Geloofsleven van moeder afgeknapt

Een aantal jaren geleden heeft mijn moeder een psychische inzinking gehad. Daardoor is haar geloofsleven als het ware afgeknapt. Ze heeft dingen gezegd waar ze erg spijt van heeft en als er een bemoedigende preek is, dan zoekt zij juist het negatieve ervan op over geloofszekerheid e.d. Ze heeft het gevoel dat ze zelf verhard is en dat ze God verhard heeft. We hadden laatst een preek over Ef.2:11-22. Dat was een bemoedigende preek. Maar mijn moeder heeft het gevoel dat ze een atheïst is. Kunt u trouwens uitleggen wat nu precies atheïst zijn is?

Ik vind je vraag niet echt eenvoudig. Ik kan me voorstellen dat je het telkens aangrijpt als iemand die je lief is psychisch zo moet lijden. Een van de dingen die we altijd weer bij psychische patiënten tegenkomen is dat de dingen van het geloof daar zwaar onder lijden. Het lijkt wel alsof geloven het eerste is wat niet meer gaat als iemand psychisch is of wordt.

Je omschrijft het als het afknappen van het geloofsleven. Ik vind dat wel mooi omschreven. Tegelijk merk ik daarbij wel op dat ook als het van onze kant afknapt dat het van Gods kant nooit afknapt. Als wij niet meer kunnen geloven door wat voor omstandigheid dan ook, dan wil dat niet zeggen dat God er ook de brui aan geeft, om het maar eens wat plat te zeggen. Hij blijft getrouw aan Zijn verbond en beloften.  En het feit dat je moeder dat niet (meer) ziet, ook al zijn preken zo bemoedigend en vertroostend, ook al spreek je nog zulke positieve en opbeurende woorden. Het lijkt niet door te dringen. Er lijkt soms in het leven van zulke mensen geen antenne meer te zijn voor het positieve maar alleen voor het negatieve.

Het volgende punt waarop ik wil ingaan is de verharding. We lezen daar in de Bijbel ook van. Farao werd verhard en Saul. Verharding is eigenlijk een doelbewuste daad van mensen om afscheid te nemen van God, om te besluiten zich te voegen bij Gods tegenstanders. Verharding is een proces dat mensen zover brengt dat ze niets meer met God te maken willen hebben, dat ze in het kamp van de duivel doelbewust meestrijden tegen God. Dus niet meer bij God willen horen en niet meer naar Hem willen luisteren.

Vervolgens spreek je over het gevoel dat je moeder heeft dat zij een atheïst is. Dat ligt een beetje in het verlengde van het voorafgaande. Letterlijk is een atheïst iemand die het bestaan van God ontkent. Daar zit altijd een geweldige dubbelheid in want waarom zou je Gods bestaan doelbewust en actief ontkennen als je meent dat Hij toch niet bestaat. Je ontkent toch niet het bestaan van iets wat er niet is. Veelal hebben atheïsten dan ook ten diepste zo’n geweldige angst voor God dat ze Zijn bestaan gaan ontkennen. Eigenlijk heel diep van binnen zijn ze toch niet zo zeker van het feit dat God niet bestaat.

Wat ik denk, ik ken je moeder natuurlijk verder niet, is dat de hang naar het negatieve, de angst voor verharding en voor het feit dat ze bang is een atheïst te zijn, voortkomt uit het ziektebeeld. Iemand die psychisch ziek is kan niet anders en heeft geen helder beeld, ook niet al wordt dat heel bemoedigend en helder uitgelegd in en preek.

Twee dingen zou ik willen zeggen. Blijf altijd, al dan niet samen met anderen, voor je moeder bidden. God kent haar en weet ook van haar ziekte. Hij laat niet los, zeker niet in nood en ellende. Daar zijn de Bijbelse gegevens  duidelijk over. Het volgende is: God laat zich in Zijn oordeel niet leiden door onze gevoelens. Hij kijkt anders naar zieke en lijdende mensen. Zijn Heilige Geest is machtig de macht van de psychische ziekte te doorbreken en de band met Hem weer te herstellen.

Hopelijk heb je hier wat aan om verder met liefde naast je moeder te blijven staan.

Vriendelijke groet,
Ds. J. J. van Holten,  Bergambacht

Dit artikel is beantwoord door

Ds. J.J. van Holten

• Geboortedatum:
  22-12-1956
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  IJsselstein
• Status:
  Inactief

126 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven