Bindingsangst

Ik ben een vrouw van 35 jaar. In de achterliggende jaren is het contact tussen een goede vriend en mij steeds intensiever geworden en groeiden we steeds meer naar elkaar toe. We bespraken veel persoonlijke dingen. Op een gegeven moment bespeurde ik bij mezelf dat ik meer voor hem voelde. Ik heb daar tegen gevochten, uit angst hem kwijt te raken. Dit alles leg je voor de Heere neer (eigenlijk al die jaren al) en Hij wist ook alles van mij: mijn verlangen naar een man en kinderen. Maar bovenal verlangde ik naar een man met wie ik de Heere kan dienen. We baden samen om de noden in de gemeente, we aten bij elkaar, gingen naar de Bijbelkring en spraken over de diepste dingen van het geloof. Zoals ik al zei: je vecht tegen verliefdheid, maar op een gegeven moment ging ik echt voor de bijl. Dat kwam echter door zijn gedrag: hij werd steeds meer open, vroeg mijn advies, we gingen samen uit eten en tijdens een skivakantie gedroegen we ons als verliefde pubers. Mensen uit de groep vroegen zelfs of wij wat hadden. Op een gegeven moment heb ik dat opengegooid. Hij klapte helemaal dicht. Er volgde een time-out in ons contact, wat voor ons beiden zeer pijnlijk was. We spraken weer af en spraken ons ook uit: hij was bang om zich te binden en gaf aan dat hij mij heel graag mag, als persoon en ons contact en hij wist dat hij me kon vertrouwen. Dat doet goed, maar voor hem was er niet voldoende basis om een relatie aan te gaan. Hij vindt het moeilijk om zich te binden. Daar zat ik dan: ontgoocheld, met enorm veel verdriet. Ook hij heeft er veel verdriet van, omdat hij mij pijn doet. Al redenerend is het een onbeantwoorde liefde (allemensen zeg, wat doet dit pijn!). Hij geeft aan bindingsangst te hebben. Wat moet ik nu doen? Ik weet dat ik hem moet loslaten. Dat vind ik erg moeilijk. Hij moet hier zelf uit zien te komen en hier iets mee doen. Ik kan hem daar niet bij helpen, omdat ik er natuurlijk belang bij heb als ik hem help. Er is veel over bindingsangst geschreven, maar niet over hoe je daar mee om moet gaan als betrokkene. Wetend dat de Heere het altijd goed doet, maar dat ik niets van deze weg begrijp... U voelt: heel mijn leven staat op zijn kop.

Beste vraagsteller,

Een eerlijke en lange brief: bedankt daarvoor. Twee dingen vallen me op: zijn houding, maar ook die van u. In het begin schrijft u, dat u vecht (gevochten hebt) tegen verliefdheid. Waarom? Heeft uzelf eveneens last van bindingsangst?

Het lijkt me zo een nogal verwrongen verhouding worden waar alle spontaniteit uit verdwenen is. Ga op zoek naar datgene wat ú verwacht van een man en vraag hem wat hij verwacht van een vriendschap, van verliefdheid, van een aardig meisje/jonge vrouw. Liefde is als een teer plantje, dat gemakkelijk verstikt als het niet de ruimte krijgt om te groeien. Misschien is vriendschap voor dit moment genoeg om een prettige relatie te hebben. Of kan dat door de gebeurtenissen zelfs niet meer? Is loslaten echt noodzakelijk geworden? Soms is loslaten gewoon ruimte geven… met andere woorden: maak een en ander niet te dramatisch of zo op de spits gedreven dat u niet meer terug kunt! En denk niet teveel voor hem, maar analyseer uw eigen gevoelens!

Dan nog dit: zijn gedrag zal ongetwijfeld invloed op u hebben, maar u maakt zelf de keuze in de manier waarop u daar op reageert! U gaat niet zonder enige eigen verantwoordelijkheid ‘voor de bijl’… als een willoos slachtoffer!

Schrijf me nog maar eens!

Gode bevolen,
Marijke Rots

Dit artikel is beantwoord door

C. M. Chr. Rots - de Weger

• Geboortedatum:
  18-02-1947
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Aalten
• Status:
  Actief

1499 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven