Pedagogische tik

Mijn vriendin zegt dat het pedagogisch is dat een kind (gezond) af en toe uit straf wordt geslagen. Ik ben het daar absoluut niet mee eens. Ik vind praten de weg. Wie kan me raad geven!!??

Vergeef me dat het wat pedant klinkt dat ik wel even antwoord zal geven en kiezen tussen vraagstelster en haar vriendin. Bovendien kan een discussie als deze nog stof geven aan een beschuldiging dat tot kindermishandeling wordt aangespoord! Voor ik partij zou willen kiezen in het probleem dat in de vraag genoemd wordt, zullen we eerst moeten nadenken over wat we eigenlijk zouden willen bereiken, of met slaan of met praten.

Is het een dreinend kind dat slim misbruik maakt van de situatie (bijv. gaan zitten schreeuwen in een restaurant of in de supermarkt wanneer het z’n zin niet krijgt)? Is het een koppig kind dat opeens weigert te eten? Is het een kind dat de lelijke woorden, vies of godslasterlijk, op het schoolplein gehoord, telkens thuis weer herhaalt? Is het een kind dat kleinere kinderen steeds plaagt en sart en hun speelgoed afpakt of stukmaakt? Wat willen we dan bereiken met slaan of woorden?

Ik neem aan dat de vriendin ook eerst met woorden heeft geprobeerd het kind te corrigeren. Maar als dat dan niet helpt? Moeten we dan de verkeerde zaak maar laten doorgaan en hopen dat het eenmaal vanzelf beter zal gaan? In het bijbelboek Spreuken wordt vele malen gesteld dat een vader zijn foute zoon moet tuchtigen of kastijden. Maar daar staat nog een bepaling bij: Wie zijn zoon liefheeft, kastijdt hem. Lees het maar eens precies na in Spreuken 13:24. Het moet dus uit liefde en met liefde gebeuren. Een slappe en steeds gedogende opvoeding is heus niet altijd een teken van liefde. Het kan zelfs gemakzucht van de ouders zijn. Onze taal kent het spreekwoord dat een kind zo voor galg en rad kan opgroeien. Dat werd gezegd vanuit de diepe en persoonlijke ervaring dat zonde en zelfzucht in elk mens, groot en klein, aanwezig is. Dat betekent echter ook dat een ouder uit zonde en kwaadheid tot slaan kan komen. Een vader die nooit tegenspraak duldt, die onredelijke eisen stelt, die “tot toorn verwekt”, die tegenslag op zijn kind afreageert.

Ik heb net Spreuken genoemd. Maar de Bijbel verhaalt ook elders over vaders die verkeerd of goed met hun kinderen omgingen. Denk aan Eli en zijn twee zonen (1 Samuël 2:22, wel praten, maar zonder resultaat). Wat deed David met zijn zonen Amnon en Absalom (2 Samuël 13) en waarom deed hij zo? Kijk ook eens naar Job (1:5). Of in het Nieuwe Testament Mattheüs 15:4. Wie kan de vraagstelster raad geven?

Lees eerst eens de genoemde gedeelten in de Bijbel. Praat er onder elkaar over. Vraag in het gebed om raad. En bedenk wat je met al dan niet straffen wilt bereiken. De lieve vrede, je eigen gelijk, of kinderen die thuis al jong moeten leren wat wel en niet geoorloofd is. Wie dat thuis niet leert, zal in de maatschappij waarschijnlijk vastlopen. Dat kan bij de rechtbank eindigen. Een liefhebbende ouder zal proberen in alles een goed voorbeeld te geven, maar ook corrigerend moeten optreden.

Ds. J. J. Tigchelaar

Dit artikel is beantwoord door

Ds. J.J. Tigchelaar

• Geboortedatum:
  05-12-1931
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Putten
• Status:
  Actief

130 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven