(...) het ergste is dat ik onze hele verkeringstijd heb gelogen over mijn financ...

Mijn vriendin en ik wilden trouwen met elkaar. We hadden alles al geregeld; een huis, het stadhuis, de kerk en de receptie. Er is te veel gebeurd om het zo maar even 1, 2, 3 neer te zetten maar het ergste is dat ik onze hele verkeringstijd heb gelogen over mijn financiën. Ik had/heb schulden en ik heb er nooit eerlijk over durven zijn. Ik heb het vervolgens allemaal toch gezegd; het moest wel! In eerste instantie heeft ze het uitgemaakt, maar nu gaat ze toch met me verder. Ben hier heel gelukkig mee uiteraard. Alleen is het nu zo anders....! Het is veel minder intiem: het vertrouwen is weg (logisch natuurlijk) en het eensgezinde gevoel ook. We zaten ook samen op belijdeniscatechisatie.  Zij maakt die af en doet met Pasen belijdenis; ik mag het niet afmaken. Heb nog niemand gesproken die snapt hoe erg ik dit vind. Het was voor mij gewoon heel bijzonder belijdenis te doen samen met haar! Ik zit hier behoorlijk  mee. Heb zelf zoiets van: nu of nooit meer. Heb er geen zin in dit volgend jaar alleen te moeten gaan doen. Mijn vragen: Hoe win ik haar vertrouwen weer terug? Ze zegt dat ik nooit van haar gehouden heb, maar dat is niet zo, heb altijd verschrikkelijk veel van haar gehouden. Hoe zorg ik er voor dat ze dat gelooft? Is het goed als je nooit belijdenis doet? Mag je dan je kinderen dopen? Hoe zorg ik ervoor dat het snel weer als vanouds zal zijn?

Beste vriend,

Je stelt een vraag naar aanleiding van dat je je hele verkeringstijd tegenover je vriendin gelogen hebt over je financiën en schulden. Terwijl jullie wilden gaan trouwen. Je vriendin heeft de verkering in eerste instantie uitgemaakt, maar nu is het weer aan. Maar het vertrouwen en eensgezinde gevoel is weg. Hoe moet het nu verder met jullie. Dat is zo ongeveer je vraag.

Laat ik meteen maar zeggen: het is heel begrijpelijk dat je vriendin het vertrouwen in jou kwijt is. Je schrijft zelf, dat dat logisch is. Ik weet niet hoe lang jullie verkering hebben, maar ik veronderstel dat dat vrij lang is, want je spreekt van onze “hele” verkeringstijd. Nu, het is nogal wat dat je haar al die tijd over je financiën en schulden voorgelogen hebt. Terwijl een trouwdag nogal wat kost en je, als je getrouwd bent, samen ook financieel verder moet. Ik denk dat elk meisje geschokt zou zijn als ze over de schulden en financiën van haar verloofde of vriend voorgelogen is. Bovendien zou het mijn vraag zijn (je schrijft daar niet over, maar het komt als vraag bij me op): hoe kom je aan die schulden? Als je verkering hebt en je wilt gaan trouwen, dan probeer je beiden zo goed mogelijk te sparen. En jij maakte schulden. Komt dat omdat je op te grote voet leefde, een dure auto hebt, gokverslaafd bent of iets dergelijks? Ik veronderstel dat laatste niet, maar zulke vragen zouden er bij je vriendin kunnen boven komen. Heb je haar helemaal openheid gegeven over hoe het gekomen is? Bovendien zou ik me kunnen voorstellen dat je vriendin denkt: als hij mij al die tijd over zijn schulden voorgelogen heeft, kan hij mij misschien als we getrouwd zijn, ook voorliegen, ook over andere dingen. En dat kan natuurlijk niet. Het huwelijk is gebaseerd op vertrouwen in elkaar, en dat vertrouwen is bij je vriendin weg.

Nu heb je daar (gelukkig!) enorme spijt van. Maar je zult er alles aan moeten doen om het vertrouwen van je vriendin terug te winnen, en dat is een proces. Hoe lang dat proces kan duren, weet ik niet. Dat hangt voor een heel groot deel van jou af. Je vraagt hoe je dat moet doen. Ik denk door in de eerste plaats dat vertrouwen van haar niet te eisen, ook niet door er steeds naar of om te vragen, maar door er heel goed oog voor te hebben dat het tijd nodig heeft. Ik denk in de tweede plaats ook door er alles aan te doen je schulden zo gauw mogelijk weg te werken. Dat kan door extra overwerk e.d. Of door voor jezelf weinig te eisen (zet alle luxe en extra’s  aan de kant) en je vriendin veel te gunnen. En dan zo, dat je vriendin dat heel goed bij je ziet. In de derde plaats zou je je vriendin alle inzage in je inkomsten en uitgaven kunnen geven. Ook als je getrouwd bent zou dat goed zijn. Ik zou me zelfs kunnen voorstellen dat je je, als je getrouwd bent, haar de financiën toevertrouwt, terwijl je het zelf met een zakgeld doet. In ieder geval: vertrouwen terugwinnen kost tijd: gùn je vriendin die tijd.

Je laatste vraag: Hoe zorg ik ervoor dat het snel weer als vanouds zal zijn, beantwoord ik dus met: doe er alles aan wat je eraan kùnt doen, maar leg van de kant ven je vriendin niet de nadruk op “snel”: Jij hebt “snel” te zijn in het vertrouwen terugwinnen, maar je hebt daarbij geduld te hebben dat het bij je vriendin niet zo snel zal gaan.

Een tweede vraag die je stelt is over belijdenis doen. Jullie zaten samen op de belijdeniscatechisatie en zouden met Pasen belijdenis doen. Maar jij mag nu geen belijdenis doen. Je schrijft er niet bij of je dat van je gemeente niet mag, of van je vriendin, of van jezelf. Ik heb een beetje de gedachte dat het eerste het geval is; je gemeente, de kerkenraad of de dominee vindt dat je, na wat er gebeurd is, nu geen belijdenis kunt doen. Als dat zo is, vind ik dat ze daar gelijk in hebben. Je bent verkeerd geweest, je moet nu ook de gevolgen dragen. Je zult vast wel eens gehoord hebben van de 95 stellingen van Maarten Luther. Eén van die stellingen luidt: “Het ware berouw zoekt de straffen en heeft ze lief”. Heel goed om over die stelling na te denken. Het is, denk ik bijbels ook. Berouw is niet: zo makkelijk mogelijk onder de schuld uitkomen, maar de schuld erkennen en de gevolgen ervan dragen. Een van die gevolgen is voor jou dat je geen belijdenis kunt doen, terwijl je vriendin het wel doet. Probeer in te zien dat dat in dit geval de juiste weg is en neem je heel hartelijk voor de komende tijd te laten zien dat het je in de verandering van je leven ernst is, en laat dat o.a. zien door volgend jaar belijdenis te doen.

Dat was je derde vraag. Of eigenlijk is het geen vraag, het is een mededeling: je hebt er geen zin in volgend jaar alleen, zonder je vriendin, belijdenis te gaan doen. Beste vriend, ik zou je hartelijk willen aanraden dat wel te doen. Daardoor kun je juist laten zien dat een verandering van leven je ernst is. Bovendien, wees eens eerlijk: als je nu wel belijdenis had willen doen, maar volgend jaar niet, is dat eerlijk tegenover de Heere? Juist door belijdenis te doen, zeg je: Heere, ik wil mijn leven op een goede wijze, met U, inrichten; door mijn eigen schuld kan dat nu niet, maar dan wil ik het volgende jaar doen, want zonder U kan het niet en wil ik niet. Ik denk, dat als je volgend jaar belijdenis gedaan hebt, voor je gevoel en ook voor het gevoel van je vriendin, alles achter de rug is, en jullie samen opnieuw kunnen beginnen, mèt God.

Een van je vragen was ook: mag je, als je geen belijdenis gedaan hebt, kinderen laten dopen? Nu, dat is per kerk of gemeente verschillend. Er zijn gemeenten waar dan wel de vrouw haar jawoord mag geven, maar niet de man (of andersom, als het precies andersom zou liggen). Als dat in jullie kerk/gemeente zo is: Zou je het je vriendin/vrouw willen aandoen dat ze bij de doop alleen haar jawoord geeft? En als dat in jullie kerk/gemeente niet zo is: is het eerlijk tegenover de Heere om dan geen belijdenis te gaan doen? Zou dat niet de makkelijkste weg zijn om van datgene dat er gebeurd is af te komen?

Beste vriend, het zou je sieren als je de gevolgen van het feit dat je je vriendin voorloog wilt dragen en de weg wilt inslaan die de weg, samen, met God is. Ik denk trouwens dat je vriendin het ook heel erg jammer vindt dat je nu geen belijdenis kunt doen. Ook voor haar is het pijnlijk dat ze met belijdenis doen alleen staat. Ze had zich dat zo heel anders voorgesteld. Maar ik denk dat ze het als iets geweldigs zal beleven als ze jou volgend jaar voor in de kerk ziet staan en je jawoord hoort. Als dat echt met je hart is (het mag natuurlijk niet anders!), dan is er echt een nieuw begin. Gelukkig dat de Heere met ons, zondaren, in de weg van bekering en geloof, steeds opnieuw wil beginnen en Zijn zegen wil geven aan twee mensen die samen verder gaan en die alle twee weten dat ze niet kunnen zonder de vergevende genade van de Heere Jezus Christus.

Sterkte erbij. Het zal, zeker de eerste tijd, allemaal niet zo gemakkelijk zijn. Maar heb je dat niet zelf over je gehaald? Zo schrijf je het eerlijk in je mail.

God zij met je vriendin. En met jou. En met jullie samen.

Ds. H. Veldhuizen

Dit artikel is beantwoord door

Ds. H. Veldhuizen

• Geboortedatum:
  02-01-1938
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Wapenveld
• Status:
  Inactief

244 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven