Niet tegen alleen zijn kunnen

Geachte mevrouw Marijke Rots. Inmiddels ben ik twee hulpverleners verder. De eerste hulpverlener was niet zo vaardig op zijn vakgebied. Ook wilde hij geen actie ondernemen om mijn persoonlijke situatie te verbeteren. Ik kan gewoon niet tegen het alleen zijn en dat is een bron van gevolgproblemen heb ik inmiddels uit het gesprek met de tweede hulpverleenster wel kunnen destilleren (die wel heel goed is/was in haar vak...).  Iets van “begeleid wonen” is naar mijn mening een redelijk oplossing om een beetje tot rust te komen.

“Móét je persé een meisje hebben?” Ik kan mij best voorstellen dat het voor een vrouw lastig is om in het gevoel van een man je in te leven... maar ik zit gewoon zo niet in elkaar om een meisje/vrouw in het dagelijkse leven te kunnen missen. Naast dat je je in de gewenste situatie, je gevoelens in je gedachten -zonder te zondigen-  kunt “richten”, voorkom je ook gemakkelijk de ongewenste interesse van andere (niet reformatorische cq reeds gebonden) vrouwen en vallen ze je tenminste niet lastig met  vervelende vragen. Zoals nu ook mijn tweede “hulpverleenster” doet. Blijkbaar kan ze geen scheiding maken tussen zakelijk en privé en zit ik weer eens in een onmogelijk situatie waar ik eigenlijk zo graag uit zou willen komen. 

Aan de ene kant word ik dus niet afgewezen, maar alleen aan de verkeerde zijde... Ik kan mij gewoon niet voorstellen dat een ongelovige vrouw zich gelukkig bij mij zal (blijven) voelen (en ik ook niet bij haar). Ook begrijp ik niet dat ze het huwelijk juist niet zuiver wil houden. Ik vind het gewoon heel erg jammer dat de refo-meisjes niet de moeite wil nemen om een beetje kennis te nemen van de “inhoud” en alleen uit zijn op een “romantisch” proces.

Beste jongeman,

Opnieuw hartelijk dank voor je uitgebreide schrijven. En weer: goed, dat je hulp zoekt. Bespreek eens met de tweede hulpverlener of zíj geen scheiding kan maken tussen privé en zakelijk, óf dat zij jóù wellicht met jezelf wilde confronteren. Zodat je gedwongen wordt om over jezelf na te denken, in plaats van je afgewezen te voelen. Ik vind het moeilijk om via anonieme brieven verder te ‘praten’, zonder dat ik precies begrijp wat je bedoelt met “het gevoel van een man”, “het huwelijk zuiver willen houden”, “kennis nemen van de inhoud” en wat je verstaat onder een “romantisch” proces. Wél waardeer ik je vragen, want ik begrijp dat je ermee zit!

Richt je nu tot je hulpverlener en geef het niet te snel op... je loopt niet voor háár weg (zoals bij de andere hulpverleners gebeurde), maar voor jezelf! Samen met God -als  Parel in Zijn hand- zul je je eigen leven moeten leiden. Waarbij een ander vanaf de zijlijn  weliswaar mee kan denken, maar het dóén -je leven léven- is aan jezelf! Pas als het traject binnen de hulpverlening afgelopen is, hoor ik graag van je... stap voor stap is mijn advies, niet twee tegelijk!

Ik wens je Gods zegen toe, tot later

Marijke Rots

Dit artikel is beantwoord door

C. M. Chr. Rots - de Weger

• Geboortedatum:
  18-02-1947
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Aalten
• Status:
  Actief

1502 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven