Vraag
Wij zijn ruim een jaar getrouwd en zwanger van ons eerste kindje. Sinds een half jaar hebben we regelmatig meningsverschillen. Mijn man zegt dan dagen niets tegen me. Ik wil graag over onze verschillen praten, maar als ik dat doe, uit hij minderwaardige gevoelens over zichzelf. Hij zegt dan bijvoorbeeld dat hij niets kan, enzovoorts. Dat is niet waar, ik hou juist veel van hem. Ik kan hier hele dagen mee lopen en slaap er slecht van. Ook vind ik het jammer dat hij mij al een tijdje niet meer zomaar een kus geeft, een arm om me heen slaat, of iets liefs zegt. Dat waardeer ik juist erg en vroeger deed hij het wel. Ook ben ik erg emotioneel door mijn hormonen. Ik vind het moeilijk om hier mee om te gaan en ben bang dat ik er aan onderdoor ga. Een gesprek loopt vaak op niets uit. Hoe kan ik hier het beste mee omgaan?
Antwoord
Jullie zijn nog maar kort getrouwd. Dat betekent, dat je hopelijk nog een lange weg met elkaar mag gaan, als God het geeft. Die weg is ook een weg van elkaar verder en steeds dieper leren kennen.Het is belangrijk dat je daarover eerlijk en open met elkaar leert spreken.
Je man heeft blijkbaar minderwaardigheidsgevoelens, een negatief zelfbeeld. Ook al doe je als vrouw je best hem zich beter te laten voelen, door juist positief te spreken over zijn goede eigenschappen, helpt dat kennelijk onvoldoende. Zelfs lijkt het zo te zijn, dat hij je als je dat doet nog meer van zich afhoudt. Dus is mijn conclusie, dat hij diep van binnen met dingen tobt, die hij moeilijk kan uiten. Dan adviseer ik altijd hulp te zoeken, deskundige hulp van een betrouwbare psychotherapeut. Maar hij zal dat misschien helemaal niet willen. Dan is het toch belangrijk dat hij gaat praten over wat hem innerlijk bezighoudt (al is hij zich misschien niet eens bewust van wat dat precies is). Misschien is er in jullie omgeving iemand die hij goed kent en vertrouwt, iemand die ook voldoende geestelijke en levenservaring heeft.
In ieder geval staat het voor mij vast, dat hij moet gaan praten, omdat jullie anders uit elkaar groeien. Maar voor jou als vrouw zal het moeilijk zijn om hem zo ver te krijgen, en daardoor belast je jullie relatie: je voelt je dan in je eentje verantwoordelijk en dat is te zwaar. Ook jijzelf moet daarom hulp zoeken, door je zorg te delen met familie of, nog beter, een goede vriendin. God wil niet, dat je trouwt en dan ieder voor zich leeft. Dat is wat hier dreigt te gaan gebeuren. Maar dat is niet wat Hij bedoelt met het huwelijk. Daarom ben je er samen verantwoordelijk voor, dat je weer persoonlijk en intiem contact opbouwt.
Ik wens je daarbij Gods zegen!
Ds. K. van den Geest
Dit artikel is beantwoord door
Ds. K. van den Geest
- Geboortedatum:12-10-1957
- Kerkelijke gezindte:Nederlandse Gereformeerde Kerken
- Woon/standplaats:Deventer
- Status:Actief
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Hier speelt hoogstwaarschijnlijk het verleden van hem mee.
Dit is dan niet of onvoldoende aan het daglicht getreden tijdens jullie verkeringstijd. Onderdrukt of verzwegen, mogelijk om de opbloeiende relatie niet te belasten en om te voorkomen dat die daardoor stuk zou kunnen lopen.
Nu e.e.a. zich gesetteld heeft is deze verschuiling niet meer nodig of kan niet meer opgebracht worden.
Het is inderdaad noodzakelijk om op korte termijn de aanbevolen psychotherapeutische hulp in te schakelen.
Wanneer je man dit niet wil schakel dan zo mogelijk betrouwbare vrienden, kennissen, geloofsgenoten, familie etc. in om hem van de noodzaak daartoe te overtuigen.
Veel sterkte toegewenst.
Wat een moeilijkheid, maar ga je toch iets meegeven uit eigen ervaring.
Niet mijn man, maar ik was degene in ons huwelijk en eigenlijk ook al een beetje daarvoor die ontzettend moeilijk kon praten. Een behoorlijk minderwaardigheidsgevoel had ik en sloeg compleet dicht als er eigenlijk gepraat moest worden.
Mijn man was een bijzondere lieve en goede therapeut voor mij! Hij gaf mij het advies om dingen van me af te schrijven en het dan aan hem te geven en aan de hand daarvan tot een gesprek te komen. Vond dit ontzettend eng, maar dit heeft mij zeer geholpen om eens echt te praten, want was dit van huis uit ook niet gewend. Later in ons huwelijk is er toch op een keer een psycholoog aan te pas gekomen om toch dieper naar mijn gevoelens te kijken en dit alles te kunnen plaatsen en had wel degelijk te maken met mijn verleden. Nu zegt mijn man wel eens, wie had dat ooit kunnen denken dat jij zoveel zou praten en alles tegen me zegt waar je mee zit, dan ben ik soms net een waterval, dus....je kunt veranderen!
Blijf niet "aanmodderen" maar onderneem actie, als eerst het gebed want dat is zo'n Machtig wapen! Maar we mogen natuurlijk ook de middelen onder biddend opzien gebruiken!
Van harte Gods nabijheid, geniet van je man en van jullie aanstaande kindje!
Wie Hem aanroept in de nood, vind Zijn gunst oneindig groot!
