Op voorhoofd tekens lezen

Vier jaar geleden kreeg ik door omstandigheden een lichtbol in mij en sindsdien kan ik bij mensen op het voorhoofd tekens lezen. Ik ben vanaf mijn negende jaar uit huis en heb een heel zwaar leven gehad. Kan iemand mij zeggen waarom ík juist degene ben die dit kan, of heb gekregen? De tekens die ik op voorhoofden zie zijn kruisjes of hartjes. In de handen heb ik een uil kunnen waarnemen.

Beste vriend of vriendin,

Het is goed dat je je vraag hebt gesteld, want je zit, als ik je goed begrepen heb, met verschillende vragen. Je hebt, af en toe of steeds, een lichtbol bij je en kan bij mensen tekens op het voorhoofd lezen. Waar komt dat vandaan? vraag je. En: waarom ben jij juist degene bij wie dat zo is, waarom kreeg je het? Geen gemakkelijke vragen, zeker niet omdat ik je niet ken. Maar ik denk dat, àls ik je zou kennen, ik nog niet zo gemakkelijk op je vragen antwoord zou kunnen geven. Lichtbollen, zoals jij het beschrijft, komen voor. Maar er is niet goed een verklaring voor te geven. Het meest voor de hand liggend is de gedachte dat het energieën zijn die bij sommige mensen voorkomen en die een bepaalde vorm aannemen. Die energieën kunnen bijvoorbeeld heftige emoties zijn, door crisissituaties die iemand meemaakte. Helemaal zéker ben ik daar niet van, maar toch denk ik daar in jouw geval wel aan. Je hebt nogal wat meegemaakt: vanaf je negende jaar uit huis, een heel zwaar leven gehad, de lichtbol die je vier jaar geleden door omstandigheden kreeg, zoals je schrijft. Welke omstandigheden dat zijn, weet ik niet, maar tussen de regels door lees ik van genoeg aanleiding voor heel heftige emoties bij je.

Nu is je vraag waarom juist jij dit moet meemaken. Een heel begrijpelijk vraag, maar ook daar kan ik niet zomaar een antwoord op geven. Er zijn zovéél waaromvragen: waarom moet iemand als een gehandicapte door het leven, waarom maakt iemand verschrikkelijke oorlogssituaties mee, waarom moet iemand (jij!) met het negende jaar het huis uit, waarom had iemand (jij!) een heel zwaar leven? Dat zijn vragen waarop we geen antwoord krijgen. Alleen, beste vriend of vriendin, weet je wat ik zou willen zeggen: de wereld is door de zonde van ons mensen niet volmaakt meer. We leven niet meer in het paradijs, maar daarbuiten. Weet je wat het enige houvast is in die door de zonde gebroken wereld? Dat Jezus in die wereld kwam. Hij kwam bij mensen die, en nu gebruik ik jouw woorden, een heel zwaar leven hadden. Méér nog: Hij ging de weg naar het kruis, voor zondaren. Je leven wordt zo heel anders als je, door Gods genade, op die Heiland mag zien, en je weet: Hij ziet ook mij, met al mijn moeite en gebrek, ik vertrouw me aan Hem toe en probeer dat elke dag weer opnieuw. Zo heb ik mensen ontmoet, in heel schrijnende situaties, die zich gedragen wisten door Gods genade en door de Heere Jezus Christus.

Terug naar de lichtbol in je en de tekens die je bij mensen op voorhoofden ziet. Ik zou je het heel dringende advies willen geven om dat niet te gaan onderzoeken. Ik zou zelfs willen zeggen: probeer het te negeren. Hoe minder je eraan denkt, hoe beter het is. Zoals een gehandicapte niet elke dag aan zijn handicap moet denken, zo is het voor jou ook. Niet dat ik die lichtbol vergelijk met een  handicap, maar het is wel een last voor je. Probeer er zo min mogelijk aan te denken, zodat het als het ware ‘gewoon’ voor je wordt. Ook als je tekens op het voorhoofd van mensen ziet. Als je gaat denken: wat voor emoties zou hij of zij hebben, dan gaat zo’n vraag je veel te veel beheersen en kan het zelfs een obsessie worden. Hoe meer je het negeert hoe meer je het wellicht zult overgroeien en het misschien zelfs helemaal verdwijnt. Daar mag je ook om bidden. En niet alleen dààrom, maar ook dat God je rust geeft, ondanks alle emoties die je hebt meegemaakt. Misschien, maar ik ken je omstandigheden niet, kun je God danken dat veel van je vroegere leven nu achter de rug is en er kleine en grote zegeningen voor in de plaats kwamen. Ik hoop tenminste van harte voor je dat dat zo is.

Weet je wat ik ook zou willen zeggen? Dat het heel belangrijk is dat je evenwichtig in het leven kunt staan. Dat is moeilijk voor je als je denkt aan wat je in je leven hebt meegemaakt. Toch: probeer het, met Gods hulp. Hoe? Door een sterk geloof in God dat je er mag zijn zoals je bent. En door de overgave aan de Heere Jezus Christus. Ik denk aan de veelzeggende woorden van Paulus in de Filippensenbrief (4:11-13; Herziene Statenvertaling): "Ik heb geleerd tevreden te zijn in de omstandigheden waarin ik verkeer. En ik weet wat het is vernederd te worden, ik weet ook wat het is overvloed te hebben; in elk opzicht en in alles ben ik ingewijd, zowel in verzadigd te zijn als in honger te lijden, zowel in overvloed te hebben als in gebrek te lijden. Alle dingen zijn mij mogelijk door Christus, Die mij kracht geeft." Met dat "alle dingen zijn mij mogelijk" bedoel ik natuurlijk niet tekens en dergelijke op het voorhoofd van mensen zien, maar: in het geloof leven zoals de Heere van ons vraagt, niet terugziende op wat er was of is, maar ziende op Hem.

Van harte hoop ik dat je dat kunt, beste vriend(in). Ik hoop dat ik je wat geholpen heb. God zegene je. 
 
Ds. H. Veldhuizen

Dit artikel is beantwoord door

Ds. H. Veldhuizen

• Geboortedatum:
  02-01-1938
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Wapenveld
• Status:
  Inactief

244 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven