Veel nare dingen meegemaakt

Ik heb in mijn puberteit veel nare dingen meegemaakt waar niemand echt weet van heeft. Mijn moeder en zus waren allebei psychisch ziek: borderline, heftige depressies en overspannenheid. Hoewel ik mezelf in die periode als enige sterk voelde en iedereen tot een hand en voet was, haalde ik mijn aandacht bij onchristelijke jongens. Zij zijn veel verder gegaan dan ik wilde en ik heb er veel psychische schade door opgelopen. Ik huil bizar veel, sla mezelf vaak gefrustreerd tegen m'n hoofd, ik gooi mezelf van de trap en geef veel over na het eten. De stap naar de hulpverlening maak ik niet; ze hebben te veel schade berokkend aan ons gezin. Hoewel alles gestabiliseerd is rondom mijn zus -ze is uit huis geplaatst- en moeder, woedt er nog veel verdriet in me waar ik elke dag last van heb. Ik maak me zorgen om mijn lichaam. Ik heb regelmatig onstekingen in mijn slokdarm en maag wegens het vele spugen. En mijn mooie gebit gaat stuk. Zijn er bepaalde medicijnen die herstellend werken? Bedankt alvast, een jong volwassen vrouw.

Je schrijft dat je nog jong bent. Tegelijk heb je al heel veel meegemaakt aan ernstige gebeurtenissen. Dat is allemaal gebeurd in een periode waarin je meer of minder afhankelijk was van anderen. Je hebt aandacht gezocht die je als opgroeiend kind onvoldoende kreeg. Uit de manier waarop je daarover schrijft, krijg ik de indruk dat jongens jouw lichamelijke en daarmee ook geestelijke integriteit hebben geschonden én dat je jezelf dat kwalijk neemt. Kennelijk ben je nu in een fase gekomen waarin je een beetje afstand kan nemen omdat de grootste druk er af is. Je zegt immers dat er rondom je zus en moeder meer stabiliteit is gekomen.

Logisch dat de dingen dan terug komen en gaan 'spoken'. Je lichaam reageert er ook op. En daarbij beschrijf je zelfbeschadigend gedrag: jezelf van de trap af laten vallen en tegen je hoofd slaan. Je bent bang voor hulp vanwege negatieve ervaringen, maar wil wel een herstellend medicijn.

Tot zover in iets andere bewoordingen het zeer geladen verhaal dat je vertelt. Die lading komt op mij over als een verwarrend mengsel van verdriet, pijn, woede, schuld, schaamte, angst en ondanks alles toch ook hoop en kracht. Want je wil doorgaan en je zoekt een medicijn. Die laatste dingen zijn om dankbaar voor en zuinig op te zijn.

Meerdere malen ontmoette ik mensen zoals jij. Niet dat ze allemaal precies hetzelfde meemaakten, maar in de kern komt er veel overeen. Een jeugd met langdurige en beschadigende ervaringen en geen of weinig gelegenheid om kind te zijn. Dat maakt een mens kwetsbaar en eenzaam. Immers, leed vereenzaamt. Vanwege je kwetsbaarheid neem je afstand van anderen, die (onbedoeld) je gemakkelijk pijn kunnen doen. Of waarvan je vindt dat je minderwaardig bent t.o.v. hen. Zo dreigt het isolement, waarin het contact met het verleden, het heden en de toekomst, maar ook met jezelf, met God en anderen, scheef kan groeien.

Hoewel ik een beetje snap dat je geen professionele hulp (meer) wil, roep ik je met klem en ernst op dat toch te doen en je niet te snel uit het veld te laten slaan als dat niet meteen naar wens verloopt. Gezien de aard van je klachten lijkt me de huisarts de meest aangewezen persoon. Die weet de weg om je naar een passend adres te verwijzen in jouw omgeving en medische zorg te verlenen. Kijk ook eens rond in de kerkelijke gemeente (bij die van jezelf of bij een andere, als dat beter uit komt) naar iemand bij wie je je verhaal kan doen en die je vanuit het Woord van God en met gebed kan steunen. Vraag God om moed om die stappen te zetten en kracht om door te gaan, ook als het moeilijk wordt. Je bent jong. Morgen is de eerste dag van je toekomst. Gebruik die meteen.

Jan van der Wal

Dit artikel is beantwoord door

dr. J. van der Wal

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven