De reformatorische theologie, zo stelt zendingswerkster K. ter Berghe, biedt veel meer houvast dan dat deel van de evangelische beweging waar een beperkte visie op het lijden heerst. “Ze erkent de fundamentele gebrokenheid van de schepping en het lijden als een onvermijdelijk deel van het bestaan.
Ze erkent ook onze zwakheid en de neiging om toe te geven aan verleidingen... Het lijden wordt gezien als een manier waarop we kunnen groeien, God kunnen liefhebben en vertrouwen en ons geloof wordt gelouterd.”
“Laten reformatorische christenen hun evangelische geloofsgenoten daarom vooral kritisch bevragen als zij met simplistische beweringen komen die meer kwaad dan goed doen,” zo vervolgt Ter Berghe. Maar zij vindt wel dat élke kerkelijke richting iets te bieden heeft. “Het zijn vaak juist onze verschillen die ons scherp houden, ons de mogelijkheid geven om diepgaande discussies te voeren en waarvan we echt kunnen leren.”
“De ene denominatie brengt de zwakheid van de andere aan het licht... Ja, laten evangelischen de vinger maar op de zere plek leggen als het gaat om de irrationele drang van reformatorischen om alles bij het oude te willen laten, ook als daardoor hun eigen jongeren van het geloof vervreemd raken. En laten de PKN’ers maar vragen waarom evangelischen bijna geen structuren hebben om hun leiders in het gareel te houden.”
“En laat de evangelischen met hun showmentaliteit maar leren van de reformatorische eenvoud. En laten beide extremen maar leren van de inclusiviteit van de PKN als het gaat om verbondenheid met het land, het volk, de kerk van de eeuwen en de christenen wereldwijd. En de kerkelijke middenmoot kan op hun beurt weer leren van de evangelische*) nadruk op een persoonlijke bekering en heiliging. O ja, misschien hebben de katholieken ook wel een puzzelstukje dat wij allemaal missen…’
*) én reformatorische, zou ik denken; aanvulling door Buitenman.
K. ter Berghe, als missiologe werkzaam in Oost-Azië, in “De Oogst. Maandblad van Tot Heil des Volks”, oktober 2014.
Ga eens te rade bij Evangelist J. van Dooijweert.
Een man van 76 met een geweldige geestelijke bagage , vanuit de Ger.Gem. werkende maar met hart vol met compassie naar een ieder (ook de e4angelischen) die de HEERE zoekt.
In reformatorische kerken gebeurt niet zoveel, alles blijft bij het oude.
In Evangelische kerken veranderd heel veel.
Daarom heet het ook Reformatorische zuil en de Evangelische beweging.
Evangelische mensen kunnen soms heel wat leren van Reformatorische mensen over de heiligheid van God.
En bij sommige Reformatorische kerken lijkt de Heilige Geest aan de ketting te liggen.
Als we iets horen over de Heilige Geest weten we daar vaak geen raad mee.
Vorige jaar op uitnodiging bij een Evangelische dienst ergens in het land geweest.
Wat waren deze mensen enthousiast over de Heere Jezus, iedereen mocht het horen.
Het spatte eraf om het zo maar te zeggen.
