dingen die we niet begrijpen en mij soms wel eens verdrietig maken. Dan denk ik: zou je dat ook gedaan hebben, gezegd hebben, of zeggen of doen als je eigen vader nog geleefd had? Mijn vraag is: hoe ga ik met al die dingen om? Ik moet zeggen dat ik altijd overal erg in heb en erg gevoelig ben voor alles, vooral na het overlijden van mijn man. Ik denk wel eens: ik ben niet harder geworden door alles, maar het tegenovergestelde. Ik denk mij soms suf waarom dingen zo gebeuren als ze gebeuren. Ik zou zo heel graag met haar een open eerlijke fijne band hebben zoals met de anderen. Daar snak ik vaak naar. Over praten gaat niet, dan bouwt ze afstand in. Waarom? Ik weet het echt niet. Ze zegt: ik hou veel van u mammie. Dan denk ik: “mammie”? Dat woord? Laat het zien. Kom eens spontaan langs. Je hebt tijd zat. Onze plaats lijkt verder weg te liggen dan andersom. Het is nog geen 8 km. Heel graag advies. Bij voorbaat bedankt.
Antwoord
Beste moeder,
U beschrijft dat u geen prettig gevoel hebt over hoe de relatie tussen u en één van uw dochters ligt. U noemt één concreet voorbeeld en verder benoemt u een aantal algemene situaties. U vraag lezend kwam bij mij de vraag naar boven of deze houding van uw dochter is veranderd sinds het overlijden van uw eerste man, sinds haar trouwen of dat ze eigenlijk altijd zo is geweest. Misschien zit hier een aanwijzing waar een oplossing ligt.
U vraag lezend kwam bij mij ook de vraag naar boven of u bij haar hebt neergelegd dat er dingen zijn in haar gedrag of woorden die u niet begrijpt of die u verdrietig maken. U zegt zelf: “Over praten gaat niet, dan bouwt ze afstand in.” Betekent dit dat u er met haar over hebt gepraat, wat u aan haar gedrag of woorden niet begrijpt of verdrietig maakt? Mogelijk is dit een sleutel om tot verbetering te komen.
U afsluitende zinnen doet bij mij de gedachte opkomen dat mogelijk uw verwachtingen van een goede relatie botsen met haar verwachtingen van een goede relatie. Zij geeft aan van u te houden met het woord "mammie". U zou graag die liefde en dat woord uitgewerkt zien. Kan het zo zijn dat uw verwachtingen botsen met haar verwachtingen? Kan het zo zijn dat zij de relatie eigenlijk wel goed vindt en u vindt van niet? Dan ligt daar mogelijk een botsing van verwachtingen.
Ik denk dat jullie samen, om tot een oplossing te komen, van elkaar moeten weten hoe jullie over dingen denken. Ik denk ook dat het initiatief om tot zo’n gesprek te komen van u zal moeten uitgaan. U zult haar moeten uitnodigen of uzelf bij haar moeten uitnodigen: een gesprek als moeder en dochter zonder een derde erbij.
Kortom, u zult moeten proberen -hoe moeilijk dat ook kan zijn- om met uw dochter in gesprek te raken en te weten te komen, waarom zij woorden en gedrag heeft dat u niet begrijpt of verdrietig maken: als moeder en dochter kan er van beide kanten een blokkade wegvallen om tot eerlijke motieven te komen. Leg bij haar neer wat u beleeft, vindt en denkt, zonder haar te beschuldigen. Zij kan dan zien hoe u alles beleeft en misschien dingen anders gaan zien.
Ik hoop dat deze adviezen tot een oplossing mogen leiden.
Hartelijke groet,
M. W. Muilwijk
Dit artikel is beantwoord door
Ds. M.W. Muilwijk
- Geboortedatum:23-12-1980
- Kerkelijke gezindte:Hersteld Hervormd
- Woon/standplaats:Aalst
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Drinkt u elke week uit de kerk koffie bij uw dochter? Bespreek met haar hoe vaak zij dit eigenlijk zou willen. Heel vaak sluipen gewoonheden erin en zijn niet altijd beide partijen daar zo gelukkig mee. Mij zou dat eerlijk gezegd ook erg benauwend zijn..en ik zou ook graag de vrijheid willen hebben ook eens kennissen of vrienden uit te nodigen.
Misschien zou zij ook weleens met een ander willen afspreken of een keer met niemand. U schrijft dat zij het fijn vindt om na de kerkdienst met anderen na te praten. Waarom blijven u en uw man niet langer en lopen samen met uw dochter en schoonzoon naar hun woning?
Toch denk ik, als uw dochter inderdaad niet zo op inbreuk op haar privacy gesteld is, zij er niet goed aan heeft gedaan uw man zoveel werk te laten doen in haar woning en de sleutel te geven.
Moet er niet aan denken dat mn familie een sleutel heeft, en ik hoef ook echt geen sleutel van iemand anders. Ik ben blij dat ik niet in een schoonfamilie ben terecht gekomen waar dit gewoon is.
Is het wel je dochter die het zo wil of wil misschien je schoonzoon niet dat jullie een sleutel hebben en wil je dochter jou dit niet zeggen?
Als ik zo uw verhaal lees dan mag ik zeggen dat het een zegen is dat u liefhebbende mannen trouwt en dat er tevredenheid is bij u en uw kinderen. In algemeen zin straalt er zelfs rust uit uw verhaal. (in ieder geval het begin). U gaat met uw gezin (ondanks al getrouwd) naar de kerk, u drinkt na afloop altijd koffie, praat na, week in week uit...
Waar bent u dan echt ontevreden over? Hoeveel mensen dromen en bidden van deze situatie, of krijgen dit niet gerealiseerd?
En u bent nu op een punt aangekomen dat u ontevreden bent. U wilt niet als een hondje meer wachten… U verwacht verandering zonder te praten (?) en u bent het eens met commentaar van anderen die wat vinden over uw dochter…
Ik stel het misschien wat cru maar volgens mij gaat dit verhaal alleen maar over aanwakkeren! Aanwakkeren van onuitgesproken ontevredenheid (?) en over gevoelens die echt niet van God zijn en waar een sfeer aan het ontstaan is waarbij u steeds meer over haar gaat praten i.p.v met haar. Sterker, omdat u het vervelend vindt, schets u zelfs ook nog de minderkanten van uw dochter, zodat het wel aan haar moet liggen (wees alert)
Beste mevrouw, nogmaals het is echt een zegen dat u in tevredenheid met elkaar God dient en week in week uit na kan tafelen. En juist nu moet u waakzaam zijn i.p.v.geërgerde gevoelens toe te laten! Want waar gaat dit over en waar gaat het naar toe. Wie probeert uw vrede kapot te krijgen, waar leidt ontevredenheid toe, wat gebeurt er geestelijk als u over anderen praat, welke dochter kan met een stiefvader overweg of andersom, waarom zouden dingen toch gebeuren zonder als u er met die persoon over praat…
Waak over uw vrede, laat deze niet roven maar laat Zijn liefde regeren. Bidt ervoor want er is maar 1 zaad wat u nergens in uw leven moet toe laten. Het zaad van aanstoot nemen.
Laat mensen maar praten met “moet u weer wachten”? (Ja gelukkig kan en mag ik wachten) en handel wijs. Week in week uit op de koffie is ook niet altijd fijn en als u toch moet wachten dan kunt u uw patroon toch ook eens doorbreken. Waarom verwacht u van een ander wat zonder zelf te reageren. U kunt na de kerkdienst toch ook met andere mensen napraten (zodat u dit probleem tackelt) of rent iedereen van uw leeftijd soms ook de kerk uit…
Wees trots op uw dochter dat ze touwtjes in handen heeft in haar eigen huis. Er staan genoeg topics waar dit niet het geval is en waar om advies wordt gevraagd wat je dan moet doen.
Koester uw situatie en verbreek alle ergernis, breek met uw eigen eigenheden door als eerste met ander te praten. Dat schep ruimte en duidelijkheid. En mocht een sleutel in de weg staan, dan rijdt u toch lekker naar uw eigen huis? Zo beheerst u wel de situatie.
Maar als u wilt koffiedrinken bij een ander zult u de grenzen (autoriteit)van een huis moeten respecteren. Want het tegendeel wilt u toch ook niet?
Wees een voorbeeld, ook in het handhaven van de vrede. Praat om te verduidelijken en niet om te praten (stop met piekeren, wensen of vinden). Want er is altijd iemand die graag een ingang (legale grond) zoekt om huis te houden binnen een vredige situatie. Ondanks dat kinderen van ouders houden kunnen ze ouders ook oubollig of saai vinden en hebben dan ook weinig zin in praterijen. Als ik u was zou ik haar deze week nog bellen om gewoon langs te komen en dat je met haar wil praten (gewoon met de deur in huis vallen) en praat maar niet over een sleutel of vervelende dingen, maar meer dat u zoveel van haar houdt en wat u zo allemaal positief aan haar vindt. Voor de rest vervolgt u gewoon weer uw eigen weg.
Want u blijft altijd een soort voorbeeld ook al weet u het soms niet zo goed .Dat geeft niet want u mag er zeker ook zijn. God heeft u alles gegeven en verwacht gewoon meer. Hij heeft met u ook een bestemming. En die gaat niet over een sleutel of onuitgesproken irritatie. Bidt er zelf maar voor.
Veel wijsheid en waakzaamheid toegewenst
Verder moest ik ook denken aan een tekst uit spreuken, u herkent dat niet in uw andere kinderen maar toch staat het in de Bijbel: spr. 25:17 'Zet uw voet niet te dikwijls in het huis van uw naaste, anders zou hij genoeg van u krijgen en u gaan haten.'
Tlijkt of het een meisje/vrouw is die de wijsheid in pacht heeft?? niet getrouwd is, dus met dit alles niet te maken heeft? en toch zo reageren? ook nog eens met het Woord in de mond???
Sorry maar ik vind dit zegt allemaal meer van deze Adriano als persoon, als vd vraagstelster.
Want Adrano suggereert maar, oordeelt, maar wie zegt dat deze vrouw/moeder veel bij haar kindren komt? waar haal je vandaan dat ze de deur plat loopt daar? ik lees het nergens? en zo meer. ik denk Adriano dat je wat voorzichtiger moet worden in je ik denk i kdenk en ik vind en ik weet? want weet jij werkelijk wat?
En Rinske lees jij dat ook al van dat plat lopen? ik lees het echt nergens??ik lees heel andere dingen?
Voorzichtiger met (ver)oordelen als je A zelf niet getrouwd bent, dus het niet bij jou spelen kan, B, minder felheid meer liefde zou mooi zijn. HGR!
De definitie 'vaak zien' of 'plat lopen' is voor iedereen verschillend. Maar vraagstelster geeft aan doorgaans elke zondag (zo lees ik dat en meerderen met mij aan de reacties te zien) op de koffie te komen bij haar dochter. Tussendoor zien ze elkaar ook nog want moeder zoekt haar weleens op alleen de dochter haar moeder niet (zo vaak). Nu wil moeder haar dochter nog vaker zien en ook nog het liefst een sleutel van hun huis. Van haar dochter hoeft dat blijkbaar niet want anders zou ze die wel gegeven hebben.
Goed, het gaat niet letterlijk over 'plat lopen' in de vraag maar toch wel over zeer gerelateerde onderwerpen daaraan volgens mij.
Moeder vind 'tijd vrijmaken' voor haar dierbaren blijkbaar erg belangrijk. Maar misschien toont dochter haar liefde wel op heel andere manieren en communiceren ze zo langs elkaar heen. (??) Ik ben geen psycholoog hoor maar volgens mij is de vraagstelster op zoek naar de liefde van haar dochter, of zij nog wel van haar houd? Ik vind het jammer dat de moeder dan met slechte eigenschappen van haar dochter aankomt want dat heeft er niks mee te maken. In die zin ben ik het van harte met Adriano eens. Misschien dat het boek: 'de vijf talen van de liefde' van Gary Chapman een idee is voor de vraagstelster? Dat is wel vooral gericht op het huwelijk maar dat kun je ook gebruiken in andere relaties om je heen. Er bestaat ook een boek: 'liefde voor volwassen kinderen' Van Gary Chapman en Ross Campbell, heb hem nooit gelezen dus ken het boek verder niet.
Verder vind ik een sleutel geven om te klussen toch wat anders als voor 'gewoon' gebruik. Het kan gewoon heel praktisch zijn als je familie je sleutel heeft voor klussen of tijdens de vakantie de post en plantjes bijv. Het is mooi als mensen de sleutel van elkaars huis gebruiken in het dagelijks leven als BEIDEN daar een goed gevoel bij hebben.
Rianne, als laatste: ik heb niet veroordelend gereageerd, en ben wel getrouwd. Al heeft dat er volgens mij weinig mee te maken om hier een mening over te vormen.
want het was niet mijn bedoeling om u te raken of tot ergenis te zijn
Hiernaast ben ik geen meisje/ vrouw maar een man
Misschien klaart dit de lucht wat
Wat ik opmaakte uit uw reactie, is dat u verontwaardigd was dat ik niet kon weten hoe het contact verloopt. Dat klopt! dat weet ik ook niet.
Maar er wordt wel duidelijk door bewuste mevrouw gesteld dat ze zondags na de kerkdienst gaat koffiedrinken. Dat is dus week na week. Mocht dit ook niet kloppen dan heb ik het gewoon fout!
Maar mijn reactie gaat niet zozeer over gewenste gezelligheid, het koffiedrinken of de frequentie van het contact...
Maar dat desbetreffende mevrouw waakzaam moet zijn voor haar 'praatgraag of verontwaardigd graag' gedrag. Want dat is niet bevorderlijk voor haar persoonlijke situatie, die ze juist zo GRAAG positief wenst !!! Hiermee bereikt ze juist het tegenovergestelde.
Ik maak er verder op uit dat mevrouw juist graag een innerlijke band wil, waarbij ik haar uitlegt dat ze beter de stoute schoenen aan kan trekken om met haar het hier over te gaan hebben. Zodat ze het voorbeeld geeft, ondanks dat ze het misschien moeilijk vindt.
Hopelijk heb ik zo wat kunnen verduidelijken, mocht u verder willen doorpraten dan kunt u mij via profielen ook gewoon mailen. Hartelijke groet, Adriano.
Rinske, ik ben helemaal niet gewend van jou dat je zo reageert als je reageert. voor jou geld het zelfde ook jij leest helaas andere dingen als dat er staat. dat wilde ik alleen nog even kwijt.
H Grtjes.
