Vannacht is in een ziekenhuis in Ede een meisje geboren. Het geweld waarmee dat gepaard moest gaan lijkt de zuigeling toe te roepen wat het is om in deze wereld je eerste adem uit te blazen. En daarna de stilte...want blijf thuis!
Je vraagt je af in welke atmosfeer ook deze zoete inval haar eerste jaren moet gaan doorbrengen. Wat verkwanselen we toch vaak de hoge roeping van de opvoeding! Dat het leven butsen oplopen is, hebben wij volwassenen inmiddels wel geleerd. Maar laat onze kleine kinderen nog even onschuldig alstublieft! Wie roept er een halt toe aan ontkinderende tendensen in onze samenleving?
Wie ziet ook dat de angstcultuur, het individualisme, de scheidingen, scoringsdrift, verkilling, hang naar materie en de platteschermwensen van velen de kinderen verder van hun wézen afbrengt? Als je nog íets weet van het geheim van het leven is onze omgang met kinderen te vaak alsof er zand in je ogen zit: je traant en hebt pijn.
En daar komt nu de anderhalvemetersamenleving nog bovenop. Het mag voor een periode noodzakelijk zijn, het is op lange termijn kwalijk voor ontvankelijke kinderen. Zeker als dat afstandhouden is ingebed in de voor kinderen steeds meer wezensvijandige manier van samenleven. De kleine schoudertjes dragen wel hoor, maar kromgroeien is zo gebeurd. Wie kan nog werkelijk kind zijn? Blijf bij ons, want de dag is gedaald!
Ga met je kind in het gras liggen, laten de hoofdjes vol van landschap zijn en vertel van Abraham, Jozef en Mozes, sla het beeldscherm aan stukken en geef ze wind om de oren, vers brood en hoop op morgen. Vannacht is in een ziekenhuis in Ede een meisje geboren. En voor haar en voor alle kinderen van ons arm land bid ik met een citaat uit Nijenhuis’ ‘Tornado’: Jezus der liefde oneindigheid, fluister aan de schelp van haar oor.
