'Zwijg niet langer over homoseksualiteit', is de oproep van dominee Dustin Burggraaf (HHK) in een artikel in het RD en op zijn site. Na een ernstig auto-ongeluk en een bezoek aan concentratiekamp Dachau besluit hij om uit te komen voor zijn eigen geaardheid. Ds. Burggraaf hoopt met dit schrijven het zwijgen over en het taboe op homoseksualiteit te doorbreken. "Niet voor mezelf, maar in de eerste plaats voor al die naamloze worstelaars – ook onder ons – die zichzelf vaak geen raad weten en zich in hun eenzame strijd van alles en iedereen verlaten voelen." Hieronder zijn moedige bijdrage:
"Vandaag is het precies 69 jaar geleden dat kamp Dachau door de geallieerden werd bevrijd. Enige tijd geleden bracht ik een bezoek aan dit voormalige concentratiekamp. Dit was voor mij een buitengewoon indrukwekkende en confronterende ervaring. Plotseling werd mij namelijk duidelijk, dat ik hier als gevangene, ondanks mijn ambt, geen privileges zou hebben gehad. Hier een impressie.
Terwijl ik rondloop over het verlaten kampterrein denk ik aan ambtsbroeders als Martin Niemöller en J. Overduin die hier gevangen hebben gezeten. Zij hebben beschreven hoe vreselijk het leven in het kamp was. Onvoorstelbaar. Toch hadden zij als geestelijken nog in zekere mate een bevoorrechte positie, zeker ten opzichte van andere ‘soorten’ gevangenen.
Ik probeer mij voor te stellen hoe het geweest zou zijn als ik ten tijde van het duivelse nationaalsocialistische regime in het kamp terecht zou zijn gekomen. Als predikant-gevangene zou ik nog bepaalde privileges hebben gehad. Ik troost mij met die gedachte, want daarmee had ik ook een grotere kans gehad om de kampellende te overleven.
Roze driehoek
Maar plotseling is daar die ene poster die mij uit de droom haalt en de roze wolk van mijn gedachten uiteen doet spatten. “Homosexuelle”, zo luidt het Duitse opschrift. Ik lees, ik voel en ik weet: dáár zou jouw plaats geweest zijn, want jij bent één van hen. Met dezelfde geaardheid geboren. Jarenlang onbewust en begraven onder allerlei omstandigheden. Na een ernstig auto-ongeluk allengs aan het licht gekomen in een tijd dat ik volledig werd teruggeworpen op mezelf. Uiteindelijk na een peilloos diepe crisis en veel innerlijke strijd als gegeven aanvaard.
Op de achterkant van de poster staat een toelichting te lezen. Kort gezegd komt het erop neer dat homo’s door de SS bijzonder werden gechicaneerd. Weg privileges! In plaats van beschutting vanwege het ambtsgewaad zou een roze driehoek mijn deel geweest zijn. Daarmee was ik dan meteen in één van de onderste gevangenenklassen beland. En de kans op overleven nihil.
Ik sta perplex. Nooit eerder heb ik mezelf met deze groep medemensen vereenzelvigd of verwant gevoeld. En dan nu dit. Nota bene in Dachau! Op de achtergrond lijkt het alsof ik ineens – heel in de verte – iets aanvoel van het leed en de nood van mijn medegenoten tijdens het naziregime. Achtergesteld, afgekeurd, weggestopt, besmeurd, verguisd, verminkt en vermoord vanwege iets waar ze zelf niets aan konden doen. Niet aangeleerd, niet aangetrokken of aangedaan, maar zo geboren. Niet voor even, maar voor het leven.
Levensles
Een diepe les! Achteraf ben ik daar wel dankbaar voor, maar op dat moment staat het schaamrood me op de kaken. Ik vraag me af hoelang ‘wij’ ons in de 21e eeuw binnen kerkmuren, op scholen en in bepaalde delen van de maatschappij nog moeten verstoppen. Waar het zo uitkomt, heeft men immers kerkelijk of staatkundig al menig baken verzet. Maar dit terzijde.
Negenenzestig jaar geleden werd Dachau bevrijd. Aan het einde van die indrukwekkende morgen kon ik het kamp in vrijheid weer verlaten. In vergelijking met de duizenden die hier het leven lieten of er voor het leven getekend werden, is dat een onbeschrijflijk voorrecht. Geen roze driehoek op mijn zwarte revers, maar wel een levensles rijker.
Hoe nu verder? Gewoon zoals altijd, want er is op dat moment niets in mij wat er aan denkt om ook maar iets hiervan wereldkundig te maken. Ik heb door de beperkingen ten gevolge van genoemd ongeval immers al meer dan genoeg aan mijn hoofd. En waarom zou ik mijn eigen glazen ingooien door mezelf zo kwetsbaar op te stellen? En: wat zullen de reacties en de mogelijke consequenties zijn? Niet iedereen zal staan te juichen...
Schokkend
De maanden na Dachau kom ik echter in aanraking met een aantal schrijnende verhalen van reformatorische jongeren die met hun identiteit en hun gevoelens worstelen. De nood die ik in deze contacten proef, is ronduit schokkend. Mensen weten zich vaak geen raad met hun gevoelens. Sommigen worden erdoor zelfs de wanhoop ingedreven. Onbeschrijflijke diepten komen voorbij. Ze moeten er doorheen, maar hoe? Soms blijft men er in steken. Alléén! En tot overmaat van ramp krijgen ze van alle kanten – soms ook van de kansel – (in)direct stenen voor brood toegeworpen. Ze bijten er in hun eenzaamheid hun tanden op stuk, met alle gevolgen van dien.
Het heeft na Dachau nog jaren geduurd voordat ook homo’s erkenning vonden voor wat hen tijdens het naziregime is aangedaan. Jarenlang werd hun leed genegeerd en keek men de andere kant op. Zij waren immers niet ‘salonfähig’. Moet ik nu hetzelfde doen en na deze ervaring zwijgend de andere kant op kijken? Terwijl ik één van hen ben? “Gaat heen en wordt warm” (vgl. Jak. 2:16). Ja, mijn eigen straatje zou daarmee schoon blijven, dat wel…
Iemand schreef eens: „Ik mag niet langer zwijgen”. Meer en meer kreeg ik na mijn bezoek aan Dachau datzelfde gevoel. Van verschillende kanten klinkt met enige regelmaat de oproep om binnen de gereformeerde gezindte het zwijgen over en het taboe op homoseksualiteit te doorbreken. En terecht! Ik hoop met dit schrijven daaraan een kleine bijdrage te kunnen leveren. Niet voor mezelf, maar in de eerste plaats voor al die naamloze worstelaars – ook onder ons – die zichzelf vaak geen raad weten en zich in hun eenzame strijd van alles en iedereen verlaten voelen.
Tegen hen zou ik ten slotte twee dingen willen zeggen: 1. Doe jezelf geen kwaad. 2. Het is niet goed, dat de mens alleen zij. Daarom mogen het zwijgen en de eenzaamheid doorbroken worden, want ook al voelt het vaak wel zo, je bent niet de enige en bovendien ten diepste ook niet alleen.
Mijn bezoek aan Dachau kreeg met dit alles een ongekende dimensie. Het verleden sprak en bood lessen voor het heden. Wat de toekomst brengt? Wij weten het niet, maar moge het Zijn hand zijn, Die leidt en beschermt."
De auteur (1980) is emeritus predikant in de Hersteld Hervormde Kerk
Ondanks dat die hetero's nog nooit verliefd zijn geweest, weten ze wel dat ze hetero zijn, of is dat in dat geval ook onduidelijk? En als ze het wel weten, hoe zijn ze daar dan achter gekomen?
En een homo wordt opgewonden van iemand van z'n eigen geslacht.
Opgewonden is wat anders dan verliefdheid. (gelukkig)
Het punt dat ik maakte was m.i. duidelijk: dat Ds. Burggraaf naast jongeren kan gaan staan omdat hij weet hoe verwarrend het soms kan zijn als je in je puberteit (of later) alleen vlinders in je buik krijgt van mensen van hetzelfde geslacht.
Maar ik snap niet wat je er op tegen hebt om de spraakverwarring, die je zelf hebt gecreëerd, uit de weg te helpen.
Nu dicht je mensen verliefdheid toe, en daar weet jij niets van.
Je doet alsof verliefd zijn een groot kwaad is. Terwijl het nu eenmaal zo is dat je zo nu en dan gecharmeerd bent van iemand. En als je homo bent is het logisch dat je gecharmeerd bent van iemand van hetzelfde geslacht.
Ik weet inderdaad niet of iemand verliefd geweest is, ja of nee. Maar het lijkt me logisch.
Maar goed, als we deze mierenneukerij achterwege kunnen laten, blijft het punt over: als homo kan Ds. Burggraaf zich goed inleven in jongeren die het moeilijk hebben met dit soort vragen.
Homoseksualiteit word in de bijbel afgekeurd,
De vergelijkingen die jij overal op los laat gaan dus erg mank.
Of homoseksualiteit afgekeurd in de Bijbel wordt of niet is hier helemaal niet ter sprake.
Een aantal jaren geleden had ik het erg moeilijk met bepaalde dingen uit mij leven. Ik moest dingen missen die ik erg graag wilde. Dingen waarvan anderen zouden zeggen dat het niet raar is die te wensen. Dingen die ook de Bijbel op zichzelf niet afkeurt. Ik bad er vaak om, maar er veranderde niets en het werd er ook niet makkelijker op. Langzaam begon ik te beseffen dat mijn wens op zichzelf niet verkeerd was maar dat het verlangen naar de vervulling ervan een te hoge prioriteit kreeg in mijn leven. Ik raakte vertwijfeld over Gods wil. Ik was al enige jaren geleden tot geloof gekomen, maar dat speelde telkens een kleinere rol in mijn leven. Ik had zogezegd mijn 'entree ticket' naar de hemel, mijn hoop was op de Heere Jezus, maar het had verder weinig vrucht in mijn leven, wel enig activisme maar geen vrucht. Ik zag maar één weg, en dat was God beter te leren kennen uit de Bijbel.
Ik begon met het boek Job en dat heeft me veel geholpen, in het bijzonder vanaf hoofdstuk 38 als God Job terecht wijst. Daarna de brieven van Paulus en nog veel meer, kriskras de hele Bijbel door. Beetje bij beetje begon ik dingen te begrijpen, Gods almacht en heiligheid beter te zien, maar ook Zijn lankmoedigheid, barmhartigheid, Zijn liefde en ontferming beter te leren kennen. Zijn plan met ons. Ik leerde Christus echt kennen (alhoewel ik nog lang niet uitgeleerd ben). Toen kon ik op een bepaald moment zeggen met Job, zoals de NBG vertaald: "Slechts van horen zeggen had ik van U vernomen, maar nu heeft mijn oog U aanschouwd".
Gaandeweg verdwenen ook de dingen waar ik vroeger zo naar had verlangd en die ik zo had gemist meer en meer naar de achtergrond. Ik had er geen behoefte meer aan. En dat is nog steeds zo. Er zijn dingen die ik niet zal hebben in dit leven. Maar ik weet dat mij een veel betere toekomst te wachten staat. Ik heb (meer dan) genoeg en ben tevreden met wat ik heb. Ik heb een schat gevonden in de akker, een parel van grote waarde die waarvoor ik graag alles verkoop en om die te hebben (Matt 13:44-46). Ik ben blij dat God mijn gebeden niet heeft verhoord, althans niet naar wat ik wenste. Hij heeft mij er iets veel beters voor in de plaats gekregen.
Dat is de motivatie achter mijn reactie. In het artikel wordt puur horizontaal gesproken. Impliciet word de aandacht gericht op dingen die niet verzadigen kunnen. In plaats van de aandacht te richten op die ene parel, wordt het verlangen naar andere dingen ondersteunt.
Daarom wil ik zo graag, al gaat het op een gebrekkige manier, de aandacht richten op die ene parel, die schat die het waard is al het andere ervoor op te geven. Ik moet constateren, om me heen en in heel veel christelijke kringen en ook hier op refoweb in sommige vragen en antwoorden, dat dit zo weinig centraal staat. Geloof lijkt iets te zijn voor op zondag. Zondagsheiliging en kerkgang is belangrijk, bidden en bijbel lezen. En verder is het belangrijk allerlei dingen wel of niet te doen en niet wereldvorming te worden. Maar als er problemen en moeiten komen, dan speelt het geloof ineens nog maar weinig rol. Gepoogd wordt dan zo snel mogelijk een oplossing te zoeken voor de problemen. Er wordt verwezen naar 'professionele' hulpverlening van allerlei aard. Allerlei psychologische hulp wordt geboden. Alles wordt er op gericht om maar iemand zich beter te laten voelen over zichzelf en in zichzelf. En zo gaat weer een gelegenheid om dichter naar God, dichter naar Christus te groeien verloren, en juist bij Hem en in Zijn beloften je troost en sterkte te vinden.
Pollewop zegt hierboven: "Jongeren die in de knoop zitten red je niet in eerste instantie met vrome praatjes over Jezus". Hij heeft ongelijk. Zonder Jezus kan je proberen mensen tijdelijk een beetje een prettiger gevoel te geven over zichzelf. Maar dat is een schijnoplossing die maar even werkt. Het antwoord wordt in de wereld gezocht, terwijl juist het antwoord voor heel problemen ligt in de relatie met Christus. Het begint met de kennis van Christus, de rest volgt.
We moeten naast de mensen gaan staan, luisteren, steunen en helpen op alle manieren. Iedereen op waarde schatten met de waarde die een mens heeft in Gods ogen als Zijn schepsel. Jezus is mens geworden om ons te redden. Hij heeft de grootste prijs denkbaar betaald, voor iedere zondaar die tot Hem komt. Er is helaas veel rot in sommige kerken in de omgang met mensen die niet binnen de kerkelijke 'fatsoenskaders' vallen. Maar in het tegenantwoord daarop moeten we mensen naar Christus toe richten, niet van Hem af. Naar die ene parel, en niet naar allerlei surrogaat.
Wat je nu allemaal zegt kun je onmogelijk uit het artikel hebben gehaald. Hij neemt namelijk helemaal geen standpunt in en doet ook geen uitspraak over hoe mensen het beste kunnen omgaan met hun 'problematiek'.
Even voor de duidelijkheid: ik heb niet gezegd dat mensen zonder Jezus kunnen. Dat is een verdraaiing van mijn woorden.
En verder: waarom zou je niet een vruchtbaar geloofsleven kunnen hebben en daarmee verweven ook nog een leuk leven hebben? Volgens mij is dat zelfs Gods bedoeling.
Waar geloof gaat altijd gepaard met kruisdragen, in welke mate dan ook. God belooft nergens twee hemels; zeker niet op aarde. Maar de volmaakte vreugde en blijdschap ligt in de wetenschap van schuldvergeving en daar kan geen "leuk leven" tegenop.
Gods Zegen is voor jouw en aan iedereen die dit leest,
Spijker op z'n kop.
Maar goed, zoals ik al zei: dit heeft nog vrij weinig te maken met het artikel van Ds. Burggraaf.
Fijn leven had Jezus hier op aarde...
Maar wat ik me wel afvraag:
Er wordt uitgegaan dat christenen het niet makkelijk hebben en een kruis te dragen hebben. Dat kan "goed" zijn want dat kan juist tot Jezus leiden. Vergeef me als ik het niet goed verwoord, ben hier niet in thuis maar dat is wat ik eruit haal.
Maar dat is toch geen reden om als christen mensen het moeilijk te maken? Het horen toch niet de christenen te zijn die anderen verdrukken zodat deze in de hemel komen?
Maar daar gaat zijn artikel helemaal niet over. Het zal allemaal waar zijn, dat Jezus het belangrijkst moet zijn, maar daar is al genoeg over geschreven. Deze dominee wil nu juist eens de menselijke kant van het verhaal laten zien. Niet dat je homoseksualiteit moet omarmen, maar dat er in ieder geval over gepraat kan worden, zodat de mensen die ermee worstelen niet nog eenzamer hoeven te zijn dan ze al zijn.
1. Ds. Burggraaf komt in een artikel in het RD er voor uit dat hij homoseksueel is en pleit ervoor om het taboe te doorbreken.
2. Bijna vanaf de eerste reactie komt er een theologische discussie op gang over kruisdragen en het gericht zijn op de hemelse toekomst.
3. Tussendoor lees ik nog een discussie over het refereren aan homovervolging onder de Nazi's.
4. Tenslotte lees ik her en der wat reacties of homoseksualiteit nou wel of niet mag.
Ad 1: Diep respect voor ds. Burggraaf! Hij probeert een taboe te verbreken voor onze jongeren en stelt zich daartoe uiterst kwetsbaar op. Over kruisdragen gesproken...ik heb zo'n vermoeden dat hij zijn 'kruis' hiermee niet verlicht. Nogmaals, diep respect. God zij dank.
Ad 2: Ga die discussie aub ergens anders voeren. Compleet off-topic. Vraag je even af wat het doel is van zijn verhaal, dan begrijp je waarom dit niet genoemd werd.
Ad 3: Ds. Burggraaf vertelt gewoon hoe hij er toe kwam om deze stap te zetten. Daarmee uit.
Ad 4. Voer die discussie ook maar ergens anders, of nog liever helemaal niet. Het leidt af van het pleidooi van ds. Burggraaf.
@ Gerard en Omega: bedenk aub dat God met iemand anders een andere weg kan gaan. Eigen ervaringen zijn niet bepalend. Misschien moeten jullie ook nog eens wat verder studeren op wat het bijbelse kruisdragen eigenlijk is.
Over alle ruggen heen wordt hier het eigen gelijk bevochten om dan vervolgens te roepen dat het Gods gelijk is...
Jammer dat de indringende oproep én boodschap van ds. Burggraaf op deze manier wordt overschreeuwd.
- 1
- 2
