(...) Nu komen er nog wel eens wat kritische blikken en opmerkingen als ik met d...

Ik ga momenteel af en toe wat drinken of ergens naartoe met een paar jongens. Het is zo gekomen nadat ik met een van hen uit eten geweest ben. Hij was verliefd op mij, maar ik niet op hem. Nadat we er een paar keer over gepraat hebben, ziet hij me als een gewone vriendin en meer niet. Met hem en zijn vriend kan ik het goed vinden. We zien elkaar ook met enige regelmaat als ik ga zwemmen. Zij zwemmen al jaren met een vriendengroep op een vaste avond. Ze hebben een paar keer gevraagd of ik op vrijdagavond mee ging wat drinken en dat heb ik nu een paar keer gedaan. Pas ben ik een keer met ze wezen winkelen omdat zij binnenkort een bruiloft hebben. Dat alles gaat heel gezellig en ongedwongen. Nu zijn mijn ouders vrij coulant in een hoop opzichten. Ik wil hen absoluut niet voorliegen over wat ik ga doen. Ik ben de jongste thuis, de enige dochter en mijn broers boven mij zijn al enkele jaren getrouwd en het huis uit. Als ik wegga, vragen ze me altijd wat ik ga doen. Kortom: dat vertel ik hen. Nu komen er nog wel eens wat kritische blikken en opmerkingen als ik met deze jongens wat ga doen. Met mijn moeder sprak ik daar laatst over en ze zei dat mijn vader had gezegd: “Ze heeft toch vriendinnen?” Ik stond een beetje perplex, maar achteraf begrijp ik wel wat zijn gedachten zijn. Mijn vader hecht erg aan manieren en hij gaat er nog een beetje van uit: “Dat hoort niet”. Tja... ik moet toegeven dat ik dan opstandig word en dat ik me afvraag of het überhaupt hun bedoeling is dat ik met jongens omga. Ik weet wel dat dat niet zo is... maar het voelt een beetje betuttelend. Ik begrijp dat ze het beste met me voor hebben, maar het is niet zo dat ik alleen maar met déze jongens leuke dingen doe. Ik denk dat ik ze eens per week zie of spreek en soms eens per twee weken. Mijn vriendinnen spreek ik veel vaker. Wat moet ik doen? Gewoon doorgaan zoals nu? Dus gewoon vertellen wat ik ga doen, weggaan met vriendinnen én vrienden en af en toe denken: “Het zal vast moeilijk zijn je dochter los te laten”. Of moet ik mijn vrienden zeggen: “Sorry, m’n ouders willen het liever niet” en het contact verbreken? Dat laatste zou ik niet graag willen. Het zijn vrienden van me geworden.

Beste vragenstelster,

Hartelijk dank voor je vraag. Als ik je vraag lees, denk ik dat je heel goed in staat bent om te vertellen wat je bedoelt en wat je vindt. Ik lees in je vraag dat je je vader wel wat betuttelend vindt, maar dat er verder prima te praten valt met je ouders. Een goed gesprek met je ouders hierover heeft alle kans van slagen. Ik zou zeggen: zo snel mogelijk doen!

Jouw vader krijgt in het gesprek de gelegenheid te luisteren naar jouw gedachten. Misschien kun je hem overtuigen en zijn zorgen wegnemen. Prachtig toch? Zo kan je vader je met een gerust hart laten gaan en jij zonder opstandige gevoelens de deur achter je dicht trekken.

In een gesprek kun jij je vader nog wat meer gaan begrijpen. Je gaat met twee jongens om waarvan de één verliefd op je is geweest. Eén meisje en twee jongens... ik kan me voorstellen dat je het een gewone vriendschap vindt, maar de gedachten van je vader kan ik me ook wel voorstellen. Misschien gaat het daarbij niet alleen maar om manieren. Wat jij een gewone vriendschap vindt, kan bij één van de jongens op den duur toch anders komen te liggen. Het zou al een stuk makkelijker zijn als je ook nog een vriendin meeneemt.

Nu ja, laat ik niet te veel op het gesprek met je ouders vooruitlopen. Je ouders laten jou nog niet helemaal los. Gelukkig maar. Laat andersom ook je ouders niet los. Volgens mij kunnen jullie in een stevig gesprek het goed met elkaar eens worden.

Hartelijke groet,
Drs. A. Th. van Olst

Dit artikel is beantwoord door

Ds. A. Th. van Olst

---

---

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven