(...) mijn vraag is, hoe laat God aan een autistisch iemand zien dat Hij een kin...

Ik ben 17 jaar en bij mij hebben ze jaren geleden een autistische aanverwante stoornis geconstateerd (PDD-NOS)! Ik ga altijd graag naar de kerk en naar de gewone catechisatie en naar de jeugdvereniging. Maar toch kan ik me moeilijk de liefde van God voorstellen. Ik mis soms de emotionele gevoelens! Ik verlaat wel vaak met een fijn gevoel de kerkdienst en weet ik dat Christus het Woord duidelijk en begrijpelijk voor mij heeft laten klinken  Maar mijn vraag is, hoe laat God aan een autistisch iemand zien dat Hij een kind van God is, want wij missen sommige emotionele gevoelens. Maar ik weet ook dat God door alles heen werkt. Ik ken verschillende christelijke autistische jongens en allemaal voelen ze zich niet aangesproken door God en leven ze net als vele andere autistische jongens in een eigen wereld! Voor GOD is toch niets te wonderlijk?

Heel veel dank voor je vraag, die ik niet gemakkelijk te beantwoorden vind. Maar ik ben er wel erg dankbaar voor dat je hem stelt. Vooral omdat ik je daarin erg moedig vind, maar ook omdat daarin een aandachtsveld voor me opengaat dat ik tevoren niet zo kende. Het heeft me wél aan het denken gezet. Ik ben er blij mee dat je schrijft altijd graag naar de kerk en naar de catechisatie en naar de jeugdvereniging te gaan. Misschien zonder dat je het beseft, spreek je daarmee tóch emotionele gevoelens uit. Dus toch! En dit te meer omdat je vaak met een fijn gevoel de kerkdienst verlaat. Dus tóch, zeg ik dan weer. Daarom geloof ik dat God een autistisch iemand niet op een veel andere wijze laat zien dat hij een kind van God is. Want dit “zien” is altijd een kwestie van geloven of vertrouwen. En dit reist heel vaak door de “nacht”, zonder te zien en te ervaren. En soms gaat het er dwars tegen in, denk maar aan Psalm 42:5  “ ‘k Zal Zijn lof zélfs in de nacht, zingen daar ik Hem verwacht”.

Voor dat woordje “zelfs” kun je ook invullen “nochtans”. En dit “nochtans” speelt in de theologie van de Reformatie, met name in die van Luther, een heel grote rol. Allerlei latere afwijkingen in de reformatorische theologie hebben daarmee te maken dat de gelovige vaak te veel steunt op zijn gevoel. En daarmee is dan tegelijk het gevaar aanwezig dat allerlei gevoel veel meer te maken heeft met psychologie dan met theologie. En dit betekent heel gewoon dat men zich vaak vergist omdat men allerlei gevoelens, die uit het eigen zielsleven opkomen aanziet voor invloeden van de Geest van God, terwijl ze in feite alleen maar opkomen uit de eigen geest.

Daarnaast mag ik je er op wijzen dat voor niet autistische gelovigen het voelen en ervaren van dat wat van God is ook maar heel ten dele is en vaak zelfs geheel afwezig. Alleen kunnen ze daar dan geen vrede mee hebben. Evenmin als jij trouwens. En dit verbindt je dan weer met hen. Dus zo veel verschil is er niet. Al begrijp ik je wel dat je meer van Gods liefde zou willen ervaren en zo graag die innerlijke vreugde in God zou willen voelen. Maar het feit dat je dit zo graag wilt, is er een bewijs van dat je eigenlijk niet zonder kan. En dat weet onze God. En dat mag dan ook genoeg voor je zijn. Eenmaal zal Hij de nevels op doen klaren. Als Hij komt. En als jij bij Hem komt! Dit is nu nog een zaak van geloof uit genade, maar dan van volmaakte eeuwige vreugde. Want ieder gebrek zal daar volmaakt afwezig zijn. Houd je door alles heen aan het Woord, want dit is van God en Hij doet wat Hij belooft.

Met een hartelijke groet,
Ds C. A. van der Sluijs

Dit artikel is beantwoord door

Dr. C. A. van der Sluijs

• Geboortedatum:
  14-09-1942
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Veenendaal
• Status:
  Inactief

174 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven