sociale angststoornis

Ik heb wat vraagjes over een sociale angststoornis. Kun je daar vanaf komen? En hoe ontstaat dit? Door een trauma? Kun je ook in behandeling gaan voor die stoornis en niet voor het trauma? Want stel dat je het trauma moet vergeten en dat ook probeert, maar dat je nog last hebt van die gevolgen van een sociale angststoornis. Kan het ook overgaan zonder professionele hulp of moet dit echt altijd behandeld worden? En stel dat je geen hulp wilt, wat moet je dan doen om het wat minder te laten worden, als dat kan tenminste... Alvast bedankt!

Beste...,

Jouw vraag roept bij mij allerlei vragen op. Je poneert het nogal stellig in je eerste zin dat je een sociale angststoornis hebt. Hoezo? Wie heeft dat vastgesteld? Heb je een deskundige geraadpleegd? Gezien het vervolg van je vraag ben ik bang van niet, maar zeker weten doe ik het natuurlijk niet. Steeds vaker ben ik bang dat met het begrip stoornis gesmeten wordt, terwijl het gaat om een nog wat onontwikkeld terrein in het leven waar zeker nog allerlei perspectief te bieden is. Het begrip stoornis klinkt zo definitief. Je hebt er en je kunt er niets aan doen. Pech voor jou. Daar komt bij dat ik merk dat als mensen onderkennen dat er nog verdere ontwikkeling nodig is in hun persoonlijkheid, zij zelf de diagnose van de in hun ogen ‘afwijking’ bij elkaar gaan sprokkelen op internet. Soms houd ik mijn hart vast!

Het zal duidelijk zijn dat ikzelf niet meteen het begrip stoornis gebruik maar eerst altijd op onderzoek uitga wat iemand mist in zijn ontwikkeling, wat heeft nog niet zo de kans gekregen om zich volwaardig te ontwikkkelen en hoe komt dat dan? Is daar een reden voor aan te wijzen? Of heeft het heel duidelijk te maken met een persoonlijkheids kenmerk? De één reageert nu eenmaal wat afwachtend terwijl een ander altijd haantje de voorste lijkt te willen zijn.

Als jij last hebt van sociale angst, is daar in de meeste gevallen beslist wat aan te doen. Maar het gaat ook in de meeste gevallen niet vanzelf over. Niet dat daar altijd professionele hulpverlening in de vorm van therapie voor nodig is, soms kan een goede mentor je ook reusachtig verder helpen.

Je merkt vast wel aan mijn beantwoording dat ik eigenlijk te weinig van je weet om een adequaat antwoord te geven. Als je nog niet met iemand die je een zekere deskundigheid toedicht op dit terrein hebt gesproken, is mijn advies: doe dat alsjeblieft eerst. Laat iemand anders taxeren wat de ernst is van je situatie en wat de perspectieven zijn. Dat kan ik zo vanachter mijn computer echt niet beoordelen. Nogmaals, dat hoeft niet meteen een therapeut te zijn, maar dat kan ook een goede vriend of vriendin zijn, een vertrouwd familielid, iemand uit de kerkelijke gemeente, of iemand die je begeleidt als je werkt of nog op school zit/studeert.

Jouw laatste zin is er natuurlijk ook één die intrigeert: als je geen hulp wilt, wat moet je dan doen om het minder te laten worden? Waarom dit uitgangspunt? Waarom bij voorbaat geen hulp willen? Als je een chronische en ferme hoofdpijn hebt die met paracetamol echt niet te bestrijden is, zeg je dan hetzelfde? Of als je van je fiets valt en daar een gebroken been aan overhoudt, stel je dan ook aan Refoweb de vraag wat je moet doen om het minder te laten worden als je geen hulpt wilt?

Soms moet een mens durven accepteren dat hij klein en afhankelijk is en derhalve op hulp aangewezen. Dat is nou typisch het kenmerk van kinderen van God. Zij moeten erkennen dat zij het echt niet alleen redden in het leven en daarom afhankelijk zijn van hun Redder en Zaligmaker, de Heere Jezus. Ik hoop echt van harte dat jij die afhankelijkheid durft toe te laten in je leven! Dat zou weleens een heel belangrijke relatie kunnen hebben met jou sociale angst.

Wijsheid en overgave gewenst!
Drs. Els J. van Dijk

Dit artikel is beantwoord door

drs. E.J. (Els) van Dijk

• Geboortedatum:
  28-01-1956
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Veenendaal
• Status:
  Actief

208 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven