Vraag
Aan Marijke Rots. Ik heb een groot probleem, iets dat heel mijn leven beheerst. Ik ben een jonge vrouw van 20 jaar, heb een leuke baan, doe een interessante universitaire opleiding, heb veel vrienden, leuke hobby’s, ben stabiel en zelfverzekerd, heb fijne ouders, was altijd best heel veel met het geloof bezig, dus leek alles echt goed voor elkaar te hebben. Ik kreeg altijd wel aandacht van jongens, maar ik was nog nooit echt verliefd op iemand geworden. Totdat ik als een blok viel voor een veel oudere, getrouwde (niet christelijke) man. Ik was ontzettend verliefd op hem en hij op mij. Alles leek vanzelf te gaan. We kregen een relatie. Dit heeft heel lang geduurd en hoe langer we elkaar kenden, hoe meer we van elkaar hielden. Het was geen relatie waarbij het alleen maar om seksualiteit ging, maar ik meende het oprecht. We hielden echt ontzettend veel van elkaar. Ik denk dat ik zeker kan spreken van ware liefde, zeker van zijn kant. Ik zag hem ongeveer één keer per week en we deden leuke dingen, zoals wandelen, ergens wat drinken, shoppen, naar de sauna gaan of de film en we praatten veel met elkaar. Hij had zeer veel respect voor mij en zei dat hij wel graag met mij naar bed wilde, maar het accepteerde dat ik het niet wilde. Uiteindelijk, na pas een jaar omgang met elkaar, heb ik zelf de bewuste keus gemaakt om het wel te doen, gewoon omdat ik zoveel van hem hield en omdat ik voelde dat hij echt de ware voor mij was, waarmee ik één wilde zijn. Nu heb ik eindelijk de moed gehad om deze verhouding te verbreken, want deze relatie had uiteraard toch geen toekomst. Ik kon het niet meer volhouden. Niet tegenover mijn omgeving, tegenover mezelf, tegenover zijn vrouw. Maar ik herken mezelf nu niet meer terug. Ben zo ontzettend depressief. Ik mis hem vreselijk. Dit duurt nu al weken en het gaat niet over. Er gaat geen minuut van de dag voorbij of ik denk aan hem. Ik kan de hele dag wel huilen en loop echt met suïcidale gedachten rond. Ik heb geen doel meer om voor te leven en voel me ontzettend leeg. Ik wil bij hem zijn, met hem praten, in zijn ogen kijken. Ik kan niet meer verder leven. Bovendien kan ik er met niemand over praten, want niemand weet ervan dus ik moet tegenover mijn omgeving ook nog doen alsof er niets aan de hand is. Het gáát niet meer, ik word echt helemaal gek. Ik kan hem niet missen, kan niet zonder hem, ik houd zo ontzettend veel van hem. Nu ben ik bang dat dit nooit meer over gaat, dit gevoel. Dat ik tot mijn dood van hem zal blijven houden en dat ik nooit meer van iemand anders kan gaan houden. Dus dat ik heel mijn leven vrijgezel blijf. Maar dat wil ik niet, zeker niet nu ik weet hoe echte liefde voelt en hoe fijn dat is. Kan het ooit nog goed komen met mij? Kan ik ooit nog iemand anders tegenkomen, iemand met wie ik kan trouwen en een rein leven kan opbouwen? Kan ik ooit dit gevoel nog kwijtraken? Of kan maar één iemand de ware voor je zijn? Bovendien, sinds ik hem ken, zegt God me helemaal niets meer. Ik heb me bewust van Hem afgekeerd omdat ik wist dat Hij het niet goed zou keuren. Ik wist dat het niet goed was een relatie aan te gaan, maar mijn gevoel was sterker dan alles, ik kon er niet tegenin gaan en wilde het waarschijnlijk ook niet. Ik voel me hard en koud en ontzettend onwillig. Ik kan echt niet meer. Help me alstublieft, ik weet het echt niet meer! Sorry voor het lange verhaal, dacht dat het nodig was om de dingen duidelijk te maken. Alvast hartelijk bedankt voor het nadenken over en beantwoorden van mijn vraag.
Antwoord
Beste vraagsteller,
Nou, dat was inderdaad een lang verhaal. En een verdrietig verhaal. Want ja, je hebt het zelf zover laten komen met een getrouwde man dat een weg terug heel moeilijk is. Maar niet onmogelijk. Op het moment dat je inzag dat het zo niet verder kon gaan heb je je immers al omgekeerd! Moeilijk, maar nodig. Wél dapper! Die weg terug heeft consequenties. Net zo trouwens als alle keuzes die een mens in zijn leven maakt. Doordat je verhouding geheim was, is er nu niet iemand aan wie je dit allemaal zomaar kunt vertellen... ook een gevolg van de door jou gemaakte keuze (gelukkig is er een anoniem Refoweb!).
Ik confronteer je met “keuzes maken”, omdat ik inschat dat je stabiliteit waar je in het begin over schrijft wel de overhand krijgt als je wat verder in de tijd bent en wat meer afstand kunt nemen van deze hele geschiedenis. Suïcide is in ieder geval geen oplossing… ik hoop maar dat dit antwoord niet te lang op zich heeft laten wachten (ik heb geen idee waaneer je je vraag gesteld hebt, ik weet wel dat ik nú pas aan beantwoorden toe ben doordat ik het nú onder ogen krijg!).
Over je laatste alinea wil ik nog iets zeggen: je beseft dat God je ‘verkering’ niet goed zou keuren. Met andere woorden dat je op een zondige weg was. Nee, dan wil een mens niets meer van God weten, of hij/zij ‘verstopt’ zich voor Hem – net als Adam deed. Toch mag je ook van déze weg terugkeren: bekering is ómkering. Want óók voor jouw zonden is Christus gestorven: lees maar na in onder andere Johannes 3:16. Je bent tot inkeer gekomen, fijn. Besef nu ook, dat waar jij God los wilde laten Híj jóu níét loslaat!
Al met al is dit geen gemakkelijke tijd voor je, maar waardoor je wél kunt groeien naar volwassenheid! Lees nog maar eens het begin van je verhaal: je hebt zóvéél dat de moeite waard is. En dat je de liefde van een getrouwde man niet meer hebt is een goede keus die wél met verdriet gepaard gaat, maar die geen reden is om niet meer te willen leven!
Ik hoop, dat dit antwoord voor nu voldoende is. Zo niet, dan schrijf nog maar eens!
Marijke Rots
Dit artikel is beantwoord door
C. M. Chr. Rots - de Weger
- Geboortedatum:18-02-1947
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Aalten
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Marijke leverde op 25-05-2017 haar 1000ste antwoord in de vragenrubriek af.
Lees hier het jubileuminterview.
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Wat moedig om je vraag je noodroep hier neer te zetten!
Er is bij God altijd een weg terug ook als wee niemand hier van God weet ervan, en die kent je die ziet je ook op dit moment dat je het niet meer ziet zitten, en Hij roept jouw! Ren naar Hem Hij wacht op je niet om je te veroodelen maar om je te vergeven en Hij kan je genezen!
Weet niet of je iemand in vetrouwen kan nemen goede vriendin anders mag je me (anoniem) mailen,(evangelie@live.nl) zodat we hierover door kunnen praten er zijn zoveel dingen die ik je aan wil reiken dat is teveel om hier neer te zetten en sommige dingen ben je nog niet aan toe, want het is een lange weg maar niet onmogelijk om te herstellen en te genezen, mijn eerste zorg is dat je gaat zien God is trouw ook al ben ik ontrouw, voor hem ben je nooit te zondig, of te onrein je mag komen zoals je bent.
Buig je knieën en belijd God je hele dubbel leven.
Gods zegen,
Zoek een vertrouwenspersoon in je kerk ( kerkenraad ) of ergens anders.
Alleen kun je dit niet aan. Maar voor de Heere is niets onmogelijk.
En, wie zijn zonden belijdt en laat, die zal vergeving ontvangen. Dit is niet een goedkope aflegger, maar Gods eigen Woord.
Van harte Gods nabijheid toegebeden
Jouw vraag heeft me getroffen op de één of andere manier. Ik lees tussen de regels door een (oprecht) groot verdriet. Ik heb alle overige reacties niet gelezen, maar ik hoop dat ik toch nog iets aan het antwoord van Marijke mag toevoegen.
Ik denk dat het de kern raakt bij wat ze schrijft over de consequenties van de keuzes die je nu eenmaal hebt gemaakt. In je eentje heb je de keuze gemaakt een relatie te beginnen, dus in je eentje zul je nu ook de consequenties ervan moeten ondervinden, hoe pijnlijk en vervelend ook! Hoewel er natuurlijk altijd een (anonieme) weg is naar de hulpverlening, vergeet dat niet. Wat ik nog aan je kwijt zou willen is het volgende:
Je praat over ware liefde van zijn kant. Ik kan me voorstellen dat je het zo voelt en ervaren hebt afgelopen tijd, maar ik hoop oprecht dat je over een tijdje – als alle gemoederen gezakt zijn – zult gaan inzien dat ware liefde iets anders is dan wat jij ervaren hebt. Het fundament waarop jouw/jullie relatie was gebouwd is iets anders dan echte ware liefde. Hoeveel deze man ook (oprecht) van je heeft gehouden en wellicht nog doet, op deze basis is ‘echte liefde’ een onmogelijkheid. Er zou pas sprake zijn van echte liefde wanneer hij helemaal voor je zou (kunnen) kiezen. Pas dan is liefde oprecht en eerlijk. Dat betekent niet dat hij niet van je hield, of dat hij niet oprecht was in zijn doen en laten, maar ware liefde kan niet zijn gebouwd op een buitenechtelijke relatie. De momenten die hij met jou deelde, deelde hij niet met zijn vrouw en dat zal hem hoe dan ook toch telkens opgespeeld hebben. Dat is misschien moeilijk te aanvaarden, want jij hebt het toch eenmaal zelf gevoeld maar oprechte en zuivere liefde kan geen plaats hebben wanneer het een dergelijke (wankele) basis heeft. Ik denk dat het belangrijk is dat je dit, hoe moeilijk het ook is, gaat inzien.
Hoe dan ook, het maakt jouw verdriet op dit moment misschien niet dragelijker, maar wellicht dat het wel helpt bij het ‘loskomen’ van deze man. Wanneer je gaat inzien dat het geen ware liefde is en dat God dit allerminst zo heeft bedoeld, kun je er misschien beter mee omgaan. Ik denk dat God je nu roept, jou tot inkeer brengt en graag (opnieuw) met jou een relatie wil aangaan. En geloof me: die relatie heeft veel meer waarde en fundament dan de relatie met deze man. Een relatie met God geeft je toekomst en hoop en dat zal deze man – hoe goed zijn bedoelingen ook zijn - je nooit kunnen geven.
Ik vind het moedig dat je dit hier hebt geschreven, nog moediger dat je deze relatie hebt verbroken en zie daar ook Gods hand in. Het is Zijn roep om dichter tot jou te komen omdat je – ondanks je fouten – bijzonder voor Hem blijft! Bid ervoor en Hij zal je helpen om weer met jezelf in het reine te komen!
En dan weet ik zeker dat je over een hele poos op deze periode terug kunt kijken als een tijd waarin God jou geroepen heeft. Dat je toen samen met Hem hebt mogen ervaren wat ware liefde betekent.
En wie weet kom je dan ook een man tegen met wie je oprecht je leven kunt delen en waarin God Zijn zegen aan je wil geven!
Sterkte!
Alleen God weet van jouw verdriet
Hij ziet je tranen en je pijn
Hij wil, ook al voel je het nu niet
Toch altijd heel dicht bij je zijn
Alleen God kent al jouw vragen
Al je waaroms, hij weet ervan
Hij wil je helpen om te dragen
Daar waar een mens niet helpen kan.
