Bang voor dikke vriendin

Mijn vriend is bang dat ik dik word als ik veel eet. Ik ben helemaal niet dik, maar hij is bang dat als hij dikke vrouwen ziet, dat ik ook dik word. Ik heb me nooit dik gevoeld, maar nu ik dit weet, ben ik amper tevreden met mijn gewicht. Dus als ik bij hem snoep ik niet, ofzo. En op verjaardagen sla ik heel veel af omdat ik niet wil dat hij zich rot gaat voelen. Als hij mij dan lekker ziet eten, is bij hemzelf de smaak eraf. Maar als ik thuis ben, kan ik lekkere dingen nemen zoveel als ik wil. Maar dit klopt toch niet? Ik durf bijna niet te zeggen: “Ik heb echt zin in een taartje”, want dan ben ik veel te bang dat hij zich niet goed gaat voelen. Heb het hem ook al wel verteld hoor. Maar de situatie blijft. En overal komt het terug: als we nu uit eten zijn of op een verjaardag, noem maar op. Ik ben mezelf dan niet. Wat moet ik hier aan doen? Hartelijk dank. Een 23-jarig meisje.

Beste…,

Eerlijk gezegd vind ik dat je vriend een beetje een merkwaardige houding aanneemt naar jou. Wat eist hij nu eigenlijk van jou?

Als er iemand is bij wie jij juist jezelf zou moeten zijn, dan is het wel je vriend. Tenminste, als er sprake is van onvoorwaardelijke liefde. Natuurlijk zijn er dingen in een relatie die je wat minder prettig vindt van elkaar, maar als jouw eventuele toekomstige lichaamsomvang  een voorwaarde voor jouw vriend is om jouw lief te hebben, dan klopt er iets niet. Als ik het nog wat scherper mag zeggen: houdt hij van jouw lichaam of van de persoon die jij bent met het lichaam dat bij jou past. Als mensen gezond eten en daar op een ontspannen manier mee om weten te gaan, zullen ze het lichaam hebben dat bij hen past. En dan zie je dat er mensen zijn die heel erg mager zijn terwijl zij heel goed eten en dat er mensen zijn die wat meer gezet en/of wat mollig zijn terwijl zij minder eten. Dat heeft ook te maken met allerlei stofwisselingsprocessen en die lopen bij mensen nu eenmaal verschillend. De verantwoordelijkheid die jij hebt, is gezond te eten (en wat dat inhoudt, daarover zijn we in onze tijd wel goed voorgelicht) en als je af en toe bij een feestje of een andere heugelijke aangelegenheid waar iets te vieren valt, wel eens een taartje eet kan dat zeker geen kwaad. Als jij met je vriend uit eten gaat en jij dan het gerecht dat je gekozen hebt je lekker laat smaken, dan is daar helemaal niets mis mee. Als voor je vriend er dan echter de lol af is, klopt er iets niet. Eerlijk gezegd vind ik dat wat ziekelijk. Waarom gaan jullie dan uit eten? Zodat hij smakelijk kan eten en jij af en toe ook een vorkje prikt? Dat kan toch niet? Ontzegt hij zichzelf ook allerlei lekkere dingen omdat hij bang is later dik te worden en omdat hij dat dan sneu vindt voor jou? Of bikkelt hij lekker door en heeft hij alleen jou de eis opgelegd dat je moet matigen uit angst voor later?

Echt, het klopt niet wat je vriend doet. Jij bent niet dik schrijf je. Stel dat je een aantal kilootjes aan zou komen om welke reden dan ook die buiten jou zelf ligt (door bepaalde medicijnen ofzo – dat gebeurt in sommige gevallen), schrijft hij je dan af? Voldoe je dan niet meer aan de schoonheidscriteria van hem? Of stel dat jullie samen trouwen en later kinderen krijgen waardoor jij ook wat omvangrijker zou kunnen worden –dat gebeurt nu eenmaal bij een aantal vrouwen– is hij dan klaar met je?

Als ik jouw verhaal zo lees, zie ik dat je vriend jou manipuleert. Als jij op een verjaardag een lekker hapje neemt, is voor hem de lol eraf. Als jij een snoepje eet, laat hij zo duidelijk zijn afkeuring merken en gaat hijzelf in de slachtofferrol zitten door te zeggen dat voor hem de lol eraf is, om op die manier jou tot ander gedrag te brengen. Als jij geniet, is hij zielig. Dat kan toch niet? Ik kan mij daar alleen een heel klein beetje bij voorstellen als jij een overmatige snoeper zou zijn met een geweldig overgewicht, maar dat kan ik niet opmaken uit wat je schrijft. Ik kan mij niet voorstellen dat een jongen die onvoorwaardelijk van zijn vriendin houdt, dergelijke dingen doet zoals jij beschrijft. Jouw vriend manipuleert je, waardoor jij niet jezelf kunt zijn. Dat is geen goede basis om samen verder te gaan.  

Dus ik zou het gesprek maar eens heel goed met aangaan met hem. Waar is hij bang voor? Waarom legt hij jou zijn wil op? Waarom gaat hij zelf in de slachtofferrol zitten? Maar vooral: wat is volgens hem de basis van jullie relatie. Is dat hetzelfde wat jij vindt en hoopt? Heeft hij jou gekozen om mee te pronken om van te houden, je lief te hebben en te zorgen dat jij het goed hebt? Is het gevende liefde of zit er vooral ook een egocentrisch element in?

En welke rol speelt de Heere God in dit geheel? Welke rol heeft Hij in jullie relatie en jullie visie op liefhebben én daarin het spannende gegeven dat de mens lichaam, ziel en geest is die met elkaar in de juiste balans moeten zijn?

Jullie hebben dus nogal wat te bespreken samen. Het is belangrijk dat je met elkaar vrede hebt over hoe je elkaar beziet en aanvaardt. Ik hoop dat jullie samen die fase bereiken. Als dat niet zo is, denk ik dat het beter is dat jullie samen niet verder gaan. In een goede relatie is de man trots op zijn vrouw en omgekeerd en dat is in de meeste gevallen onafhankelijk van het aantal kilootjes. En het gaat erom wie je bent voor elkaar. Kunnen jullie allebei er zo zijn voor elkaar, dat de ander beter tot zijn recht komt? Dat is de opdracht die jullie hebben voor elkaar.

Heb het goed!

Drs. Els J. van Dijk

Dit artikel is beantwoord door

drs. E.J. (Els) van Dijk

• Geboortedatum:
  28-01-1956
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Veenendaal
• Status:
  Actief

208 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven