Veel pijn door houding van ouders

Hierbij een vraag, die ik aan niemand anders durfde te stellen, ook vanwege de positie die mijn vader heeft in de kerkelijke gemeente en vanwege schaamte om mijn problemen met een ander te delen; ik ben er liever voor de ander. Maar toch zit ik erg met deze vraag, het is ook echt een worsteling. Ik ben een jonge vrouw en heb een diagnose voor autisme. Dat heeft in de pubertijd voor veel problemen thuis gezorgd. Ik heb daarvoor een aantal behandelingen gevolgd en ben vervolgens uit huis gegaan. Toen ik nog geregeld thuis kwam waren er wel eens strubbelingen, maar dan met mate. Er is nog erg veel discussie (het komt vanuit mijn kant) over pijnlijke dingen die in het verleden zijn gebeurd; veel lichamelijk geweld, van mijn ouders en mijn broer bij geprikkeld en onrustig gedrag van mij. Dat besprak ik met mijn moeder. Die zei vervolgens: “Je moet nog veel meer klappen krijgen, want je zeikt hierover.” Later zei m'n moeder -nadat de rust weer even weergekeerd was tussen ons, want ik werd kwaad om haar opmerking- “Meldt maar bij de huisarts dat je gesprekken wil bij de psycholoog en val ons hiermee niet mee lastig.” En tien dagen later: “Je hoeft niet met mijn verjaardag thuis te komen, want dat is veel te druk en als jij hierover weer gaat zeuren, stuur dan maar een mooie kaart per post naar mij met een dikke fooi (voor de verjaardag) en dan bekijken we over een maand wel weer wanneer je kunt komen.” Deze houding van mijn ouders heeft mijn veel pijn bezorgd. Ik kan het moeilijk loslaten en relativeren. Ik kan niet begrijpen dat ze zo kunnen zijn. Heeft u advies hoe ik het beter kan plaatsen/verwerken?

Beste briefschrijver,

Ik heb je verhaal gelezen en lees dat er nog veel verdriet en pijn bij je leeft over dingen die er vroeger gebeurd zijn. Dingen die jou pijn hebben gedaan, die jij nog niet hebt kunnen loslaten en waarvoor je volgens mij graag erkenning wilt. Al was het alleen maar de erkenning van de machteloosheid die ook je ouders hebben gevoeld en dat ze daar jou ook pijn mee hebben gedaan.

Jullie hebben allemaal een moeilijke tijd achter de rug. Jij hebt enorm geïnvesteerd in behandelingen, maar ik lees ook dat jij dat vooral zelf hebt gedaan. Waar je nu behoefte aan lijkt te hebben is een gesprek over en weer om dingen die er nog liggen op te ruimen, en dat lijkt me heel terecht. Het is voor jou en je ouders en het gezin moeilijk geweest en wat zou het mooi zijn als je daarover kunt praten.

Nu lees ik dat het tot strijd leidt als je je wens neerlegt en tot nieuwe afwijzing. Dat vind ik verdrietig om te lezen. Wat ik je aanraad is om hulp te zoeken van een systeemtherapeut en samen met deze therapeut je ouders te benaderen voor een gesprek om onder begeleiding te praten over wat jou en hen nog dwars zit. De therapeut kan je helpen met hoe je het kunt vragen, maar ook zelf initiatief nemen om je ouders te benaderen. Ik zou dit niet in mijn eentje proberen te verwerken als er niet geprobeerd is om tot een gesprek met je ouders te komen.

Ferdinand Bijzet

Dit artikel is beantwoord door

F.J. Bijzet

• Geboortedatum:
  03-06-1976
• Kerkelijke gezindte:
  Gereformeerd Vrijgemaakt
• Woon/standplaats:
  Barneveld
• Status:
  Inactief

34 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven