(...) U zegt in uw antwoord op de vraag waarom u ouderling blijft in de PKN (9-1...

Beste vriend(in),

Leuk dat je reageert op een antwoord van mij dat al weer ruim een jaar oud is! In dat antwoord heb ik verdedigd dat ik lid ben en ambtsdrager mag zijn binnen de PKN. Tegelijk gaf ik aan dat er binnen onze kerk veel zaken zijn die onbijbels zijn en gewoon worden geduld. Jouw vraag gaat over dat laatste.

Welke dingen ik daaronder versta? Een heel actueel punt: ds. Hendrikse, predikant binnen onze kerk schrijft een boek met de titel: “Geloven in een God die niet bestaat.” Dat boek is een aantal maanden geleden geschreven en deze man kan nog steeds functioneren als predikant. Mijns inziens heb je daar een heel duidelijk punt. Dit kan niet en mag niet. Toch wordt het toegestaan... Als je verder kijkt binnen de PKN kom je er achter dat genoemde predikant in zijn opvatting niet alleen staat, maar dat er een aantal collega’s van hem dezelfde standpunten erop na houden.

Tijdens de totstandkoming van de PKN is er door (o.a.) de Geref. Bond regelmatig aandacht gevraagd voor verschillende zaken in de kerkorde en de praktijk die wij op grond van de Bijbel afwijzen. Denk dan bijvoorbeeld aan de ruimte voor het inzegenen van niet huwelijkse en homofiele relaties. Mijns inziens hebben we daarbij te maken met zaken die duidelijk in Gods Woord worden verboden, maar in de kerk worden toegestaan.

Samenvattend gaat het mij om zaken die ik in mijn eigen (wijk)gemeente gelukkig niet tegenkom, maar die in het geheel van de kerk wel degelijk aan de orde zijn. Nogmaals, dat betekent voor mij niet dat ik voor mezelf geen plaats en taak meer zie in deze kerk, maar wel dat ik onder ogen zie dat ik wellicht deel uitmaak van (zoals ik het eens hoorde uitdrukken) “de slechste kerk”, maar ik vraag me af of er een betere te vinden is....

Overigens is het goed om regelmatig onder ogen te zien dat het ongeloof de grootste zonde is (Joh. 16:9). En als ik regelmatig een blik sla in de spiegel van Gods wet dan kom ik tot de ontdekking dat ikzelf nooit neer kan zien op anderen, omdat ik van geen mens zoveel zonden weet dan van mezelf. Dat maakt ootmoedig, maar als je tegelijk mag weten van Gods genade en ontferming ook ‘strijdlustig’ om deze God en Zijn Woord de hoogste plaats te geven.

Met vriendelijke groet,
Michel van Heijningen