Vechtend echtpaar

Ik ben net klaar met psychologische hulp (twee jaar) vanwege mijn verleden. Mijn ouders sloegen mij vaak en hard en ik werd vaak verrast door een klap in m'n gezicht waar ik drie uur later de vingers van mijn vader nog in zag staan. Mijn vader is een leuke man waar je het nooit achter zou denken, maar het was gewoon onmacht. Verder ben ik misbruikt. Mijn ouders vonden dat heel erg, maar ik moest volgens mijn ouders de “boel ook weer niet op gaan blazen”, dus hulp zoeken was belachelijk. Elke dag ben ik nog blij dat ik het huis uit ben en me nu veilig en gelukkig voel! Ik heb een heel lieve rustige man gekregen die me als een prinses behandelt en waar niks teveel voor is! Wij hebben een supergoed huwelijk, bekroond met een lieve baby! We weten ALLES van elkaar en zitten negen van de tien keer op één lijn wat betreft geloof, opvoeding, taken in huis... eigenlijk alles wel. We houden zielsveel van elkaar en daarom doet het ons ook zoveel pijn dat wij een heel groot geheim met ons meedragen: mijn man en ik slaan elkaar soms, wat zeg ik: we vechten soms gewoon! Dit al vanaf het begin van onze relatie (zeven jaar). Wij vinden het echt verschrikkelijk! Het komt denken wij vooral door mij, omdat ik de behoefte heb om mijn woede lichamelijk af te reageren: dus schelden/schreeuwen, slaan en keihard huilen. Meestal begin ik. De ruzies ontstaan vaak als we moe of geïrriteerd zijn en gaan eigenlijk nergens over. We gaan dan over en weer verwijten maken en geen van ons tweeën is zo wijs om even onze mond te houden of weg te lopen. Ik wil persé relatietherapie, maar mijn man persé niet! Na lang ruzien gaf hij eindelijk toe dat hij daar te trots voor is, dus ik heb hem een keuze gegeven: of we bellen de dominee of we gaan in therapie, maar er moet iets gebeuren! We willen allebei onze kind(eren) nooit gaan slaan, maar dan slaan we wel elkaar! Lekker voorbeeld... We praten de ruzies wel helemaal uit en dan is het ook helemaal goed en blijft er niks liggen... Alleen is mij dat één keer niet gelukt en dat is dat toen ik (hoog)zwanger was. Toen was ik zo labiel en kon ik op het laatst bijna niks meer, waardoor ik erg gefrustreerd was en er veel woede in me zat (ik kon niet sporten o.i.d.). Toen heb ik in een ruzie hem bijna van de trap geschopt en heeft hij (mede door schrik) mij keihard teruggeslagen! Ik kon me niet verweren en voelde me vreselijk onwel worden, het kind ging draaien en ik hyperventileren omdat ik heel erg bang was dat hij ons kind schade aan zou brengen en ik me gewoonweg niet kon verweren. Dit heb ik hem nooit vergeven dat hij mij geslagen heeft toen ik hoogzwanger was! Hij heeft er ECHT gruwelijk spijt van en er heel hard om gehuild, maar het is wel gebeurd... We willen absoluut niet dat het nog een keer escaleert en daarom hebben we hebben een lijstje opgesteld (ook geleerd van de psycholoog):

-We geven elkaar een stopteken wanneer het ons teveel wordt bijvoorbeeld een snoepje o.i.d.
-Het 'ding' geven voordat de eerste lelijke woorden vallen (we voelen het allebij goed aankomen).
-Dan gaat de gever een kwartier weg, naar boven of naar buiten (afkoelen).
-De gever komt erop terug wanneer hij/zij ervoor klaar is.
-Als het ondanks dit toch misgaat: weglopen! In ieder geval niet slaan! We hebben het elkaar belooft!
-Als het ondanks dit alles nog twee keer escaleerd zoeken we hulp.

Nu gaat het al twee weken goed, maar deze afspraken (behalve de laatste) hadden we al een paar maanden. En elke keer gaat het toch mis. Het word ook steeds erger als het misgaat. Straks gaat ons servies er nog aan! Mijn man denkt dat dat laatste wel meevalt, maar ik denk van niet! Ik kan hem in een ruzie ook helemaal gek maken, echt een vreselijk duivels mens ben ik dan! Ik weet precies wat ik fout doe maar als ik boos ben dan heb ik daar geen zicht meer op! Ik ben dan blind van woede! In het verkeer heb ik dit ook; ben een keer bijna met een man op de vuist gegaan! Nu ik dit schrijf vind ik mezelf erg slecht en echt niet sporen! Nu is mijn vraag: HELP! Ik geloof niet in ons lijstje, al doe ik echt m’n best, maar ik ben zo bang dat ik straks mijn lieve kind ga slaan en dat wil ik echt NOOIT! Ook verbaast het mij zeer dat ik niks dergelijks in het archief van deze vragenrubriek heb gevonden dat mensen in een huwelijk elkaar slaan. Zijn wij dan zo'n uitzonderlijk 'probleemgeval'? Het liefst wil ik niet meer voor mezelf alleen naar een psycholoog, want dat heb ik al gehad. Maar als het niet anders kan dan is het maar zo... Het klinkt misschien allemaal heel raar, maar alstublieft neemt u mijn vraag serieus! Hartelijke groeten van een ondanks alles toch een zeer gelukkige jonge vrouw!

Beste vraagsteller,

Je niet serieus nemen na zo’n indringend verhaal? Dat kan dus niet. Ik vind dit zeer serieus! Je constateert zelf dat je hulp nodig hebt: heel goed. Wat ik dan niet direct begrijp is je eerste zin, dat je “klaar bent” met psychologische hulp. Hoe moet ik dat interpreteren als je lange en eerlijke brief niets anders is dan een schreeuw om hulp? Wat is dan “klaar”?

Of jullie probleem uitzonderlijk is, weet ik niet. Dat er iets moet gebeuren, weet ik wel. Maar of dat via deze vragenrubriek mogelijk is in één geschreven antwoord betwijfel ik. Een paar dingen ter overweging:

1. Relatietherapie kán heel goed zijn: als ik je was zou ik kiezen voor een contextueel therapeut –via de redactie kun je mij om een adres vragen.

2. Zelf (opnieuw) hulp zoeken is ook mogelijk. Dat doe je al door deze vraag, maar ik bedoel hiermee het aangaan van gesprekken! Ik heb geen idee of de dominee daar de geschikte persoon voor is, maar ik vind het niet vanzelfsprekend om dáár naar toe te gaan!

3. In het lijstje van de psycholoog begrijp ik het laatste punt niet zo goed… of zijn die “twee keer” nu gepasseerd en is dit je manier van hulp zoeken?

4. Weglopen als je boosheid voelt opkomen lijkt me zeer zinvol! Schrijf dan eens op waaróm, waaróp je boos bent geworden: nadenken kan ook rustgevend werken door de afstand die ontstaat tussen het handelen en erover denken. Bespreek met elkaar op een rustig moment de redenen.

5. Vergeven: je kunt (of: wilt?) je man niet vergeven toen het uit de hand liep terwijl je hoogzwanger was, schrijf je. Maar was jij het niet die toen begon? Ook dít schrijf je namelijk. Niet dat zijn gedrag is goed te praten, maar ben je dan eigenlijk niet veel meer boos op jezelf?

6. Je bent als volwassene altijd verantwoordelijk voor je daden, en de consequenties ervan. Dat je begeleiding nodig hebt om met je boosheid te leren omgaan vind ik een goed argument om hulp te verkrijgen.

7. Wat ik hierboven schrijf geldt voor jou als volwassen vrouw. Hetgeen je als kind overkomen is, is een ánder verhaal, dat niet losstaat van wie je nu bent. Misbruik is een ernstig vergrijp, dat je nooit moet bagatelliseren. Een kind is daarin altijd slachtoffer. Het is fijn, dat je nu een lieve man hebt getrouwd en je veilig voelt. En dús geldt voor jou, je echtgenoot en je kindje: hulp is nodig! De redactie heeft mijn adres: ik kan je doorverwijzen als je dat wilt.

Heb ik je een beetje geholpen?

Gode bevolen,
Marijke Rots

Dit artikel is beantwoord door

C. M. Chr. Rots - de Weger

• Geboortedatum:
  18-02-1947
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Aalten
• Status:
  Actief

1502 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven