Sommige mensen worden erg ruim door de dominee begraven (...) Mijn vraag is: is ...

Sommige mensen worden erg ruim door de dominee begraven. Of er wordt tegen de familie gezegd dat een jongen of een meisje, een man of een vrouw een goede ruil gedaan heeft. Ik kan me voorstellen dat een dominee die de gestorvene goed kent, en er veel mee gepraat heeft en zijn of haar getuigenis heeft aangehoord, een sterk gevoelen kan hebben van iemands bekering. Maar wat er ook wel gebeurt is dat er mensen getuigenis geven van gestorvenen die deze mensen nooit diepgaand gesproken hebben. Deze mensen krijgen als ware rechtstreeks van God te horen dat iemand bekeerd is. Een dergelijk persoon krijgt dan soms bij een tekst sterk het gevoel dat dit betrekking heeft op de gestorvene (dit kan ook een kind zijn). Mijn vraag is: is dit schriftuurlijk? Gebeurde dit in de Bijbel ook? En kan iemand met zekerheid getuigen voor een ander? De bijbel zegt toch dat er zullen zijn van wie de mensen denken dat ze er zullen zijn, die in werkelijkheid er niet zullen zijn.

Beste vragensteller,

Als beantwoording van je vraag zou ik graag een paar dingen willen zeggen:

A. Als een mens tijdens het leven een duidelijk getuigenis geeft -in woord en daad- van het geloof in Jezus Christus, dan mogen we geloven dat die mens bij het sterven behouden is. Christus zegt: wie in mij gelooft, die heeft het eeuwige leven. Het gaat niet om groot geloof of klein geloof, of het nu aangevochten of verzekerd is - geloof in Christus is reddend geloof.

B. Dat getuigenis in woord en daad is niet altijd even duidelijk. Veel mensen “kunnen er niet over praten”. Voor velen is het zo, dat de geestelijke dingen in het verborgene geschieden. Dat kan, maar één ding is zeker: wat van binnen leeft, komt er van buiten uit. Het kan niet zo zijn, dat wanneer iemand zijn vertrouwen op Christus stelt, dat dat een leven lang in stilte blijft en in nevelen gehuld blijft. Soms moet je wel een “fijnproever” zijn om dat te bemerken, maar toch zal er een geestelijke toon te vinden zijn in het leven van Gods kind, ook Zijn “kleine kinderen”.

C. Juist ook wanneer mensen “godsdienstig” zijn, maar niet weten wat iemands staat is, komt er na het sterven toch het verlangen er iets van te weten. “Vader was toch altijd wel...”, “moeder was er wel mee bezig...”, “oma ging altijd wel...”. Dat soort dingen komen dan boven. Want, je moet er niet aan denken dat iemand verloren is gegaan. Dat verlangen naar “wetenschap” omtrent iemands behoud dient op een juist manier gekanaliseerd te worden. Wanneer wij niet (zeker) weten hoe iemand gestorven is, moeten wij leren om dat echt over te geven in Gods handen: Hij is genadig en rechtvaardig, en God kent al de Zijnen. Persoonlijk gebruik ik deze zin in vrijwel al mijn begrafenispreken. De meeste mensen sterven in geestelijke stilte. God weet wat in die stilte in het hart gesproken is.

D. Het is mogelijk dat de Heere het goed dunkt, om via een ander getuigenis te geven van iemands behoud. David wist van het behoud van het kind van Bathseba - hoewel het een kind “der zonde” was. Zo kan het nog gaan, dat iemand weet van het behoud van een persoon, waar we het niet van weten uit woord of daad. Dat kan... Maar, het is zeer uitzonderlijk. Het zal heus wel gebeurd zijn, en het gebeurt best nog wel, dat zulke getuigenissen van Godswege gegeven mogen worden. Maar, we moeten daar wel uiterst voorzichtig mee zijn.

E. Probleem is namelijk dat het zo snel vervalt in allerlei mensen taferelen. De één krijgt een getuigenis over iemand die met de “nachtschuit  vertrokken is”, de ander “kan het niet overnemen”, weer een ander heeft wat anders beleeft en heeft “geen hoop”. Dan wordt het een menselijk gekrakeel, waarin het niet gaat om de overledenen, maar waarin de één nog vromer is dan de ander, de één nog dieper is ingeleid dan de ander, de één nog geestelijker is dan de ander. Over heel wat kisten en graven hebben zich “geestelijke oorlogen” afgespeeld. Kijk, en dat maakt het zo akelig. Er zullen zeker wel getuigenissen gegeven kunnen zijn, maar veelal wordt zo iets opgeroepen, en ontaard het in menselijke emoties.

F. Mijn mening is: niet te veel zeggen over de overledenen, als we geen duidelijk geloofsleven gezien of gehoord hebben. Ik zou niets willen suggereren, noch hemelwaarts, noch helwaarts. “We geven het over in Gods handen”.

 
G. Mijn mening is: strijd gíj om in te gaan.

Vriendelijke groeten,

Ds. A. Goedvree.
Arnemuiden

Dit artikel is beantwoord door

Ds. A. Goedvree

• Geboortedatum:
  16-06-1970
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Hellouw
• Status:
  Inactief

108 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven